Dag 0, 14-07-2014 van Amsterdam naar Panama-Stad
Blijf op de hoogte en volg Henk
14 Juli 2014 | Nederland, Amsterdam
Amsterdam – Panama City
Vliegdag - Afstand: 7450 km
06:00 uur maandagochtend, ik word wakker met een nadrukkelijk aanwezige herinnering aan de afgelopen avond. Een fantastisch afscheid dat Jesse en ik gevierd hebben tijdens het verjaardagsfeest van Gerrit, Jesse’s vader. Terwijl ik net na zeven uur buiten de krant lees werk ik een stevige bak müsli naar binnen in de hoop dat hiermee de mistbanken in mijn hoofd kan laten verdwijnen. Het weer is compleet anders dan gisteren, toen wij de hele dag buiten konden zitten, genietend van een warme zon. Nu vallen de eerste spatjes uit een staalgrijze lucht voorzichtig op het sportgedeelte van de Gelderlander waarin de 1-0 overwinning van Duitsland op Argentinië in de finale van het WK in Brazilië uitvoerig wordt beschreven. Gelukkig, zou je normaal zeggen, het voetbal is voorbij en we kunnen weer overgaan tot de orde van de dag. Het lijkt of de wereld gedurende een maand aan niets anders kon denken dan aan voetbal. Vanaf de uitschakeling van Oranje door Argentinië na een verlenging en strafschoppenreeks komt Nederland weer langzaam in beweging. Hopelijk zet dit zich vanaf vandaag versterkt door. Wij zullen hiervan echter niet direct getuige zijn. Een periode van bijna zes weken ligt voor ons, een periode waarin wij met onze oude Volvo 240 het tweede gedeelte van de Panamericana zullen gaan afleggen. In december 2011 en januari 2012 hebben we het eerste gedeelte gereden: van Buenos Aires in Argentinië via Ushuaia in het uiterste zuiden naar Cartagena Colombia. Vandaag is na een lange periode van voorbereiding het moment aangebroken waarop wij onze tocht van het uiterste zuiden van Zuid-Amerika naar het meest noordelijke plekje van Alaska zullen gaan afmaken.
Het afscheid is weer onwennig, het is tenslotte een lange tijd waarin we van huis én bedrijf zijn. Marjo en Lonneke blijven achter in een huis waarvan de benedenverdieping bijna helemaal is leeggehaald om te worden geschilderd en waarvan de vloeren eindelijk hun eerste schuurbeurt krijgen nadat ze in 1998 zijn gelegd. Geen luxe maar noodzakelijk onderhoud. Gelukkig heb ik aan het leegpakken nog een steentje kunnen bijdragen.
Bijna had de factor gezondheid op het laatste moment nog roet in het eten gegooid. Afgelopen donderdagochtend was het weer eindelijk na drie dagen van regen en sombere luchten weer aan het opknappen en konden we weer genieten van een heldere lucht. Tenminste, als je ogen 100% zijn. Maar daar zat ‘m nu net de kneep: het leek of ik met mijn rechteroog door een boterhamzakje keek. Iets wazig en onscherp. Het eerste moment gaf ik het op vermoeidheid door mogelijk toch te weinig slaap in de laatste dagen… Ik probeerde de gedachte aan iets ernstigers weg te drukken om zo onze expeditie niet in gevaar te brengen. Dit duurde echter niet lang; de ratio won het van de emotie en ik moest toch nog contact opnemen met Boer Balink om de uitslag van de bloedtest van afgelopen dinsdag op te halen. Onze dr. Margriet, die ons begeleidt tijdens de Indian Trail stelde er toch prijs op dat ook van mij de bloedgroep op voorhand bekend zou zijn voor het geval dat. Toch maar even naar Boer Balink gereden en mij gemeld bij de assistente. De uitslag was binnen en ik kon A-positief noteren. Vervolgens toch mijn beperktere zicht gemeld en gevraagd of één van de doktoren vandaag nog tijd had om hieraan enige aandacht te schenken. Een afspraak tijdens het spoedspreekuur op komende middag was snel gemaakt maar de assistente gaf met een bezorgde stem aan dat dit toch niet normaal was en dat ik mij direct zou moeten melden als ik deze middag last kreeg van hoofdpijn of steken of als het zicht verder verslechterde (…..). ’S middags concentreer je je dan toch iets minder en ben je blij als je na verloop van tijd de huisarts (dr. Van de Linden) mag melden waar ik last van heb. Een vlot onderzoek leidt tot de conclusie dat er iets met het rechteroog aan de hand is. Gelukkig kan eer aan toegevoegd worden dat ik niet met extreme dingen hoef rekening te houden. Gelukkig, da’s één zorg minder maar hoe nu verder. Ik leg dr. Van de Linden uit wat er voor de komende maandag op het programma staat. Na een direct telefoontje met korte en bondige inhoud naar de oogpoli van het SKB krijg ik meteen een afspraak mee voor de komende vrijdagochtend. Ik bedank dr. Van de Linden voor de moeite (de rekening zal wel komen) en de vlotte service. Vrijdagochtend naar de oogpoli waar ik bij de assistente mijn naam gekrabbeld tussen een rijtje namen van patienten zie staan. Mooi dat ’t kan en na half uurtje wachten kan ik voor ’t eerste onderzoek m’n kin op de apparatuur zetten. Metingen worden uitgevoerd en ik krijg oogdruppels die mijn pupillen verwijden. Een kwartiertje later kan ik bij dr. Meijer terecht die snel vaststelt dat ik geplaagd wordt door ‘nastaar’. Zijn uitleg lijk ik te begrijpen en ook de boodschap dat het euvel normaliter door een laserbehandeling goed te behandelen valt. “Ik schiet de aanslag er zo weer af, en dan heb je waarschijnlijk geen klachten meer”. Dr. Meijer begrijpt ook mijn uitleg als ik meldt dat een afspraak over een week of twee toch wel wat plannen in duigen gooit. Hij kijkt mij kort indringend aan en vervolgens kijkt hij op z’n horloge: “Als je nog even geduld hebt, ik heb nog een paar patiënten voor m’n middagpauze. Ik help je wel gelijk even…” De behandeling verloopt voorspoedig en door deze handelwijze worden ook nog een paar oogdruppels uitgespaard. Een paar uur later heb ik m’n zicht meer dan 100% terug. Ik heb het gevoel dat ik een krant op 100 meter afstand weer kan lezen. Toch wel een fijn gevoel om straks de Grand Canyon met één oog niet door een mistbank te hoeven bekijken. Hiernaast trouwens ook wel een veilig gevoel.
Marjo en ik kijken elkaar nog eens diep in de ogen en nemen afscheid voor een lange tijd. Ik voel me als een militair die voor langere periode uitgezonden wordt, maar weet dat inhoud van deze missie anders is dan die in Afghanistan, en realiseer me tegelijkertijd dat deze reis een eigen keuze is. De reis die voor ons ligt zal ons weer brengen naar onbekende plekken en ons in contact brengen met mensen, natuur, cultuur en historie. Het zullen ook zes weken zijn waarin ongetwijfeld de afgelopen jaren door mijn gedachten zullen gaan. Een aantal jaren vol kommer en kwel, zowel zakelijk als privé. Ook een periode om te bezinnen op de toekomst en om inspiratie en ideeën op te doen hoe nu verder te gaan nu de crisis aan haar einde lijkt te komen. Welke keuzes zullen we gaan maken, welke wegen zullen we gaan inslaan? De komende weken zullen hieraan ongetwijfeld hun steentje gaan bijdragen.
Het is rustig op de weg, binnen 20 minuten zitten we bij Varsseveld op de A18, waar het weinige verkeer duidelijk maakt dat de vakantieperiode is begonnen. Met m’n Vaio op de knieën zit ik naast Dick die ondanks het feest van gisteravond een uitgeruste indruk maakt. Achterin zitten Jesse en Filippa, die voor de tweede keer een weekeindje uit Lissabon is overgekomen en die samen met ons richting Schiphol rijdt. Daar zullen onze wegen gaan scheiden. In de verwachting Filippa achter de controle weer te zien checken wij onszelf en de bagage in. Filippa nog even in paniek omdat ze haar ID-kaart kwijt is. Met een verlopen ID lukt het haar echter ook om in te checken en uiteindelijk te vertrekken. Van een echt afscheid is het niet gekomen omdat we op verschillende afgescheiden delen van Schiphol terechtkomen. Filippa in het gedeelte voor Schengen-vluchten en wij op het gedeelte voor de overige vluchten met meestal verre bestemmingen. We hangen nog wat rond, komen onder andere Willem en Loes weer tegen: gelukkig, ook leuke Volvo rijders!
De vlucht is lang, Jesse slaapt het grootste gedeelte en ik kijk wat televisie, een paar films en probeer m’n Spaans met behulp van een taalcursus iets op te frissen. Geen turbulentie, een rustige vlucht over de Bermuda driehoek en terwijl ik dit typ zitten we nog op een afstand van 492 km van Panama. Als ik aan de linkerkant van het vliegtuig aan het raam had gezeten, dan zou ik nu bijna Cartagena met haar spierwitte skyline moeten kunnen zien liggen, ons eindpunt van de eerste helft van de Panamerica in 2012.
De formaliteiten op de luchthaven van Panamastad verlopen vlotjes. De benodigde papieren voor de douane en paspoortcontrole hadden we in het vliegtuig al ingevuld, en zonder al te veel te hoeven wachten kunnen we door de paspoortcontrole heen waar we een vet stempel in ons paspoort krijgen. De koffers rollen al vlot van de band en wij kunnen nog even langs de douane waar we ons laatste papiertje inleveren waarin we verklaren dat we onder de grens van US$ 10.000,-- blijven aan contanten die we het land inbrengen. Koffers door de scan en we zijn in Panama! Wij hebben bewust niet aangemeld voor de shuttlebus naar het hotel voor € 25,-- per persoon. “Dat regelen we zelf wel” had Jesse gezegd toen we met de laatste boekingen bezig waren. In de chaos in de ontvangsthal pikken we lukraak iemand eruit die luidroepend “Mister, Mister” een bordje taxi omhoog houdt. De afspraak is snel gemaakt en voor US$ 38,- voor ons beiden zullen we naar hotel Armador gebracht worden, een rit van zo’n drie kwartier. Buiten staan al diverse medereizigers te wachten op de shuttlebus én de overigen die nog niet door alle controles heen zijn gekomen. Op onze rit vanaf het vliegveld ten oosten van Panamastad wordt het direct duidelijk dat Panama een indrukwekkende stad is. We rijden richting de skyline, die zeker meer hoge gebouwen telt dan alle gebouwen van de Randstad bij elkaar. Terwijl onze chauffeur zich door het steeds drukker wordende verkeer wurmt genieten we van het uitzicht op de vele overwegend witte wolkenkrabbers die zich aftekenen tegen de ietwat bewolkte lucht. Buiten het busje is de temperatuur ruim dertig graden met een erg hoge luchtvochtigheid, in het busje is het hooguit 22 graden Celsius en ben ik blij dat ik nog een overhemd aan heb. Jesse heeft zich ondertussen verkleed en is met slippers, bermuda en polootje helemaal klaar voor onze trip. We rijden richting de oude stad die tussen ons en het Panamakanaal ligt. Ons hotel ligt vlakbij de monding van het Panamakanaal en we zullen dus volgens onze Garmin zo ongeveer dwars door de oude stad moeten rijden. Niet is echter minder waar: De Garmin raakt van slag en we lijken op het beeldscherm door de zee te rijden. De weg blijkt net 3 maanden open te zijn en is aangelegd op een soort dam die ons in een wijde boog door de zee om de oude stad heenleidt. Vlak bij ons hotel pikt de Garmin de route weer op en wij worden keurig als eersten van vlucht KL757 bij het hotel afgezet. Jan Bruins, eigenaar van Eurocult, onze reisorganisatie heet ons welkom en binnen enkele tellen zijn wij ingecheckt terwijl Jesse zijn paspoort bij Jan achterlaat die morgen nodig is voor formaliteiten voor het inklaren van de auto’s, dit samen met weer eens een US$ 25,-- voor de WA verzekering voor 4 dagen Panama.
Onze hotelkamer op de derde verdieping geeft een mooi uitzicht op de immens hoge stalen brug die over de monding van het Panamakanaal ligt. Morgen maar ‘ns een foto maken. Het tijdverschil met Nederland is zeven uur en terwijl het langzaam donker wordt bestellen we in het restaurant in de tuin van het hotel nog iets te eten. Grote spicy porties, waarbij een aantal flessen Budweiser noodzakelijk zijn om binnenbrandjes te voorkomen. De shuttlebus is ondertussen ook gearriveerd en onze medereizigers druppelen langzaam het restaurant binnen. Frits en Jan van team 1 (Sjors en Slimmie) schuiven bij ons aan. Weerzien met oude bekenden van de eerste trip…. herinneringen worden opgehaald en er wordt vooruitgeblikt op de komende dagen. We lopen rond negen uur (In Nederland is het nu vier uur ’s nachts) nog even richting een klein restaurantje aan de boulevard waar we onder andere Jan en Jenny uit Gorssel en hun zoon Luuk treffen die al een aantal dagen langer in Panama zijn. Ze vertellen over het geweldige tropische landschap, de variëteit van vogels rond het hotel en de imposante sluizen van het Panamakanaal. Op advies van Jan proberen we de avond nog zoveel mogelijk te rekken om zo snel mogelijk te wennen aan het tijdverschil met Nederland. Eigenlijk een dag van 33 uur… Om half elf stappen we in bed…. Morgen naar Miraflores om het Panamakanaal te bekijken.
Vliegdag - Afstand: 7450 km
06:00 uur maandagochtend, ik word wakker met een nadrukkelijk aanwezige herinnering aan de afgelopen avond. Een fantastisch afscheid dat Jesse en ik gevierd hebben tijdens het verjaardagsfeest van Gerrit, Jesse’s vader. Terwijl ik net na zeven uur buiten de krant lees werk ik een stevige bak müsli naar binnen in de hoop dat hiermee de mistbanken in mijn hoofd kan laten verdwijnen. Het weer is compleet anders dan gisteren, toen wij de hele dag buiten konden zitten, genietend van een warme zon. Nu vallen de eerste spatjes uit een staalgrijze lucht voorzichtig op het sportgedeelte van de Gelderlander waarin de 1-0 overwinning van Duitsland op Argentinië in de finale van het WK in Brazilië uitvoerig wordt beschreven. Gelukkig, zou je normaal zeggen, het voetbal is voorbij en we kunnen weer overgaan tot de orde van de dag. Het lijkt of de wereld gedurende een maand aan niets anders kon denken dan aan voetbal. Vanaf de uitschakeling van Oranje door Argentinië na een verlenging en strafschoppenreeks komt Nederland weer langzaam in beweging. Hopelijk zet dit zich vanaf vandaag versterkt door. Wij zullen hiervan echter niet direct getuige zijn. Een periode van bijna zes weken ligt voor ons, een periode waarin wij met onze oude Volvo 240 het tweede gedeelte van de Panamericana zullen gaan afleggen. In december 2011 en januari 2012 hebben we het eerste gedeelte gereden: van Buenos Aires in Argentinië via Ushuaia in het uiterste zuiden naar Cartagena Colombia. Vandaag is na een lange periode van voorbereiding het moment aangebroken waarop wij onze tocht van het uiterste zuiden van Zuid-Amerika naar het meest noordelijke plekje van Alaska zullen gaan afmaken.
Het afscheid is weer onwennig, het is tenslotte een lange tijd waarin we van huis én bedrijf zijn. Marjo en Lonneke blijven achter in een huis waarvan de benedenverdieping bijna helemaal is leeggehaald om te worden geschilderd en waarvan de vloeren eindelijk hun eerste schuurbeurt krijgen nadat ze in 1998 zijn gelegd. Geen luxe maar noodzakelijk onderhoud. Gelukkig heb ik aan het leegpakken nog een steentje kunnen bijdragen.
Bijna had de factor gezondheid op het laatste moment nog roet in het eten gegooid. Afgelopen donderdagochtend was het weer eindelijk na drie dagen van regen en sombere luchten weer aan het opknappen en konden we weer genieten van een heldere lucht. Tenminste, als je ogen 100% zijn. Maar daar zat ‘m nu net de kneep: het leek of ik met mijn rechteroog door een boterhamzakje keek. Iets wazig en onscherp. Het eerste moment gaf ik het op vermoeidheid door mogelijk toch te weinig slaap in de laatste dagen… Ik probeerde de gedachte aan iets ernstigers weg te drukken om zo onze expeditie niet in gevaar te brengen. Dit duurde echter niet lang; de ratio won het van de emotie en ik moest toch nog contact opnemen met Boer Balink om de uitslag van de bloedtest van afgelopen dinsdag op te halen. Onze dr. Margriet, die ons begeleidt tijdens de Indian Trail stelde er toch prijs op dat ook van mij de bloedgroep op voorhand bekend zou zijn voor het geval dat. Toch maar even naar Boer Balink gereden en mij gemeld bij de assistente. De uitslag was binnen en ik kon A-positief noteren. Vervolgens toch mijn beperktere zicht gemeld en gevraagd of één van de doktoren vandaag nog tijd had om hieraan enige aandacht te schenken. Een afspraak tijdens het spoedspreekuur op komende middag was snel gemaakt maar de assistente gaf met een bezorgde stem aan dat dit toch niet normaal was en dat ik mij direct zou moeten melden als ik deze middag last kreeg van hoofdpijn of steken of als het zicht verder verslechterde (…..). ’S middags concentreer je je dan toch iets minder en ben je blij als je na verloop van tijd de huisarts (dr. Van de Linden) mag melden waar ik last van heb. Een vlot onderzoek leidt tot de conclusie dat er iets met het rechteroog aan de hand is. Gelukkig kan eer aan toegevoegd worden dat ik niet met extreme dingen hoef rekening te houden. Gelukkig, da’s één zorg minder maar hoe nu verder. Ik leg dr. Van de Linden uit wat er voor de komende maandag op het programma staat. Na een direct telefoontje met korte en bondige inhoud naar de oogpoli van het SKB krijg ik meteen een afspraak mee voor de komende vrijdagochtend. Ik bedank dr. Van de Linden voor de moeite (de rekening zal wel komen) en de vlotte service. Vrijdagochtend naar de oogpoli waar ik bij de assistente mijn naam gekrabbeld tussen een rijtje namen van patienten zie staan. Mooi dat ’t kan en na half uurtje wachten kan ik voor ’t eerste onderzoek m’n kin op de apparatuur zetten. Metingen worden uitgevoerd en ik krijg oogdruppels die mijn pupillen verwijden. Een kwartiertje later kan ik bij dr. Meijer terecht die snel vaststelt dat ik geplaagd wordt door ‘nastaar’. Zijn uitleg lijk ik te begrijpen en ook de boodschap dat het euvel normaliter door een laserbehandeling goed te behandelen valt. “Ik schiet de aanslag er zo weer af, en dan heb je waarschijnlijk geen klachten meer”. Dr. Meijer begrijpt ook mijn uitleg als ik meldt dat een afspraak over een week of twee toch wel wat plannen in duigen gooit. Hij kijkt mij kort indringend aan en vervolgens kijkt hij op z’n horloge: “Als je nog even geduld hebt, ik heb nog een paar patiënten voor m’n middagpauze. Ik help je wel gelijk even…” De behandeling verloopt voorspoedig en door deze handelwijze worden ook nog een paar oogdruppels uitgespaard. Een paar uur later heb ik m’n zicht meer dan 100% terug. Ik heb het gevoel dat ik een krant op 100 meter afstand weer kan lezen. Toch wel een fijn gevoel om straks de Grand Canyon met één oog niet door een mistbank te hoeven bekijken. Hiernaast trouwens ook wel een veilig gevoel.
Marjo en ik kijken elkaar nog eens diep in de ogen en nemen afscheid voor een lange tijd. Ik voel me als een militair die voor langere periode uitgezonden wordt, maar weet dat inhoud van deze missie anders is dan die in Afghanistan, en realiseer me tegelijkertijd dat deze reis een eigen keuze is. De reis die voor ons ligt zal ons weer brengen naar onbekende plekken en ons in contact brengen met mensen, natuur, cultuur en historie. Het zullen ook zes weken zijn waarin ongetwijfeld de afgelopen jaren door mijn gedachten zullen gaan. Een aantal jaren vol kommer en kwel, zowel zakelijk als privé. Ook een periode om te bezinnen op de toekomst en om inspiratie en ideeën op te doen hoe nu verder te gaan nu de crisis aan haar einde lijkt te komen. Welke keuzes zullen we gaan maken, welke wegen zullen we gaan inslaan? De komende weken zullen hieraan ongetwijfeld hun steentje gaan bijdragen.
Het is rustig op de weg, binnen 20 minuten zitten we bij Varsseveld op de A18, waar het weinige verkeer duidelijk maakt dat de vakantieperiode is begonnen. Met m’n Vaio op de knieën zit ik naast Dick die ondanks het feest van gisteravond een uitgeruste indruk maakt. Achterin zitten Jesse en Filippa, die voor de tweede keer een weekeindje uit Lissabon is overgekomen en die samen met ons richting Schiphol rijdt. Daar zullen onze wegen gaan scheiden. In de verwachting Filippa achter de controle weer te zien checken wij onszelf en de bagage in. Filippa nog even in paniek omdat ze haar ID-kaart kwijt is. Met een verlopen ID lukt het haar echter ook om in te checken en uiteindelijk te vertrekken. Van een echt afscheid is het niet gekomen omdat we op verschillende afgescheiden delen van Schiphol terechtkomen. Filippa in het gedeelte voor Schengen-vluchten en wij op het gedeelte voor de overige vluchten met meestal verre bestemmingen. We hangen nog wat rond, komen onder andere Willem en Loes weer tegen: gelukkig, ook leuke Volvo rijders!
De vlucht is lang, Jesse slaapt het grootste gedeelte en ik kijk wat televisie, een paar films en probeer m’n Spaans met behulp van een taalcursus iets op te frissen. Geen turbulentie, een rustige vlucht over de Bermuda driehoek en terwijl ik dit typ zitten we nog op een afstand van 492 km van Panama. Als ik aan de linkerkant van het vliegtuig aan het raam had gezeten, dan zou ik nu bijna Cartagena met haar spierwitte skyline moeten kunnen zien liggen, ons eindpunt van de eerste helft van de Panamerica in 2012.
De formaliteiten op de luchthaven van Panamastad verlopen vlotjes. De benodigde papieren voor de douane en paspoortcontrole hadden we in het vliegtuig al ingevuld, en zonder al te veel te hoeven wachten kunnen we door de paspoortcontrole heen waar we een vet stempel in ons paspoort krijgen. De koffers rollen al vlot van de band en wij kunnen nog even langs de douane waar we ons laatste papiertje inleveren waarin we verklaren dat we onder de grens van US$ 10.000,-- blijven aan contanten die we het land inbrengen. Koffers door de scan en we zijn in Panama! Wij hebben bewust niet aangemeld voor de shuttlebus naar het hotel voor € 25,-- per persoon. “Dat regelen we zelf wel” had Jesse gezegd toen we met de laatste boekingen bezig waren. In de chaos in de ontvangsthal pikken we lukraak iemand eruit die luidroepend “Mister, Mister” een bordje taxi omhoog houdt. De afspraak is snel gemaakt en voor US$ 38,- voor ons beiden zullen we naar hotel Armador gebracht worden, een rit van zo’n drie kwartier. Buiten staan al diverse medereizigers te wachten op de shuttlebus én de overigen die nog niet door alle controles heen zijn gekomen. Op onze rit vanaf het vliegveld ten oosten van Panamastad wordt het direct duidelijk dat Panama een indrukwekkende stad is. We rijden richting de skyline, die zeker meer hoge gebouwen telt dan alle gebouwen van de Randstad bij elkaar. Terwijl onze chauffeur zich door het steeds drukker wordende verkeer wurmt genieten we van het uitzicht op de vele overwegend witte wolkenkrabbers die zich aftekenen tegen de ietwat bewolkte lucht. Buiten het busje is de temperatuur ruim dertig graden met een erg hoge luchtvochtigheid, in het busje is het hooguit 22 graden Celsius en ben ik blij dat ik nog een overhemd aan heb. Jesse heeft zich ondertussen verkleed en is met slippers, bermuda en polootje helemaal klaar voor onze trip. We rijden richting de oude stad die tussen ons en het Panamakanaal ligt. Ons hotel ligt vlakbij de monding van het Panamakanaal en we zullen dus volgens onze Garmin zo ongeveer dwars door de oude stad moeten rijden. Niet is echter minder waar: De Garmin raakt van slag en we lijken op het beeldscherm door de zee te rijden. De weg blijkt net 3 maanden open te zijn en is aangelegd op een soort dam die ons in een wijde boog door de zee om de oude stad heenleidt. Vlak bij ons hotel pikt de Garmin de route weer op en wij worden keurig als eersten van vlucht KL757 bij het hotel afgezet. Jan Bruins, eigenaar van Eurocult, onze reisorganisatie heet ons welkom en binnen enkele tellen zijn wij ingecheckt terwijl Jesse zijn paspoort bij Jan achterlaat die morgen nodig is voor formaliteiten voor het inklaren van de auto’s, dit samen met weer eens een US$ 25,-- voor de WA verzekering voor 4 dagen Panama.
Onze hotelkamer op de derde verdieping geeft een mooi uitzicht op de immens hoge stalen brug die over de monding van het Panamakanaal ligt. Morgen maar ‘ns een foto maken. Het tijdverschil met Nederland is zeven uur en terwijl het langzaam donker wordt bestellen we in het restaurant in de tuin van het hotel nog iets te eten. Grote spicy porties, waarbij een aantal flessen Budweiser noodzakelijk zijn om binnenbrandjes te voorkomen. De shuttlebus is ondertussen ook gearriveerd en onze medereizigers druppelen langzaam het restaurant binnen. Frits en Jan van team 1 (Sjors en Slimmie) schuiven bij ons aan. Weerzien met oude bekenden van de eerste trip…. herinneringen worden opgehaald en er wordt vooruitgeblikt op de komende dagen. We lopen rond negen uur (In Nederland is het nu vier uur ’s nachts) nog even richting een klein restaurantje aan de boulevard waar we onder andere Jan en Jenny uit Gorssel en hun zoon Luuk treffen die al een aantal dagen langer in Panama zijn. Ze vertellen over het geweldige tropische landschap, de variëteit van vogels rond het hotel en de imposante sluizen van het Panamakanaal. Op advies van Jan proberen we de avond nog zoveel mogelijk te rekken om zo snel mogelijk te wennen aan het tijdverschil met Nederland. Eigenlijk een dag van 33 uur… Om half elf stappen we in bed…. Morgen naar Miraflores om het Panamakanaal te bekijken.
-
15 Juli 2014 - 13:14
Ronald:
leuk man goed verhaal zal het volgen hou jesse in de gaten ;-)
veel plezier -
15 Juli 2014 - 13:22
Daphne:
Succes en veel plezier.Geniet ervan!
-
15 Juli 2014 - 13:29
Jan Deunk:
Prachtig verhaal Henk. Jesse en Hen nogmaals heel veel plezier en ik kijk al weer uit naar het volgende verslag. -
15 Juli 2014 - 14:00
Ronald :
Zo,de kop is eraf het kan beginnen. Gaan we weer lekker genieten van jullie ondeugten. Heel veel plezier -
15 Juli 2014 - 14:00
Bernard Bollen:
Henk en Jesse heel veel plezier, hoop dat er nog vele mooie foto,s en verhalen mogen volgen, veel geluk.... -
15 Juli 2014 - 14:58
Marco Aalbers:
Geen tijd voor een tussenstop @ Sint maarten ? ;)
Heel veel plezier en succes!
Ben benieuwd naar de foto`s!
Grtz Marco -
15 Juli 2014 - 15:09
Gé:
Heel veel succes en plezier tijdens deze mooie trip. -
15 Juli 2014 - 15:24
Tineke Van Der Linden-Plass:
Wat een prachtig beschreven, 1e reisverslag. Ik ga jullie zeker volgen. Leuk!!!
Heel veel plezier met jullie geweldige tour.....
Groetjes, Tineke -
15 Juli 2014 - 15:35
Desiree:
Geweldig verhaal Henk. toch fijn dat je niet door een boterhamzakje de passen hoeft te doen!
Samen heel veel plezier (gaat ongetwijfeld lukken) en ondertussen wordt Marjo wel goed verzorgd. -
15 Juli 2014 - 19:42
Sandra:
Mannen, heel veel plezier! We volgen via deze reisverslagen graag jullie belevenissen.
hartelijke groet; Team de Tuunte -
15 Juli 2014 - 20:22
Carla:
Petje af voor dit fraaie eerste verslag. Ga zo door en natuurlijk een hele goede en mooie reis gewenst. -
15 Juli 2014 - 20:42
Henk Meijer:
Henk mooi verhaal, die oogarts was mijn broer, mooi verteld allemaal, wacht op volgende bericht, veel plezier samen Gr henk -
15 Juli 2014 - 21:29
Marijke Herman:
Wat een spannend verhaal zeg , en nog gefeliciteerd met de verjaardag van je vader. Maak er een mooie reis van en verheug me op het volgende verslag, Heel veel succes. Groetjes Marijke -
15 Juli 2014 - 22:38
Nettie:
Dag lieve jongens. Het verhaal is super Henk. Wij hopen, dat jullie net zo zullen genieten als wij in Panama. Groeten Gerrit en Nettie -
22 Juli 2014 - 15:21
Jorien:
Leuk je verslag met veel history te lezen. Succes met de reis (je kent me niet, ben kennis van kennis :)
-
25 Juli 2014 - 18:34
Annelique:
Leuk om jullie te volgen en hopelijk volgen er nog veel foto's!
Groetjes uit Sardinië,
Ronald Annelique Marloes en Daniel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
