Dag 4, 18-07-2014 David - Arenal Costa Rica

Dag 4: Vrijdag 18 Juli 2014
David – Arenal (Costa Rica) 480 km

Sommige ervaringen blijven je bijna altijd bij, zeker als ze lang duren. Vandaag lijkt weer zo’n dag te worden, met als hoogtepunt de grensovergang tussen Panama en Costa Rica. We zijn gewaarschuwd door de organisatie dat de grensformaliteiten veel tijd in beslag kunnen nemen. We vertrekken dan ook op tijd als het net licht is geworden. Na een rit van ruim een uur over een in prima staat verkerende snelweg komen we aan bij de grensovergang, waarvan we alleen het bestaan bevestigd krijgen uit de wegenkaart en routeplanner. Voor de rest lijkt het een krioelende mierenhoop van ronkend staal en mensen die onder een benauwd-vochtige naar uitlaat- en andere gassen ruikende bruine deken ligt. Veel te zien en veel te beleven. Wij worden als Volvo rijders pal voor de grensovergang omgeleid naar een terrein een blokje verder. Op zoveel auto’s ineens zijn de rijstroken niet ingesteld en later zal blijken dat het systeem er ook niet op is ingesteld, tenzij je beschikt over een engelengeduld. We parkeren de auto op de aangewezen plaats en lopen naar het Panamese douanekantoor. Hier gaat het allemaal lekker vlot, we leveren ons paspoort in, er wordt een nieuw stempel geplaatst en we komen nog een keer op de foto. Jesse levert aan een ander loket zijn autopapieren in die daarmee uitgeklaard wordt. Klaar voor de volgende stap, we moeten nu met de auto over de grens naar het no-mensland tussen Panama en Costa Rica. Het is ondertussen tien uur en we gaan goedgemutst richting de auto. Dan blijkt dat de capaciteit van het feitelijke uitklaren krapper is dan de toestroom van nieuwe auto’s en vrachtwagens die de grens over willen. Op zich niet erg, want als er elke 10 minuten een beetje beweging is heb je toch nog iets te doen. Wel een beetje vervelend dat dit gebeurt onder een brandende zon bij een maximale luchtvochtigheid. Frits (team 1) staat ondertussen net als wij in de rij die uitzicht biedt op de grensovergang. Waarschijnlijk omdat hij (Sjimmie) ook wel ‘ns last heeft van de warmte en misschien niet helemaal alert is, laat hij z’n auto per ongelijk teruglopen, waarbij deze de auto van Bob en Marjo raakt met het houten plankje dat op zijn trekhaak is gemonteerd. Op dat moment herkennen wij het zeer, zeer korte lontje waar wij ook al mee werden geconfronteerd in Chili en Argentinië. We zien Frits én Marjo uit hun auto’s stappen naar het punt waar de kentekenplaat van Jacob (de auto van Bob en Marjo) op de grond ligt. Uit de handgebaren van Marjo en de ervaring die wij met haar hebben maken we op Frits ongelofelijk onder uit zak krijgt. We zien Frits zich met gebogen hoofd verontschuldigen, op de meest nederige wijze die je bij een normaal, intelligent, aimabel en beschaafd mens kunt verwachten… Het lijkt niet te helpen, we zien op afstand nabranders door de lucht vliegen en dit wordt bevestigd door de brute –kennelijk van woede doorwrochte- wijze waarop Marjo zelf de deur van haar eigen auto dichtgooit. Een slapstick en op z’n minst een stomme film, die zelfs zonder ondertiteling te volgen is. Het zijn ook meestal de beste topfilms die hoofdpersonen hebben die volledig tegengesteld van karakter zijn.

Wij blokkeren kennelijk de gewenste doorgang en mogen nogmaals een keer een blokje om. Kost weer een uur, maar ja, als je er toch bent zul je er ook volledig van genieten. Tegen twaalf uur (we zijn nu zo’n drie uur bij de grens), krijgen we als uitgangscontrole voor Panama een hasjhond in de auto die erg lang in de achterbak blijft rondsnuffelen. Mogelijk ligt de oorzaak in de Dark Spirit of Nettie Geel die ooit eens in deze kratten heeft gezeten. Alle kratten en bagage buiten de auto uitgestald en de hond er weer in die na een nieuwe snuffelbeurt toch niets vindt waar hij voor opgeleid is. We mogen verder en komen we in het niemandsland terecht en parkeren de auto voor de kantoren van de douane van Costa Rica. Ondertussen zijn alle plaatsen waar je mag en waar je niet mag parkeren volledig bezet door 240’s, Amazones, Kattenruggen, P1800’s en doubletjes. De security en politie zien de zinloosheid van handhaving in en proberen alles zo goed en kwaad als mogelijk in goede banen te leiden. Wij gaan eerst in de rij staan om een stempel in ons paspoort te krijgen voor de binnenkomst in Costa Rica. Dit lukt vlot en vol goede moed gaan we in de rij staan voor de WA-verzekering van de auto in Costa Rica. Hier zit één jongeman te werken die waarschijnlijk gewend is om een handvol WA-verzekeringen voor niet Costa Ricaanse auto’s te regelen die het land binnen willen. Rond negen uur stond hier de eerste Volvo-rijder in de rij. Met een snelheid van 1 verzekering per 8 minuten duurt ’t een kleine negen uur voordat iedereen z’n papiertje heeft en US$ 35,-- heeft neergeteld voor een 2 daagse verzekering. Door zelf niet voor te kruipen zijn wij als allerlaatste aan de beurt en rond drie uur hebben wij de verzekering voor elkaar. Voor de verdere inklaring moeten wij kopieën verstrekken van de pagina’s van ons paspoort waarin de binnenkomststempels van Costa Rica staan en van de verzekeringspolis. Dit kan dan weer aan de overkant van de straat waar een buurvrouw met een hele eenvoudige copier zit die voor US$1 de benodigde drie kopieën maakt. Nu in de rij voor de inklaring. Ook hier duurt ’t zo’n 10 minuten per auto. We verwachten dat we rond 16:30 uur door de douane zijn. Jesse haalt ondertussen een paar broodjes. Al acht uur staan we bij de grens om Costa Rica binnen te komen. We kunnen niet ontdekken of de snelheid van afwikkeling te maken heeft met de uitschakeling van Costa Rica door Nederland tijdens het afgelopen WK in Brazilie, maar wij realiseren ons des te meer dat de open grenzen in Europa een zegen voor handel en wandel zijn. Geert Wilders zou ‘ns zo’n trip mee moeten maken, en dan niet als bobo, maar als burger om het belang van open grenzen binnen Europa te zien. De broodjes die Jesse heeft gehaald smaken prima en zullen ons de komende zeven uur op de been moeten houden, want de 400 kilometer die we nog voor de boeg hebben over de tweebaans wegen zullen we voor het grootste gedeelte in het donker moeten afleggen. Hopen dat we voor twaalf uur binnen zijn. Het zal niet meevallen.
Dat blijkt dan al een uurtje later. Het schiet nog niet echt op, en ook de weergoden laten zich van de andere kant zien, het is tenslotte regentijd. Na enkele flitsen barst een donderend noodweer los die z’n weerga niet kent. Een schatting van 50 mm in 15 minuten is aan de voorzichtige kant. Tot overmaat van ramp valt nu ook de stroom uit en zitten alle kantoren in het donker. Ook de nodige computers staken hun werk. Het regent nog heftig door, maar er is weer stroom. Nu maar afwachten wat de gevolgen zijn, we moeten ten slotte nog over kleinere wegen die vele riviertjes kruisen. Maar voordat we zover zijn wachten op het inklaren, ondertussen is het half vijf geworden en er moeten naar schatting nog zo’n tien auto’s voor de onze ingeklaard worden voordat wij aan de beurt zijn.
Kwart over zes kunnen we door, 10 uur nadat wij bij de grens aankwamen en begonnen met de formaliteiten: papieren eindelijk klaar en chassisnummer van de auto gecheckt door douanedame. Nu nog 400 km rijden. Een lang verhaal in het kort: levensgevaarlijke situaties op onverlichte wegen, onverlichte fietsers en voetgangers, auto en vrachtwagens met en zonder verlichting en wegen soms met maar meestal zonder strepen. Te voorzichtig rijden is geen optie want dan krijg je zo’n megavrachtwagen met een kiloWatt aan verstralers en andere poppenkastverlichting in je nek te hijgen waardoor je via je eigen spiegels en door instraling van achteren verblind wordt. Toch gas er op of als alternatief een veilig heenkomen zoeken en dan de achteropkomer doorlaten. Bij vertrek van de grensovergang gaf de routeplanner een aankomsttijd aan van 23:15 uur, dus een vijf uur sturen met een gemiddelde van 80 km per uur. Ervaring leert dat een gemiddelde van 50 km/h een betere inschatting is, dus 8 uur sturen. Verwachte aankomsttijd dus kwart over twee ’s nachts. Dit scenario houden we vast tot zo’n 130 km voor aankomst in Arenal. Op dit punt slaan wij rechtsaf de splinternieuwe snelweg op richting San José. Na 1 km moeten we eigenlijk al weer af, maar een snelle blik op de kaart leert ons dat we beter door kunnen rijden tot vlak voor San José. ’s Middags hadden we tenslotte gehoord dat er diverse mogelijkheden waren om in Arenal te komen. De kaart die via Google Open Street Maps is verkregen stelt de wegen op de routeplanner optimistischer voor dan ze in werkelijkheid zijn. We lopen vast op een gravelpad die enkele tientallen meters verder over gaat in een kiezelweg die meer weg heeft van een drooggevallen rivierbedding die smachtend op water wacht. We besluiten terug te gaan (achteruitrijden, want keren is geen optie), en proberen nog een enkel ander alternatief. De voorgestelde wegen durven we echter niet aan omdat de gele lijntjes op de kaart verderop in nog dunnere zwarte lijntjes veranderen. Jammer want we hadden nog maar 110 km te gaan. We besluiten terug te gaan naar het laatste bekende punt volgens het routeboek, want afsnijden op dit tijdstip en omstandigheden (het is ondertussen gaan regenen) durven we niet aan. Na een vijf kwartier tijdverlies en weer op een afstand van 130 km van het eindpunt pikken we de route weer op. Het is ondertussen één uur ’s nachts geworden. We volgen nu de exacte route volgens het routeboek, die op sommige punten lasten te vinden is in het donker. Toch lukt het en we slingeren stukje bij beetje het ruige berglandschap van Costa Rica in. Het wegdek is over het algemeen goed, maar de belijning laat vaak te wensen over. Het blijft voorzichtig rijden.
De wegen zijn bochtig en glad door de regen van eerder die dag en afgevallen bladeren. We horen de natuur maar zien er maar bitter weinig van. Heel erg jammer dat we in het donker rijden. Soms in het licht van de koplampen zien we nog een muisje of een kikker op de weg. De muisjes komen wel weg, maar de kikkers blijven meestal stil zitten. De enkele keer dat de kikker op een verkeerde plek zit eindigt z’n leven met een droge hoge ‘peng’, alsof er een klein stevig ballonnetje knapt als deze wordt geplet door een band van een 1350 kg zware Volvo 240. Voorzichtiger rijden dan dit kan niet, we staan al bijna stil, zeker als er geen belijning is en we na de aankondiging van ‘Neblia’ ook daadwerkelijk in een zeer dichte mist terechtkomen. De laatste 60 kilometers leggen we in zo’n drie uur af als we tegen 04:45 uur in de stromende regen bij de receptie van ons hotel melden. Daar wordt ons het laatste nog niet uitgedeelde sleutelzakje overhandigd en kunnen we onze lodge opzoeken. De klok nog een uur terug zetten in verband met het uur extra tijdverschil (nu acht uur met Nederland) , even douchen en dan als een blok in slaap vallen voor een nacht van drie uur slaap…