Dag 8, 22-07-2014 San Salvador ES - Antigua (Guat)

Dag 8: Dinsdag 22 juli 2014
San Salvador (El Salvador) – Antigua (Guatemala)
Afstand: 270 km

Weer voor de wekker wakker. Jesse ook want hij staat al te douchen. Ik probeer nu de foto’s te uploaden wat gisteravond wegens overbelasting van de Wi-Fi verbindingen niet lukte. Tijdens het ontbijt lukt dit wel en ik kan de foto’s van een aantal dagen op de site zetten.
Ik ontbijt met een omelet, gevuld met diverse ingrediënten en een bonenschotel. Heerlijk met mais, ui en andere niet te definiëren groenten.
Vandaag een korte rit met slechts één grensovergang op zo’n 75 kilometer van San Salvador bij het plaatsje San Cristóbal. We rijden in no-time de stad uit via een andere route dan die het routeboek aangeeft. Zo’n kwartier later zijn we de stad uit en rijden richting grens. Tijdens dit stuk blijkt maar weer eens dat het verkeer ook hier in Midden-Amerika veel gevaarlijker is dan in Europa, waar de wegen beter zijn, de veiligheidsmarges groter en de gemiddelde kwaliteit van het wagenpark ook: Een kleine vrachtwagen is achterop een andere vrachtauto geklapt, de wagens zijn ondertussen uit elkaar getrokken maar de bestuurder van de achterste wagen zit nog bekneld in de geplette cabine. Deze taferelen waren we al gewend van Zuid-Amerika, maar het woord gewend is hier misschien niet helemaal op z’n plek.
Voor de eerste keer op onze trip worden voor een controle door de Policia in een roadtrap aan de kant gezet. Hier geldt ook: Hoe meer je geeft hoe langer ze kijken. Stempels en andere officiële documenten gaan er in als koek. Volgende keer maar weer ‘ns het internationale rijbewijs met chinese tekst aanreiken. De spaanse uitleg van het doel van onze reis verschaft kennelijk exact de duidelijkheid die de hoogste officier wil hebben. Met een kleine handbeweging geeft hij aan dat wij mogen doorrijden terwijl een drietal zwaarbewapende jongere agenten nog vol belangstelling en zichtbaar vol verwondering naar ons en de routestickers op onze auto zitten te kijken. Ik vraag of ik nog een foto mag maken, waar niet moeilijk over wordt gedaan, maar de ouder officier springt toch vlot nog even buiten beeld.
Omdat de groep verspreid is vertrokken komen we ook verspreid bij de grens aan. Een lange rij vrachtwagens staat voor ons te wachten. Wij mogen hieraan voorbij en worden op voor Latijns-Amerikaanse begrippen redelijke efficiënte wijze de grens over geholpen. Alleen het inklaren van de auto en het regelen van de verzekering (ja, nu wel weer!) duurt iets langer. Zo’n anderhalf uur waren we kwijt. Wij voelen ons er prima bij. Nu nog ruim 200 kilometer naar Antigua, zuid-westelijk gelegen van Cuidad de Guatemala, de hoofdstad van Guatemala. Het is een mooie entree in het zesde land dat wij op onze trip aandoen. Goede wegen, mooiere, meest stenen huizen en zelfs een aantal bungalowresorts in aanbouw. De omheiningen van deze woongebieden staan er al, en een aantal van de woningen met meerdere verdiepingen zijn in aanbouw.
Het landschap is mooi en we genieten van diverse mooie uitzichten, maar zeker achter het stuur kun je hier nauwelijks oog voor hebben, want het verkeer is chaotisch en het wegdek toch plaatselijk erg slecht. Ook de verkeersdrempels (een Zuid-Amerikaanse uitvinding) zijn vaak hoger dan wij gewend zijn, en vaak bijna onzichtbaar. Naarmate we El Cuidad de Guatemala naderen, des te drukker wordt het verkeer. Hier is het wagenpark toch wel wat moderner dan in de landen die we tot nu toe bezocht hebben, maar de bussen zijn hier nog steeds de grote vervuilers. Oude Amerikaanse schoolbussen worden hier helemaal gepimpt en ingezet als particulier openbaar vervoermiddel. De inspuiters zijn waarschijnlijk nog steeds dezelfde toe deze bussen in de jaren vijftig in de USA dienst deden. Eén dagje achter zo’n bus staat gelijk met vele pakjes Marlboro. Het voordeel is dat ’t gratis is.
We hebben ongeveer een uur nodig om door de stad te komen. Het blijft oppassen, want meer nog dan op de buitenwegen, schiet verkeer plotseling de weg op of verandert plotseling van rijstrook. Het gaat nog steeds goed. Bij Mixco draaien we van de Carrera Interamericana af richting Antigua en komen op een zeer bochtige en steile weg naar beneden. ’t Hellingspercentage staat niet vermeld, maar zelfs in de tweede versnelling blijft de auto nog veel in vaart toenemen. Antigua is een weldaad voor schokbrekerfabrikanten. Alle straten dateren uit de middeleeuwen en bestaan uit kinderkopjes van de meest grillige soort. Oorspronkelijk zou de groep overnachten op vijf verschillende locaties waarvan ik alle GPS coördinaten heb opgezocht en in de Garmin heb vastgelegd. Natuurlijk hier ook weer wijzigingen en er zijn twee locaties toegevoegd. Natuurlijk trekken wij weer aan het kortste eind en zitten wij ingedeeld in Hotel Santiago. Er is maar één hotel met zo’n naam en daar rijden dan ook maar naar toe. Helaas, niets te vinden. Dan maar naar het grote plein waar wij ontvangen zullen worden en verdere aanwijzingen zullen krijgen. Uiteindelijk komen wij lopend op dit plein omdat het afgezet is vanwege een of ander festival. We worden wel ontvangen, maar niet door de organisatie maar door een Amerikaans gospelkoor met een leadzanger á la Meatloaf . Op mijn uitroep “We’re lost, please help us!” wordt het voorstel gedaan om ons nogmaals tot Jezus te bekeren. Wij gaan in korte discussie want wij kunnen de zielepredikers er snel van overtuigen dat ondanks de naam onze Lieve Heer ons de weg naar Hotel Santiago ook niet zal kunnen wijzen. Wij bellen nogmaals met Jan Bruins van EuroCult die voor de groep de organisatie regelt, die mij na een terugbelactie meldt dat hij het juiste adres zal sms’en. Na enige minuten gaan we naar dit adres maar treffen hier alleen een advocatenkantoor gespecialiseerd in echtscheidingen (divorcios) en een woonhuis van een gezin waarvan de hond des huizes (2x Kumo) bijna m’n 25 jaar oude samsonitekoffer opvreet. Toch Jan maar weer eens bellen of hij nog meer suggesties heeft die kunnen leiden tot een overnachtingsplek. Wij krijgen nu het adres door van het ‘hoofdhotel’ vanwaar alles (?) gecoördineerd wordt. Hier moeten we vragen naar Lileana van Martsam Travel, de lokale reisorganisatie. Bij dit hotel Los Bucaros is echter geen Lileana aanwezig maar de eigenaar kent Santiago wel! Nu geen hotel maar Casa Santiago, een honderd meter verder in het kleine straatje op nummer 67. Hier worden we binnengelaten door een uitsluitend oud-Spaans sprekende dame die ons ons appartement aan de binnentuin laat zien. Beetje Spartaans en zo’n 100 jaar oud, wel een badkamertje met toilet, douche en badkamer. Twee bedden, maar geen airco. Wel een ventilator, maar deze functioneert alleen als de verlichting aan is. Ook geen horren, dus als we met open ramen willen slapen moeten we ons eerst met Deet douchen. We zullen zien. Terwijl we in de binnentuin zitten komt Equipe Piet ook binnen, ondertussen zonder achteruit en zonder eerste versnelling. In Costa Rica heeft hij al een nieuwe koppelingsplaat gemonteerd gekregen. Nu staat zijn auto ook in de binnentuin.
Vanavond nog even tijd maken om wat te eten: misschien frijoles (bruine bonen puree), platanen (bakbananen)en natuurlijk Cuba libres en Gallo (nationaal bier).
Morgen een rustdag voor de auto, wij gaan de stad verkennen en morgen middag naar de Volcán de Agua!