Dag 10, 24 juli 2014 La Antigua - San Cristóbal

Dag 10: Donderdag 24 juli 2014
La Antigua (Guatemala) –
San Cristobal de las Casas (Mexico)
Afstand: 620 km
We worden wakker van gepraat en startende motoren buiten: onze auto’s staan geparkeerd op de binnenplaats waaraan ook onze kamers grensen. Vanwege de warmte slapen we met open ramen; de warmte kan zo wel naar buiten maar ook geluid kan makkelijk naar binnen. Het is ruim voor vijf uur als ik wakker wordt. Vandaag de lastigste dag? Het kan bijna niet als je onze monstertocht van enkele dagen geleden, van Nicaragua naar Costa Rica in gedachten neemt. Toen waren we bijna 24 uur bezig om van begin tot eindpunt te komen. Hoe zal het ons vandaag vergaan?

Wij kiezen voor de snelle route die de Garmin aangeeft, maar checken dit eerst nog wel even met het routeboek en de uit Duitsland afkomstige kaarten van Reise-Know-How. Prima kaarten waarvan we ook in Zuid-Amerika gebruik hebben gemaakt. We vertrekken bijna als laatste team: de meesten zijn al tussen 04:00 uur en 05:00 uur vertrokken. We rijden dus achter de meute aan. De rit verloopt voorspoedig en we genieten van de aangename temperatuur en het mooie uitzicht op de vulkanen die bijna de hele rit rechts van ons liggen. Een aantal hiervan is actief en aan de toppen zie je dan ook regelmatig rook ontsnappen. In het stadje van de grensovergang is het even zoeken. Geen goede plattegrond beschikbaar omdat het routeboek hierin niet voorziet, maar omdat we een rivier over moeten, zoeken we de enige brug naar de overkant op die het plaatsje rijk is. Bingo, hier dus de grensovergang waar Daan namens de organisatie ons opvangt en de weg wijst voor de volgorde van loketten en benodigde paperassen. Omdat de meesten al door zijn voor ons geen wachttijd en in no-time rijden wij Mexico binnen. De eerste vraag die bij je opkomt als we de brug over de grensrivier over rijden is: Probeert Mexico haar bewoners binnen de grenzen te houden of proberen ze indringers te weren?: Grote, hoge hekken voorzien van prikkerdraad en camera’s zorgen voor gemengde gevoelens… Zijn we hier wel welkom? Gelukkig hangt er een bord boven “Bienvenidos a Mexico”
We rijden naar de stad Tapachula via een prima autosnelweg die in Europa niet zou misstaan. In Tapachula pikken we de route volgens het routeboek weer op en vervolgen onze weg naar Huixla waar we opgevangen zullen worden om de douaneformaliteiten voor de auto te verzorgen. We rijden op de Ruta 200 die ons van Tapachula van Huixla voert en speuren iedere meter langs, op en boven de weg af of we iemand van de organisatie zien. Ondertussen zijn we, zoals vermeld in het routeboek al afgeslagen naar de weg die ons via Cométan naar San Cristóbal de las Casas leidt. We vermoeden dat we ons ontvangstcommitee gemist hebben maar realiseren ons ook dat we niet zonder de inklaringspapieren de reis kunnen voortzetten. We draaien de auto op legale wijze op de autosnelweg (retorno) en nemen de afslag naar Huixla. Even later blijkt dat niet het verlengde is van de Ruta 200 waar we opzaten en keren weer om en zoeken de goede weg op. We volgend de 200 tot aan de andere kant van Huixla maar treffen niemand aan van de organisatie. We gaan er vanuit dat we niet goed hebben gekeken en gaan weer de stad door, nu in tegenovergestelde richting weer naar Tapachula. Zo’n 5 kilometer buiten Huixla draaien we de auto maar weer eens en vragen ons af wat we fout doen. Beiden zijn we er van overtuigd dat we voor Huixla opgevangen zouden worden. We besluiten een hulplijn te bellen. Het blijkt dat het telefoonnet ook niet helemaal werkt zoals je zou willen. Ook het versturen van een hulpvraag-SMS naar Jan Bruins lukt eerst niet. Pas na diverse pogingen krijgen we Daan aan de lijn die ons even later terugbelt met het nummer van Martine. Haar krijgen we na diverse pogingen aan de lijn en zijn vertelt ons dat we Huixla een heel stuk op de Ruta 200 richting Mexico-Stad voorbij moeten rijden. Aan de rechterkant staat dan een hele grote Mexicaanse vlag. Het kan niet missen.
Met déze informatie kan het inderdaad niet missen, echter vrijwel alleen degenen die gebeld hebben waar ze moesten zijn én degenen die per ongeluk verkeerd zijn gereden, zijn hier ondertussen aangekomen of hier al geweest. Vele anderen hebben de Ruta 211 al richting San Cristóbal genomen en zijn Huixla al geruime tijd voorbij. Telefonisch zijn zij onbereikbaar vanwege het ontbreken van een netwerk in het binnenland ten noorden van Huixla. Wij zijn vlot aan de beurt en om tien voor overhandigt legt Jesse z’n kentekenbewijs, paspoort, rijbewijs, creditcard en de benodigde kopieën voor aan de beambte achter één van de twee loketten. Het ziet er goed uit, Jesse begint alleen te twijfelen of het straks met betalen wel goed gaat met z’n creditcard, want hij heeft er geen pin opzitten. Na geruime tijd komt er een nieuwe stapel papieren terug, inclusief de benodigde sticker voor achter de voorruit, maar eerst moeten de kosten en de borg nog betaald worden, middels de creditcard waarvan het nummer ondertussen op één van de formulieren terecht is gekomen. Tja, u raadt het al: Jesse kan niet betalen met zijn creditcard en in een oogwenk verwijderen we Jesse’s creditcard en vervangen deze door de mijne. De beambte kijkt vreemd als blijkt dat een en ander niet direct functioneert, neemt het apparaat terug en toets nogmaals de gegevens in. Ik toets m’n pin in en het apparaat begint te ratelen. Zo, betaling numero uno is geslaagd en nu de borg nog. Ook numero dos verloopt voorspoedig en wij denken klaar te zijn. Het is nu tien voor vijf. We wachten nog even op de laatste stempels voor akkoord en denken weg te kunnen. “Señor, problemas!” Het creditcardnummer op het formulier komt niet overeen met het creditcardnummer waar zoeven mee betaald is. Ja, logisch denken wij, betaald is toch betaald? En als de borg teruggestort moet worden op het nummer van Jesse dan is dat toch ook goed? Martine probeert de beambte te overtuigen maar regels zijn regels en het door mij betaalde bedrag wordt teruggestort en Jesse moet zijn creditcard nogmaals invoeren. Hij probeert z’n geboortedatum en 0000 maar niets werkt. Waarschijnlijk is hij op de verkeerde dag geboren. Goede raad is nu duur, wat te doen? Martine en de beambte overleggen. Dan maar een nieuwe formulier met mijn creditcardnummer. Na langdurige discussies over procedures en regels wordt eindelijk een nieuwe formulier gemaakt en kan ik opnieuw pinnen. Er gaat een hoerageroep op als ik de terminal aangereikt krijg. Ik toets m’n pincode + enter in geef het apparaat terug. Helaas… daglimiet overschreden?.. rekening leeg?.. Ik dacht toch dat met de Visa kaart alles goed geregeld was… Nee, even later blijkt dat het landelijk betaalsysteem plat ligt en alles gereset moet worden. De beambten nemen contact op met de bank om de problemen op te lossen. Wachten duurt alleen lang als je geen tijd hebt… Er wordt geopperd contant te betalen… Ik heb echter te weinig cash om de waarborgsom van zo’n US$300,-- te betalen. Kunnen we in Huixla geld opnemen en dan hier betalen? Ja, dat kan wel maar u moet met US dollars betalen en de ATM’s geven alleen maar Mexicaanse Peso’s…. Wordt ‘m dus ook niet… Jan Bruins wil met nog wel de resterende dollars lenen om de borg te betalen en ik neem US$ 140,-- van hem aan. Even later blijkt dat het betaalsysteem waarschijnlijk weer functioneert, en gokken hier maar even op, want anders moeten er weer formulieren gemaakt worden dat er cash is betaald. De gok blijkt goed uit te pakken want even later krijg ik de terminal weer inde hand gedrukt en een paar seconden later is de betaling een feit. Even later om 18:05 uur zijn de formaliteiten van onze auto afgerond. De problemen voor een aantal anderen zijn echter nog groter: het blijkt dat een aantal auto’s niet verder mag, de materiaal bus van Geo en de auto waar onze dokter Margriet in meerijdt. Voorafgaand aan de reis is geadviseerd om de auto’s op naam van de bestuurder te zetten of om een notariële akte op te laten stellen waarin de eigenaar verklaart dat de auto door betreffende persoon gebruikt mag worden. Jesse heeft de auto vlak voor vertrek nog op z’n eigen naam gezet. Ook bij de grensovergang met Costa Rica bleek al dat dit problematisch was omdat de auto op de (oude) papieren op naam staat van V.O.F. Roerdinkholder, en de Costa Ricaanse beambte vond het toch onoverkomelijk om dan J. Roerdinkholder met de auto toegang tot het land te verschaffen. Het nieuwe op Jesse’s naam gestelde kenteken bracht toen oplossing. Omdat zelfs notariële papieren voor deze Mexicaanse ambtenaar niet voldoen aan de in dit land gestelde regels, mogen Margriet en Iepje (wiens auto op naam van haar man staat) geen meter meer verder. Een andere groep heeft de auto op een andere plaats ingeklaard, sommigen konden vanwege het sluiten van het douanekantoor én de internetstoring in het betaalsysteem ook niet verder en hebben noodgedwongen een hotelletje genomen. Nog een ander groep is doorgereden naar San Cristóbal zonder de benodigde papieren.
Wij zijn overal klaar mee en rijden weg uit Huixla nadat ik Jan z’n geld teruggeef en hem bedank voor de moeite en hem sterkte wens met het oplossen van de uitdagingen van de auto van Iepje en Margriet, van Geo en van de anderen die verzuimd hebben om de papieren te regelen.
Nog een uur rijden wij bij daglicht de bergen in. Het landschap is mooi, tropisch woud in een grillig en steil gebergte.

Bijna einde reis.
Veel haarspeldbochten en slechts korte stukjes rechte weg er tussenin. Meestal gaat de rechterbocht over in een linkerbocht en omgekeerd. Ik probeer de bochten zo ruim mogelijk aan te snijden zodat ik eventuele tegenliggers sneller opmerk en meer marge heb om nog te kunnen insturen. Waarschijnlijk is dat ons geluk geweest. Terwijl wij met zo’n 45 km/h omhoog rijden met aan onze rechterzijde een steile berghelling naderen we een rechterbocht. We zijn nog maar net aan deze bocht begonnen als of het niets ons een grote vrachtauto ons op onze weghelft tegemoet komt die een andere personenauto aan het inhalen is die tegelijk met ons bovenop de rem gaat staan. We wijken beiden zoveel mogelijk naar rechts uit als mogelijk is, de andere bestuurder richting afgrond en ik richting de ‘veilige’ berghelling. De vrachtauto gaat ook vol in de ankers en we zien deze in een flits terugschuiven richting eigen weghelft wat voor ons aan beide kanten van onze Volvo ruimte biedt om met een marge van enkele centimeters aan beide kanten het ontstane gat in sturen. Als in een wonder komen we allen met de schrik vrij. Geen krasje en geen schade. Jesse was op het moment toen ik vol in de rem ging even met een wegenkaart bezig en heeft de vrachtauto niet zien aankomen maar alleen plotseling voor zich gezien terwijl van de beide auto’s en de vrachtauto de banden gierend over het wegdek gingen.
Hoe vaak gaat zoiets goed? Hoeveel van deze gekken rijden er in deze bergen? In Zuid-Amerika hebben we veel staaltjes gezien van onverantwoord rijden, maar de Mexicanen kunnen er ook wat van. In Guatemala kwamen wij er achter dat de meeste (oudere) bestuurders zonder rijbewijs rondrijden. Pas sinds enkele maanden moeten jongeren bestuurders op rijles en moeten een soort van examen doen alvorens de weg op te mogen… Ik zit me af te vragen hoe groot de kans is dat we nog zo’n gek tegenkomen en of ik dan nog zo scherp ben om met hetzelfde resultaat de bocht door te komen. Het eerste uur rijd ik toch met wat gemengdere gevoelens door de vele haarspeldbochten.

Alles is groen. De warmte van de laagvlakte maakt plaats voor frissere temperaturen naarmate we stijgen. Terwijl de dag langzaam plaatsmaakt voor de nacht komen we uiteindelijk op zo’n 2400 meter hoogte. Wij waren al gewaarschuwd voor een groot aantal verkeersdrempels. Bij ieder dorpje en gehucht of zelfs enkele huisjes langs de weg zijn drempels aangebracht, in de hoogte variërend van 5 tot 15 cm en vaak slecht zichtbaar. Iets te hard en je bagage stuitert een halve meter omhoog; niet gezien dus veel te hard?: kun je een paar keer doen maar dan komen je schokbrekers achter dwars door je bodemplaat in je kofferbak te liggen, en waarschijnlijk kun je twee nieuwe velgen met band monteren. Hoe later het wordt des te rustiger het op de weg wordt. De meeste Mexicanen die hier rijden kennen de weg goed en weten precies waar de drempels liggen. Zo schieten we toch nog vlot op. Eén keer oponthoud doordat wij een weg inreden waar we erg veel tegenliggers hadden die allen vriendelijk zwaaiden en toeterden. Zelfs de mensen op de stoep zwaaiden ons toe. Vreselijk vriendelijke mensen die Mexicanen. Toen wij ons realiseerden dat wij waarschijnlijk een eenrichtingsverkeerbord hadden gemist werden we al van achter benaderd door een politieauto met alle toeters en bellen en lichtorgel. “Documentos de coche señor, por favor”, gevolgd door een lange preek waarin te vaak het woord “ticket” in voor kwam. “Vamos de Holanda, No Habla Espagnol, Habla Inglesa?” eerst maar eens in de strijd gegooid. Ondertussen twee man bij de auto en we voelden de bekeuring al komen. Toen ons in het Spaans op schrift gesteld verhaaltje maar eens laten lezen (Formular muy importante señor!) en de lucht klaart op. Hoe een barse Mexicaanse diender verandert in een voor ons Nederlandse-op-doorreis-van-Panama-naar-Alaska-zijnde-toeristen behulpzame gastheer. Formidabel! We worden verzocht om te volgen en nu met de zwaailichten voor ons in plaats van achter ons krijgen we een politie-escorte tot bijna buiten de stad. Super gedaan en dat zonder ticket, we kennen nu de truc! De uitleg-van-onze-reis-blaadjes bij de hand houden. We hebben ze deze avond nog vaker nodig. Heel veel politie- en militaire controles zorgen voor oponthoud, maar na het lezen van het reisverhaaltje altijd vriendelijk gezichten. Zelfs als het voetbal ter sprake komt. Tenslotte hebben we beiden onze wonden zitten likken. De vele controles hebben ook te maken met de kennelijk grote hoeveelheid drugscriminaliteit in dit gebied. (Chiapas). Ik voel me relatief veilig onder deze omstandigheden waar zowel politie en leger dag en nacht prominent en zwaar bewapend aanwezig zijn.
Ver na middernacht komen we aan bij Hotel Diego de Mazariegos in het Centro Histórico van San Cristobal de Las Casas. Er moeten nog 27 teams binnenkomen. We zijn aardig gaar en kunnen nog een fles Jack Daniels bestellen die we op smaak en volume testen. Om drie uur gaan we naar bed terwijl nog lang niet alle teams binnen zijn. Hopelijk dat de problemen niet te groot worden….