Dag 19, 02-04-2014 Tucson - Flagstaff

Dag 19 – Zaterdag 2 augustus
Tucson – Flagstaff
Afstand: 425 kilometer
Veel belangstelling voor onze auto en de reis die we aan het maken zijn. We leggen snel contact met de Amerikanen die ons na ons ontbijt aanspreken. Vriendelijk beleefd, misschien wel wat gemaakt en geforceerd, maar geen chagrijnige koppen of ongeduldige rijders, de eerste indruk die Amerika op mij maakt is goed. Ook het eten smaalt goed en ik ben waarschijnlijk niet de enige: Overal op straat en zeker gisteren in de Mall waar we hebben gegeten viel het al op dat er ongelofelijk veel erg dikke Amerikanen zijn. Misschien ook wel iets genetisch, maar waarschijnlijk meer iets wat met eetgewoonten en de samenstelling van het eten te maken heeft. Het zal de komende weken niet meevallen om niet aan te komen. Daarnaast leiden we nu toch ook al bijna drie weken een zittend bestaan, zonder al te veel beweging.
Vandaag een relatief korte rit van zo’n 255 mijl naar Flagstaff, ten Norden van Phoenix, de grootste stad van Arizona. Via highway 10 naar het Noorden. We hebben voorlopig tijd genoeg en beloven elkaar ook wat zijsprongetjes te maken, zodat we iets meer van het land kunnen zien dan alleen maar asfalt. Het eerste gedeelte van Interstate Highway 10 loopt langs een spoorlijn, waar enorm lange goederentreinen met name richting het zuiden rijden. De 40ft. Zeecontainers worden zelfs gestapeld vervoerd. Meestal drie locomotieven voorop en één er achter aan. Meestal ruim meer dan 70 wagons. Even verder aan de linkerkant van de Highway weer een vliegveld waar vliegtuigen staan opgesteld. Nu geen militaire vliegtuigen, maar civiele vliegtuigen. De afstand is erg groot maar de types zijn zo niet vast te stellen. Marana Regional Airport beschikt over een runway van ruim twee kilometer lang, geschikt dus voor grote vliegtuigen. Er staan ruim 300 vliegtuigen gestationeerd. Dus nu geen mottenballen, maar een ‘gewoon’ vliegveld. Het vliegveld is goed voor ruim 110.000 starts en landingen per jaar.
Zo’n 60 mijl na ons vertrek slaan we af richting El Casa Grande, een archeologisch complex uit de 13e eeuw, één van de weinige echt oude historische sites die Amerika rijk is. We rijden nu op een provinciale weg, met links en rechts zeer uitgebreide landbouwgebieden, hoofdzakelijk aardappels in dit gebied maar ook veeteeltgebieden. We zien Holsteiners in met wit kunststof overdekte stallen staan, vele honderden per stal. Met Google Earth kun je in deze gebieden deze stallen duidelijk herkennen. Ook de landbouwgebieden zelf zijn duidelijk herkenbaar. Mooi zoekplaatje voor een paar vrije uurtjes. Bij de Casa Grande missen we een afslag omdat het winkelcentrum aan de rechtkant van de weg meer aandacht trekt dan het metersbrede bord met opschrift “Museum Casa Grande” aan de linkerkant van de weg. Wel zien we van afstand het bouwwerk staan. We slaan van de gebaande weg af, een zandweg in die in de richting van het complex gaat, dat we al vanaf grote afstand kunnen zien staan. Op deze weg ineens veel woestijnratjes, schattige diertjes die net als stokstaartjes rechtop op hun achterpoten kunnen staan, terwijl hun staart zorgt voor het nodige evenwicht. Ook de ‘roadrunners’ de bekende vogels uit de gelijknamige tekenfilm komen we op de weg tegen. Een beetje waggelend hardlopen op hun lange stelten kunnen ze, maar als we nog dichterbij komen blijken ze ook te kunnen vliegen. We zetten de auto stil vlak voor een groot betonnen irrigatiekanaal. Waar het water vandaan komt is mij onbekend, maar het verklaart wel waarom het mogelijk is om in deze droogte toch vruchtbare landbouwgebieden te ontwikkelen. Na enkele foto’s van afstand besluiten we toch maar even om te draaien en kiezen alsnog voor de geëigende toegangsweg naar El Casa Grande. Het complex zelf in opgebouwd uit een leemsoort die op enkele meters diepte gewonnen wordt. Het bouwmateriaal is relatief zacht en behoorlijk aan corrosie onderhevig. De afmeting was oorspronkelijk zo’n tachtig bij tachtig meter, waarbij de buitenomtrek bestond uit een muur van ruim twee meter hoog, binnen deze muren zijn nog de contouren van vele huisjes zichtbouw. Het Casa Grande staat middenin het complex en toren een kleine tien meter omhoog. Drie oorspronkelijke verdiepingen van elk zo’n drie meter zijn zichtbaar. Ook de gaten waarin ooit eens houten palen hebben gezeten, als ondersteuning van een vloer, zijn duidelijk zichtbaar. Om regen minder kans te geven om het grote huis verder te laten wegspoelen is begin vorige eeuw al een dak boven het huis gemaakt, om de regen af te leiden. Dit eerste dak is in 1932 vervangen door het huidige dak, dat dankzij goed onderhoud, er nog geen dertig jaar oud uitziet. Waarschijnlijk is dit ook te danken aan het klimaat. De meeste gebouwen die we zien verkeren toch al in behoorlijke staat, zeker die gebouwen die bewoond of in gebruik zijn. We nemen een shortcut terug naar de Highway 10 en gaan hierbij iets de heuvels in. Ook hier even stoppen voor een paar foto’s van de mooie woestijnnatuur met de vele cactussen. We naderen Phoenix, de hoofdstad van de staat Arizona in het zuidwesten van de Verenigde Staten van Amerika. De stad is met ruim anderhalf miljoen inwoners de grootste van haar staat en met de voorsteden telt Phoenix naar schatting 4,1 miljoen inwoners. Daarmee is Phoenix één van de snelst groeiende steden in de VS. De internationale luchthaven Phoenix Sky Harbor International Airport ligt dichtbij het centrum van de stad en was in 2011 het acht na drukste in de Verenigde Staten gemeten naar passagiers. Ondanks deze aantallen is het rustig op straat en loopt het lekker door met het verkeer, de skyline laten we rechts van ons liggen en we rijden ondertussen op de Interstate Highway nr. 17 richting Flagstaff, die hier bestaat uit 2x4 rijstroken, wat misschien ook wel de oorzaak is van de vlotte doorstroming. Gedisciplineerde rijders die Amerikanen, geen gedruk, geen bumperkleven en iedereen houdt zich alleszins redelijk aan de hier geldende maximale snelheid van 75 mijl per uur (ongeveer 120 km/h). Het landschap verandert meer en meer, het lijkt nog droger te worden terwijl we ook stijgen. Ondertussen zitten we weer op ruim een kilometer hoogte en is dus ook de temperatuur iets aangenamer. Agrarische activiteit zien we niet meer, alleen nog een golvend landschap met veel rotspartijen. De eerste canyons passeren we, de eerste is de Black Canyon waarboven een forse onweersbui die voorspeld was z’n bliksemflitsen loslaat op het landschap. Een feeëriek uitzicht vanaf de highway. Het gras wat er nog tussen de struiken groeit lijkt dor en is geelachtig van kleur. Verder allemaal kleine bijna bolvormige naaldhoutstruiken van zo’n 3-4 meter hoog. We gaan weer even van de snelweg af voor een bezoekje aan Montezuma’s Castle, een aantal rotswoningen, ook van rond 1200. De kalkachtige steenlagen hier waren van verschillende samenstelling, en sterker lagen werden afgewisseld door zachter lagen. Waarschijnlijk door de duizenden jaren heen sleten de zachte lagen hier tussen de harde steenlagen weg en ontstonden eigenlijk een soort van etages. Moeilijk te bereiken, maar als je er één keer zit eenvoudig te verdedigen. Verder heb je het voordeel dat er geen landbouwgrond verloren gaat die hier al zo schaars voorhanden is. Ook de bouw van de woning is simpeler dan gewoon op de grond: vloer, dak en de meeste wanden heb je al. Alleen de voorzijde afsluiten en je hebt een prima galerijwoning. In dit geval met de voordelen van een grotwoning. Koel in de zomer en aangenaam in de winter.
erder richting Flagstaaf gaat het verder omhoog en passeren we het bordje ‘elevation 6000 ft’. Ruim twee kilometer hoogte zitten we ondertussen al weer. Het koelt hier lekker af en ook de auto waait nu lekker door. We genieten van de mooie vergezichten én mooie luchten. De flora is ook weer aan het wijzigen. Nu ook sparren zoals wij ze ook kennen, weliswaar wat grover, maar voor de rest zijn er veel overeenkomsten. We komen nu kennelijk ook voor de Amerikanen zelf in een meer toeristisch gebied want we zien regelmatig een camper in de bossen staan. Camperbedrijven heb je hier trouwens in overvloed. En dan niet alleen de bestelwagenonderstellen met een caravanopbouw, maar truck met opleggers waarop complete uitschuifbare stacaravans zijn geplaatst. We zien zelfs een camper rijden met daarachter gekoppeld een gewone personenauto. Een beetje vreemd gezicht. In eerste instantie denk je aan een bumperklever, maar als je er naast zit zie je dat er niemand inzit en dat de personenauto door middel van twee stangen verbonden is met de camper. Zo nu en dan krijgen we ook een ‘huis op de prairie’ uitzicht. We zien zo nu en dan een vlakte waar zowaar wat twijfelend groen gras staat en waarop dan een houten ranch staat. Zó had ik mij dit westen voorgesteld! Nog groener gras komen we iets verder tegen op een golfbaan. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier alles mogelijk is onder het motto: “If you pay for it, you’ll get it!”.
Ook verandert de fauna: we worden gewaarschuwd voor overstekend wild, waarbij een groot hert op de gele waarschuwingsborden is afgebeeld. Van buiten komt een tijmachtige lucht de auto binnen, ik meen deze te herkennen van Zuid-Spanje, dezelfde lucht die we roken toen we vanuit Malaga richting Granada reden. We rijden pal naar het noorden richting de Grand Canyon, dat nog een kleine tachtig mijl voor ons ligt, maar het is net of achter de bergen in het noorden het helderder is dan nu linksachter ons, in het zuidwesten waar nu de zon staat. Een vreemd gezicht. Misschien komt het doordat wij nu onder een dik wolkendek doorrijden waar zo nu en dan wat druppels uitvallen. We nemen de verkeerde afslag in Flagstaff en zien vervolgens ons hotel langs de autobaan liggen waar wij rijden en niet vanaf kunnen. We nemen de eerste afslag en draaien aan de andere kant de Interstate Highway 40 weer op. Vijf minuten later zijn we bij ons motel. Uitzicht op de pool. Misschien dat we daar straks nog even gebruik van maken. Morgen willen we eerst de Grand Canyon bezoeken. Om half zes morgenvroeg gaan we vertrekken. Vanavond dus weer op tijd er in. Nu nog proberen om onze was schoon te krijgen!