Dag 24, 07-08-2014 Provo - Salt Lake City - Layton

Dag 24: Donderdag 7 augustus
Provo – Salt Lake City (Layton)
Afstand: 100 km
Vandaag een makkie, een ritje van zo’n 30 mijl ten zuiden van Salt Lake City naar Layton, zo’n 30 mijl ten noorden van deze stad. Salt Lake City is de hoofdstad van Utah, één van de staten van de Verenigde Staten van Amerika. In de Bos' Schoolatlas der geheele aarde uit 1877 wordt de plaats nog Grote Zoutmeerstad genoemd. Salt Lake City werd in die tijd namelijk ook in het Engels Great Salt Lake City genoemd.
Volgens de volkstelling van 2000 bedroeg het aantal inwoners van Salt Lake City 181.743 (tegenover 159.936 in 1990). Het aantal inwoners van de gehele agglomeratie bedraagt ruim 1 miljoen.
In 2002 werden in Salt Lake City de Olympische Winterspelen gehouden. Nederland haalde tweemaal goed op de lange afstanden voor Jochem Uijtdehage en goud voor Gerard van de Velde op de 1000 meter.
We hebben geen haast. Rustig ontbijten na een lange nacht. Voor de eerste keer echt het gevoel hebben dat je 100% bent uitgeslapen. Heerlijk na drie en een halve week van rijden, rijden en nog eens rijden.
Vandaag eerst nog even bij een winkelcentrum wat rondkijken. TJ Maxx maar weer eens voor deze keer. We vinden de weg steeds beter naar deze outlets. Spotgoedkoop, ook als je rekent dat een US dollar ongeveer driekwart van een Euro Is. Een merkoverhemd van US$ 12,-- komt dus overeen met € 9,--. Een aanrader voor Amerikagangers: Neem een bijna lege koffer mee. Prima moment om je garderobe weer een beetje op peil te brengen! Nog even een gezamenlijke lunch voordat Jenny naar het vliegveld vertrekt. Wij rijden door naar Salt Lake City waar we het wereldlijk centrum van de Mormonen bezoeken. We parkeren (voor de eerste keer betaald!) naast het conferentiecentrum van de Mormonen en wandelen richting het visitorscentre. Van hieraf hebben we zich op De Salt Lake Temple. Dit is de grootste en bekendste tempel die gebouwd is en beheerd wordt door de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. De kerk is gelegen op het Temple Square in het centrum van Salt Lake City. De Salt Lake Temple is de vierde tempel die gebouwd is sinds de uittocht van de Mormoonse Pioniers uit Nauvoo.
De locatie van de Salt Lake Temple werd vastgesteld door Brigham Young op 28 juli 1847, vier dagen na zijn aankomst op het toen nog Mexicaanse grondgebied. De grond van de tempel werd ceremonieel gewijd in een op 14 februari 1853. Op 6 april van het volgende jaar werd de eerste steen (hoeksteen) gelegd door Brigham Young. Er werd oorspronkelijk Zandsteen gebruikt. Gedurende de Utah-oorlog werden de bouwwerkzaamheden gestaakt en werden de fundamenten begraven. In 1858 werden de werkzaamheden weer hervat. Toen kwam men erachter dat de fundamenten gebarsten waren. Hierdoor stapte men over op monzoniet dat qua uiterlijk op graniet lijkt. Deze steen werd gewonnen in canyons die 30 km van de bouwplaats aflagen. Tot de aanleg van de Transcontinental Railroad in 1869, werden de rotsblokken vervoerd op ossenkarren. Wilford Woodruff wijdde der kerk in op 6 april 1893, precies veertig jaar na de datum van de eerstesteenlegging.
De kerk heeft zes grote torens. Drie aan de westzijde en drie aan de oostzijde. Deze symboliseren de macht van het priesterschap. De torens aan de oostzijde zijn iets hoger dan de andere drie. Zij vertegenwoordigen de orde van Melchizedek en het Aäronitisch priesterschap. De westelijke torens vertegenwoordigen het Eerste Presidium, het hoogste bestuursorgaan van de Mormonen. De 12 kleinere torens symboliseren het Quorum der Twaalf Apostelen. Op het hoogste punt van de kerk is een gouden beeld van de engel Moroni geplaatst. Dit beeld verwijst naar de engel genoemd in Openbaring 14:6, die komen zal om Christus bij zijn wederkomst te mogen verwelkomen. In de kerk bevinden zich meerdere zalen bestemd voor bijeenkomsten en vergaderingen. Ook bevindt er zich een Heilige der Heilge. Een ruimte die in andere Mormonentempels niet aanwezig is. De Mormonen hebben met hun boek van Mormon én de interpretatie hiervan nogal wat versiering toegevoegd aan het Christelijke geloof.

In het eerste gebouw dat we binnen lopen is kennelijk een bruiloft gaande. We worden aangesproken door een oudere man, geheel gekleed in een wit pak met witte schoenen. Een stiekeme vergelijking met Morgan Freeman als God in Bruce Almighty is hier zeker op z’n plaats. Ik weet nu waarom bij alle outlet stores zoveel witte pakken en overhemden te koop waren. De man is reuze vriendelijk en vraagt ons of we voor een bruiloft komen. Vandaag worden weer driehonderd bruiloften gesloten, iets wat hier dagelijks voor schijnt te komen. We zijn echter aan de verkeerde deur en de juiste weg naar het visitorscentre wordt ons gewezen. Ook hier worden we weer vriendelijk welkom geheten en ook hier ben ik onder de indruk over de ruimte, de presentatie en rust die hier heerst. In het midden van de ruimte staat een maquette van het oude Jeruzalem met alle kennelijk belangrijke historische punten met een led-lampje aangeduid. Het gehele centrum is een verzameling van kamerhoge schilderijen met daarop specifiek mormoonse gebeurtenissen. Hiernaast een soort van verheerlijking van vroegere en tegenwoordige leiders (heersers?) van deze beweging. Ook zijn er diverse presentaties over alle (ongetwijfeld) goede doelen waar de Mormonen zich voor inzetten.

Hierna gaan we naar de tabernakel, een ruimte die wij kerk zouden noemen. De tabernakel is gebouwd om gelegenheid te bieden voor bijeenkomsten van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen en voor de halfjaarlijkse Algemene Conferentie gedurende 132 jaar. Vanwege de toename van het aantal leden wordt deze conferentie sinds 2000 gehouden in het nieuwe conferentiecentrum, en is het aantal zitplaatsen in de tabernakel teruggebracht van 10.000 naar 7.000 zitplaatsen. Het tabernakel is tevens de thuisbasis het (wereldberoemde?) Mormon Tabernacle Choir. Vroeger had ook het Utah Symphony Orchestra hier haar thuisbasis. Alleen het dak al heeft een overspanning welke bijna net zo groot is als een voetbalveld en is geheel in hout uitgevoerd. In 1867 werd de tabernakel voor het eerst in gebruik genomen. Het orgfel is eéén van de grottsten ter wereld en telt 11.623 pijpen, waarbij de pijpen voor de laagste tonen zijn gemaakt van hout en bijna 10 meter lang zijn. De akoestiek van het gebouw is fenomenaal. Als wij er zijn wordt er regelmatig op het orgel gespeeld. Het dak is driedimensionaal ellipsvormig gebouwd. De akoestiek wordt vaak gedemonstreerd door tijdens een rondleiding een pen op het kansel te laten vallen, wat achterin de kerk prima hoorbaar is.
Ik kom aan de klets met een ‘zuster’, een meisje van een jaar of twintig die mij het ‘ware geloof’ duidelijk probeert te maken. Van jongeren van deze leeftijd in deze beweging wordt verwacht dat zij twee jaar een soort van dienstplicht vervullen voor de beweging, door onder andere als vrijwilliger binnen de beweging te werken. Ze kent haar boodschap goed en al vlot en praat over de Mormoonse schriftuur en profetische vermaningen die krachtig aandringen op sociale rechtvaardigheid, vrede, gelijkheid, democratie, mensenrechten, en zorg voor het milieu.
Als heiligen der laatste dagen zoeken we de bevestiging van de geest, en gesterkt door leringen van kerkelijke leiders, streven we er naar gelijkheid en gerechtigheid in de maatschappij tot stand te brengen. We discussiëren er stevig op los, zeker als ik meldt dat ik dezelfde doelen nastreef maar de schriftuur en profetische aanmaningen niet voor nodig denk te hebben. Jessse kijkt een paar keer een beetje vermanend mijn kant op. Ik maak er uit op dat het tijd wordt om te vertrekken. Mijn onbedoelde gids heeft kennelijk ook andere verplichtingen en met een “Nice to have been talking to you my brother” neemt ze uiteindelijk afscheid. Toch een leuke ontmoeting, die mij toch aan het denken zet. Wat maakt deze mensen zo vriendelijk en hulpvaardig? Begrijp ik het wel of is dit alleen de zonkant van de Mormonen?

Hierna bezoeken we ook nog het conferentiecentrum, waar tegenwoordig de halfjaarlijkse algemene vergaderingen worden gehouden. We krijgen een privé rondleiding, omdat onze tijd beperkt is in verband met de parkeermeter. Een oudere dame leidt ons enthousiast (alweer) rond. Nooit heb ik zo’n grote zaal gezien. Het geeft ruimte aan 21.000 bezoekers. Weer een zaal met perfecte akoestiek, die ook voor andere zaken zoals cultuur en muziek beschikbaar is. Kennelijk hebben hier ook al grote artiesten opgetreden. Mijn groothoeklens (7mm fisheye) is te klein om de hele zaal te fotograferen. Ook de panorama opname met de Iphone is ontoereikend. In ieder geval onvergetelijk!

Laat in de middag komen we in Layton aan waar het grootste gedeelte van de Volvo rijders ondertussen ook vanuit Cortez is gearriveerd. Het bier is gratis en dat laten we ons smaken, terwijl ik onder andere met Margriet en Arnoud achtergronden van de Mormonen bespreek. Abortus, drank en roken verboden? 10% van je inkomen afstaan aan de beweging? Er zijn nog zoveel vragen te stellen. Maar wel super vriendelijke mensen. Is er een keerzijde? Volgende keer maar weer verder discussiëren. Morgen weer een lange reisdag van 800 kilometer!