Dag 26, 09-08-2014 Big Sky - Shelby

Dag 26: Zaterdag 9 augustus
Big Sky – Shelby 480 km
We rijden vandaag een behoorlijk stuk door Montana. De standaardafkorting voor de "Treasure State", zoals de bijnaam luidt, is MT. De hoofdstad is Helena. Het gebied dat nu Montana heet werd oorspronkelijk bevolkt door indianenstammen. Daarna was de regio lang in Franse handen. Het grootste gedeelte van de staat werd door de Verenigde Staten verworven door de Louisiana Purchase van president Thomas Jefferson. De rest volgde in 1846 toen hierover een verdrag werd gesloten met de Engelsen. Op 8 november 1889 werd Montana formeel de 41e staat van de Verenigde Staten. De indianen in dit gebied verzetten zich hevig tegen de inname van hun land. Bekend is de slag bij Little Bighorn op 25 juni 1876, waar generaal George Armstrong Custer in sneuvelde.
De naam Montana is afkomstig van het Franse woord montagne, dat "berg" of meer algemeen "de bergen" betekent. Doordat nu in zomer de dagen warmer zijn, komt het ruige en schilderachtige Gallatin River tot leven. Rust kan boven worden gevonden op de piek van de berg of maak gebruik van de diverse paden voor een wandeling of bloemenveld voor een picknick. Paardrijden, vliegvissen, golven, excursies naar Yellowstone National Park behoren tot de mogelijkheid in Big Sky. En als de zon ondergaat achter Lone Mountain, vullen de sterren de grote hemel.
Normaliter zouden we vandaag een rustdag hebben met de mogelijkheid om te gaan wandelen of bijvoorbeeld te gaan vissen. Ook nog een keer weer terugrijden naar het Yellowstone park is een optie, maar wij geven er de voorkeur aan om de geplande rit van 800 kilometer morgen op te knippen in twee stukken. Vandaag ongeveer de helft naar Great Falls, een uur voor de Canadese grens. Met ons hebben meer teams deze keuze al gemaakt. Arnout en ‘Mango’Maud rijden achter ons aan. De auto van Arnout heeft de afgelopen weken behoorlijk wat problemen gehad, doordat deze op de meest onmogelijke plekken, zoals op een zesbaans weg Mexico-Stad in, plotseling gaat staan en dan een halfuur moet afkoelen om weer zonder problemen weer te lopen. Vanmorgen heeft één van de monteurs nog weer een onderdeel vervangen. Hopelijk gaat het vandaag goed.
Maar bijna gaat het ook fout. Terwijl Jesse stevig afremt voor een tweetal grote herten die vlak naast de weg staan en misschien de weg op gaan moet Arnout vol in de ankers om tijdig stil te staan. Uitwijken is geen optie omdat er tegenliggers zijn. Ondanks de gillende banden (Volvo’s van dit jaartal hebben nog geen ABS) gaat het goed. Arnout staat op tijd stil We zijn allemaal weer hgelemaal bij de les.
Nadat we eerst tot Helena een voortzetting van het landschap hebben zoals we de laatste dagen gewend waren, komen we nu echt in de ‘Rocky’ Mountains terecht. Grote rotspartijen, hier en daar bedekt met sparrenbossen, maken duidelijk waar dit massief haar naam aan ontleent. We zitten ondertussen weer op de slingerende Interstate Highway 15, die ons morgen ook verder naar het noorden zal brengen. Vaak wordt de I-15 vergezeld door een beekje of rivier waar we regelmatig mensen zien vissen of zien raften. Ook de vele recreatiebedrijven, lodgings, camper- en botenbedrijven benadrukken de recreatieve functie van de Rocky Mountains.
Buiten de autosnelweg ademt de omgeving serene rust uit. Mooie vergezichten, slingerende rivieren, meren, rotspartijen, kleine dorpjes waar de tijd lijkt stil te staan, open velden, bossen en een slingerende autosnelweg maken dit gebied een feest om te rijden. Helaas, helaas nauwelijks parkeergelegenheid en met snelheden van 120 kmh+ en met vangrails op fotogenieke plaatsen zijn er geen fatsoenlijke foto’s uit de auto te maken, en dat terwijl de meest idyllische plaatjes aan ons oog voorbij trekken. Ook hebben we kennelijk geen tijd om even van de grote weg af te gaan om wat mooie plaatjes als herinnering én voor de thuisblijvers vast te leggen. Straks staan we weer tussen de malls, pompstations en motels van de volgende grote stad en kunnen we met ‘trots’zeggen: ‘Ging lekker snel hé?’, terwijl ik bedroefd de foto’s waar het merendeel door vangrails in beslag wordt genomen aan het wissen ben. Stilstaand foto’s maken is soms al lastig. Bij een snelheid van zo’n 125 kilometer per uur leggen we zo’n 35 meter per seconde af, ofwel 35.000 millimeter. Zelfs met een sluitertijd van 1/500 seconde maken we foto’s met een onscherpte van 7 cm, nog afgezien van de bewegingsonscherpte veroorzaakt door de bewegingen van de auto. Alleen een hogesnelheidscamera met 24.000 frames per seconde, die ook in de Formule 1 gebruikt worden kan oplossing bieden in deze moeilijke omstandigheden. Haastige spoed is ook voor de foto’s niet goed, vandaar dat zonder regelmatige fotostops op mooie plekken geen mooie herinneringen zijn vast te leggen.
Na het plaatsje Cascade wordt het landschap weer vlakker. De snelweg loopt nu naast de spoorlijn die ons tot ver in Canada zal vergezellen. Het blijft vlak tot in Great Falls, waar we om kwart over drie al een Denny’s zoeken om dat daar meestal goed internet voorhanden is. We moeten tenslotte nog een hotel zien te vinden.
Jesse en Arnout parkeren de auto’s bij Barns & Nobles in een groot winkelcentrum in de wetenschap dat daar ook altijd een Starbucks met gratis WiFi zit. Inderdaad, koffie besteld en hotel gezocht en gevonden in Shelby, nog een honderdtachtig kilometer verder. Een Best Western die er op de foto’s prima verzorgd uitziet. We boeken twee kamers, één voor Arnout en Maud, de andere voor ons. Even later komen ook Fleur en Jan aanrijden die ter plaatse ook nog een kamer in Shelby boeken. Willem en Loes laten ook weten naar Shelby te willen rijden en Fleur boekt ook voor hun een kamer.
Ondertussen loop ik nog ‘even’ door de grote boekhandel, met fantastisch mooie boeken. In een stapel met uitverkooop boeken kom ik een uitgave van National Geographic tegen: “Geography of Religion”, een kijk- en leessensatie van de bovenste plank. Mooie foto’s, geschiedenis en dwarsverbanden die een paar mooie uurtjes kunnen opleveren. En dat voor US$ 2,--.
We vervolgen onze weg naar het noorden, langs de spoorlijn waar enorm lange treinstellen staan, allen gevuld met kolen. Misschien dat ik er nog achter kom waar deze kolen gedolven worden, maar het zal ergens in het noorden zijn, want de locomotieven staan aan de zuidkant van de treinstellen opgesteld. Het landschap hier aan de oostkant van de Rocky Mountains is glooiend vlak. Nu steeds meer grasland, maar ook grote oppervlakten met graan. Vele malen groter en uitgebreider dan ik ooit in Frankrijk heb gezien, waar de grote graanakkers diepe indruk op mij maakten. Hier reikt het graan tot voorbij de horizon… Een immense graanschuur moet dit gebied zijn. Het verkeer op de autosnelweg richting Canada is rustiger dan op de Afsluitdijk op zondagmorgen om zeven uur. Heel in verte rijden nog een paar auto’s voor ons, en de enige auto die ons inhaalt is de Volvo van Arnout en Maud, die nu waarschijnlijk voldoende zelfvertrouwen heeft om zelfstandig door te rijden naar het plaatsje Shelby, waar de Highway één afslag kent en het hotel waarschijnlijk al zichtbaar is vanaf de Highway.
Bij het plaatsje Dutton draaien we even van de Interstate Highway 15 af om even te gaan tanken. Een stil dorp middenin de grote vlaktes met graan, graan en nog eens graan. Het eerste wat opvalt is de Lockheed Starfighter F-104A die voor een schooltje opgesteld staat. Even verder een aantal maaibalken van combines, ik schat zo’n 12 meter breed. In de oogsttijd moet dit een fantastisch gezicht zijn. In de enige straat die het gehucht telt zit voor een winkel een jongen op een bankje uit een zak chips te eten. Hij kijkt ons aan alsof hij een UFO heeft zien landen. De kans daarop is dan ook groter dan dat er ooit nog een keer weer een Volvo met Nederlands kenteken én met ‘Echte Achterhoek’en ‘100% Winterswijk’ bestikkering door de straten van dit dorpje rijdt. Z’n kaken staan ineens stil. Na onze tankbeurt, waarbij we even geholpen worden door een bestuurder van een mega-pickup, rijden we weer langs de jongen met de zak chips. Z’n kaken staan nog steeds stil. We rijden nog steeds over de uitgestrekte graanvelden, waar het zicht alleen onderbroken wordt door de zilverkleurige silo’s bij boerderijen en zo nu en dan de silhouetten van andere kleine gehuchten.
Hier en daar staan in het landschap kleine ‘Ja-knikkers’, zoals wij ze vroeger in Schoonebeek kenden, maar dan in kleinere uitvoering. In dit geval niet voor olie vermoed ik, maar voor het oppompen van water, namelijk per akker staat maar één zo’n pompinstallatie. Het is net zes uur als we Shelby binnenrijden, op de crossroads van een paar grote wegen en een spoorlijn, die vol staat met weer allemaal kolenwagons. ’s Avonds met z’n achten in een nabijgelegen steakhouse gegeten: al buiten het pand valt op dat dit meer het soort café is waar de locals hun wekelijkse biertje halen. Binnen worden we in dat voorgevoel bevestigd. Hier en daar een paar (excusez le mot) hillbillys die gebogen over hun glas bier hun hoofd onze kant opdraaien als we binnenkomen. Achter de bar staat Chris, zoon van de eigenaresse, die mij vertelt dat er vroeger altijd drukke avonden op vaste momenten waren, maar dat daar tegenwoordig geen peil meer op te trekken is. Wij lopen door naar het restaurantgedeelte waar moeders ons ontvangt. Haar grootvader is van Nederlandse afkomst (van de Pas), maar Nederlands verstaat ze niet. Haar moeder was trouwens Zweedse. We eten hier prima. Ik houd het bij een light visgerecht wat prima bij m’n beperkte trek past. Vanavond niet met te volle maag naar bed. Buiten is het druk op het spoorwegemplacement. We horen regelmatig de waarschuwingssignalen van treinen. Terug in het hotel drinken we nog een biertje bij Jan en Fleur en maken plannen voor de dag van morgen, als we de grens met Canada over gaan.