Dag 31, 14-08-2014 Fort Nelson - Whitehorse
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Henk
14 Augustus 2014 | Canada, Whitehorse
Dag 31 : Donderdag 14 augustus
Fort Nelson - Whitehorse
Afstand: 960 km
River View Hotel
102 Wood Street
Whitehorse, Yukon ,Canada
Nog steeds geen telefoonverbinding. Een beetje vreemd, want ik kan me niet voorstellen dat T-Mobile geen afspraken heeft gemaakt met Canadese providers. Maar goed, vandaag nog maar ‘ns een paar keer proberen. Aan en uitzetten wil nog wel eens helpen, en anders maar wachten tot we in Alaska zijn.
Het is behoorlijk bewolkt als wij om 06:45 uur wegrijden uit Ford Nelson voor één van de langste etappes van deze reis. Als we door kunnen rijden zijn we ongeveer 11 uur bezig, zonder oponthoud en plas-, eet-, tankstops én goede wegen. Het laatste is nog geen probleem geweest want tot nu toe zijn de Canadese en wegen in de U.S.A. absoluut de beste die we van het uiterste puntje van Zuid-Amerika tot hier, bijna in Alaska hebben meegemaakt. Wel zijn we gewaarschuwd voor de vele wegwerkzaamheden die verder naar het noorden en westen plaatsvinden. Dit kan tot het nodige oponthoud leiden.
Het eerste oponthoud kondigt zich al snel aan: over een stuk van 80 kilometer moeten we rekening houden met wegwerkzaamheden. Meestal zijn het kleine stukjes waar het verkeer maar één rijstrook beschikbaar heeft, hierdoor wordt het verkeer regelmatig stilgezet om het verkeer van de andere kant te laten passeren. Een paar minuten stilstaan en dan weer verder over de weg waar je je langs groot materieel wurmt en waar hard gewerkt wordt aan verbetering van de weg. Op andere stukken kun je dan weer lekker opschieten.
Voor de eerste keer worden we gewaarschuwd voor slecht zicht ten gevolge van stof. “Ach, dat zal wel meevallen, we zijn nog wel wat gewend van de gravelwegen in Argentinië en Zuid Chili”. Nou, hier valt het niet mee, en soms moet je terug naar stapvoets rijden en soms zelfs even stilstaan om weer een beetje zich om je heen te krijgen. Waarschijnlijk kijken de truckdrivers net over de stoflaag heen, want zij denderen met vol geweld door, niets ontziend. Dit feestje duurt al met al ruim een uur, en daarmee ben je dan ook bijna een uur extra reistijd kwijt. Maar goed, het hoort allemaal bij het grote avontuur dat de Panamerica heet, en waar we nu inclusief Zuid-Amerika al ruim 30.000 kilometer van hebben gereden. Nog steeds alles goed, totaal olieverbruik is net iets meer dan één liter over deze totale afstand en we hebben de krik nog niet hoeven te pakken om een lekke band te wisselen. “Save and Sound”, hebben we wel horen zeggen als opmerking over onze rijstijl. Nog even volhouden.
Naast de eindeloze breed opgezette wegen door de bossen in het glooiende landschap kunnen we ook regelmatig genieten van uitzichten op het massief van de Rocky Mountains. Ooit waren de Rocky Mountains deel van de zeebodem van de westelijke continentale schol, die laagje bij laagje, in meer dan een miljard jaren werd gevormd. Zo’n 175 miljoen jaar geleden begon de continentale schol langzaam over de oceanische plaat te schuiven, die wat dunner is, maar ook een hogere dichtheid kent. De continentale plaat werd hierdoor opgestuwd, en zo steeg de oorspronkelijke zeebodem vanaf zo’n 120 miljoen jaar geleden ver boven het oppervlak van de zee uit. Op het moment dat de oorspronkelijke rotsachtige zeebodem boven de zee uitkwam begon ook de erosie door weer en wind. Tot zo’n 75 miljoen jaar geleden kon de opstuwende kracht het winnen van de erosie, maar de opstuwende beweging kwam 45 miljoen jaar geleden tot stilstand. Vanaf dat moment hebben weer en wind de hoge pieken van de Rocky Mountains, die destijds ongeveer dezelfde hoogte hadden als het Himalaya gebergte, ge-erodeerd tot de huidige omvang. Het omhoogstuwen ging niet altijd gelijkmatig. Op één locatie waar we vandaag stoppen is het plooien van de oorspronkelijke zeebodem goed te zien. Een interessant uitzicht dat je doet beseffen welke oneindige natuurkrachten hier aan het werk zijn geweest. De Noordelijke Canadese Rocky Mountains staan bekend om de zeer heftige regenbuien die dit gebied kunnen teiseren. Doordat vegetatie op de berghellingen nauwelijks aanwezig is worden stenen en rotsen eenvoudig naar de diepere dalen afgevoerd. Grote gebieden tussen de bergen bestaan dan ook uit erosie materiaal dat in de laatste vele tientallen miljoenen jaren naar beneden is gespoeld.
Naast de kunstwerken die de natuur heeft voortgebracht zien we ook veel mooie bouwwerken die de mens de afgelopen honderd jaar heeft gerealiseerd. Het stadje Watson Lake is er één van. Ongeveer halverwege, na zo’n ruim 500 kilometer rijden we dit stadje in Yukon binnen. Met name tijdens de aanleg van de Alaska Highway waren hier veel militairen gehuisvest die meewerkten aan de Alaska Highway. Eén van deze militairen heeft in 1942 wegens weemoed een bordje met de naam van zijn woonplaats en afstand aan een boom gespijkerd. Anderen volgden tot op heden zijn traditie. Met ingang van augustus 2010 zijn er meer dan van 76.000 borden van diverse soorten beeltenissen van locaties over de hele wereld te vinden. Ondertussen is deze “Original Signpost Forest” over de hele wereld geïmiteerd.
De dieren langs de weg lijken iets talrijker te worden. We worden gewaarschuwd voor elanden en bizons, en we verwachten dan ook grote aantallen. Maar hier geen prairies en uitgestrekte vlakten, maar dichte bosgebieden waar de highway met brute hand in is neergelegd. Regelmatig squirrels, een soort eekhoorntje dat met grote snelheid een opgeheven staart, meestal al een periscoop vooruitwijzend de weg oversteekt. Kennelijk pientere diertjes die de snelheid van een auto kunnen inschatten, want een bijna botsing met zo’n diertje hebben we niet meegemaakt (of niet opgemerkt?).
Een jong big horn sheep komen we tegen en in de verte zien we nog een elandkoe de weg oversteken. Maar het meest indrukwekkend zijn de bizons die zonder veel aandacht aan ons te schenken langs de highway liggen te slapen of aan het grazen zijn. Ik houd toch wel een beetje angstvallig afstand, het zijn dan wel zoogdieren, maar ook stieren kunnen onverwachts reageren. Zo’n tweehonderd kilometer voor Whitehorse, onze bestemming voor vandaag schiet er nog een jonge bruine beer de straat op. Onverwachts gaat het beertje stilstaan en kijkt vertwijfeld in onze richting. Jesse remt uit alle macht, en gelukkig hebben we niemand die binnen 50 meter achter ons rijdt, want anders hadden we de achterkant goed in elkaar zitten. Net voor we stilstaan kiest de beer het zekere voor het onzekere en vlucht verder van de weg af de bossen in. Erg jammer, maar ja, als je de dieren beter wilt zien moet je op de fiets reizen, zoals we toch wel een handvol mensen zien doen, maar zo redden we het niet van Panama naar Alaska in 6 weken. De enige cougars die we zien hangen in een winkeltje annex tankstation halverwege Watson Lake, ontdaan van ingewanden en klaar om als smokkelwaar langs de douane op Schiphol te loodsen. Weinig toeristen hier en de inventaris en koopwaar stammen voor een groot gedeelte nog uit de tijd van de aanleg van de Highway. Alleen al de verzameling caps die alle plafonds in beide ruimtes van de winkel beslaat gaat waarschijnlijk de vijfduizend te boven. Veel caps van militairen en mijnwerkers, gezien de opdruk en de aantekeningen op de caps.
Bij Teslin passeren we de Yukon rivier, die zo’n 3000 kilometer westelijker in de Beringzee uitmondt. We zijn net iets te vroeg want vanaf eind augustus komt hier de zalm langs die vanuit de Beringzee de lange tocht richting de paaigronden aan het maken is. Deze lange tocht leggen ze af zonder te eten en teren gedurende deze tijd op hun vetreserve. Ik zat me al te verheugen op scenes zoals in de John West reclame, maar nu met Jesse in de hoofdrol om een grizzly een zalm te ontfutselen.
Langs de highway komen we regelmatig verlaten pompstations en ‘rest area’s’ tegen, stammend uit de tijd dat het drukker was op deze highway. Alleen nog vervoer voor de olie- en gasindustrie lijkt hier nog aan de orde te zijn. De weinige toeristen brengen waarschijnlijk te weinig in het laatje om deze pompstations open te houden. Dus tanken als het kan, want soms heb je meer dan 200 kilometer geen pompstation.
In de richting van Whitehorse wordt het weer steeds slechter. De intervalstand van de ruitenwisser moet plaats maken voor de lage snelheid. Veel verderop gloort wel iets lichts onder het wolkendek, maar dat ligt nog ver van ons af. In de hoop een droge avond mee te maken in Whitehorse rijden we verder. Ik probeer wat te slapen, maar de omgeving blijft toch aandacht trekken. Is het niet vanwege de vergezichten dan is het wel omdat ik onbewust kennelijk toch alert blijf op overstekend wild.
In de buitenwijk van Whitehorse stoppen we nog even bij een RV-dealer (Recreational Vehicle) om een mooie foto te maken van Volvo plus kampeeroplegger. Deze oplegger worden getrokken door de zware pick-up. Waarschijnlijk kom je hiermee in Nederland alleen met een groot rijbewijs plus aanhangeraantekening de weg op.
Whitehorse heeft een van de meest spectaculaire landschappen in Canada. Whitehorse, genoemd de wildernis stad, ligt aan de oever van de beroemde Yukon rivier omgeven door bergen en ongerepte meren. De naam van de plaats is afkomstig van een stroomversnelling in de buurt van wat daardoor Whitehorse zou worden genoemd: het woest schuimende water deed denken aan witte, springende paarden. Whitehorse kent een gezonde economie en heeft ongeveer net zoveel inwoners als Winterswijk. De economische basis omvat mijnbouw, vervoer, toerisme en overheidsdiensten. Whitehorse is goed bereikbaar door twee spoorlijnen en bevoorrading vindt verder plaats via de Yukon rivier die echter maar 3 maanden bevaarbaar is omdat de rest van het jaar de rivier naar het noorden toe nog of alweer is dichtgevroren.
De Alaska highway biedt ontsluiting naar zowel het oosten als het noorden terwijl het vliegveld beschikt over landingsbanen tot een lengte van 2895 meter. Lang genoeg voor de allergrootste vliegtuigen.
Na de goudvondsten in de Klondike rivier, komen van heinde en verre mensen hun geluk beproeven. De tocht naar de goudmijnen is echter geen gemakkelijke; er vallen vele doden doordat de tocht ongelooflijk gevaarlijk is. Vanuit de havens van Skagway of Juneau moet men namelijk over de verraderlijke bergen van Alaska en Canada. Daarna moet de tocht voortgezet worden over water of te voet. Paarden zijn er niet, omdat vrijwel geen enkel paard de bergen overleeft. Daarom was de vraag naar een beter vervoermiddel groot. Daarom kwamen er al snel diverse plannen voor een spoorlijn over de White Pass naar Dawson City. Uiteindelijk werd er daar inderdaad een van gerealiseerd.
Vanwege de bergen heeft men bij de bouw fors moeten investeren in bruggen en tunnels. De bekendste brug van de WP&YR (De White Pass & Yukon Route) is de "cantilever bridge". Deze brug loopt over een ravijn en is de grootste stalen brug ter wereld. De brug werd gebouwd in 1901 en buiten gebruik genomen in 1969, toen de brug niet sterk genoeg bleek voor de zware ertstreinen. Als vervanging hiervoor is toen een kortere en sterkere brug gebouwd en een tunnel om deze brug te vervangen. Een ander bekend bouwwerk is een houten brug, die voorafgegaan wordt door een stenen, en gevolgd door een tunnel. De WP&YR heeft nog vele kortere bruggen, die allemaal erg populair zijn bij fotografen. Vanwege al deze technische hoogstandjes is de WP&YR, net zoals de Eiffeltoren en het Panamakanaal een "Civil Engineering Landmark".
Het leven in Alaska is niet goedkoop. Een liter melk in de supermarkt kost € 1,70, anderhalve liter drinkwater ca. € 2,-- en een flesje bier € 4,--. Jesse is blij dat hij goedkope sigaretten in Guatemala heeft gekocht want hier kost een pakje Marlboro meer dan € 8,--. Het huren van een éénkamerappartement kost zo’n € 650,-- per maand. Een kilo aardappels kost ongeveer € 4,--. Het gemiddelde maandsalaris bedraagt € 1.600,-- netto per maand. Geen vetpot als je ook nog een gezin hebt te onderhouden. Omdat Whitehorse één van de grotere plaatsen in een grote regio is trekt dit uit grote omtrek mensen aan, met name ook mensen die op zoek zijn naar werk. Werk is er, maar meest geschoold werk en met name in de techniek. Bij gebrek hieraan is er vaak sprake van werkloosheid en armoede. En met deze werkloosheid en armoede komt vaak een toename van de criminaliteit. Drugs en drank, geweld en diefstal. Gemiddeld drie moorden per jaar. Lekker stadje…
Alles ziet er ook een beetje tot een boel shabby uit. Niet ingesteld op toeristen, maar meer op de werkers in de harde olie- en gasindustrie. Ons hotel ‘The river view Inn’ stinkt als we er binnen komen. Internet doet het niet of nauwelijks en de laatste kwast verf dateert waarschijnlijk van de oplevering van het pand ergens in de zeventiger jaren. Jesse is meteen pislink en zijn gezicht staat op onweer, maar het bed is echter schoon, op de badkamer functioneert alles en de deur kan op slot. Tijd voor de gezamenlijke hap in het andere (Ramada) hotel waar tweederde van de groep overnacht. Iets meer van deze tijd alleen het eten wordt niet door iedereen op prijs gesteld. Tja, de zalm smaakt naar zalm, en dat is voor menigeen kennelijk niet te pruimen. De groenten zijn beetgaar, en dat is waarschijnlijk een toevalstreffer want ook de rijst is beetgaar. Ik eet deze maar eerst op om de harde stukken hierin niet te verwarren met eventuele graten in de zalm. Maar de zalm blijkt volledig graatvrij te zijn. Ik ben de enige die m’n bordje leeg eet. Ach, ’t valt best mee.
Hier ook een goede internet verbinding en Jesse klaart al weer op. Bij ons eigen hotel, waar we geadviseerd zijn om de auto niet te parkeren, komt veel mooie herrie (blues) uit een naastgelegen kroeg. Binnen is de muziek van BB King en Clapton in z’n jonge jaren waarschijnlijk het jongste wat in het pand aanwezig is. Wel veel sfeer en een driemansband die een prima stuk muziek speelt. Echt even genieten, zeker als Rene en Dammie een gitaar en microfoon aangereikt krijgen en paar onvervalste blues nummers van Jovink laten horen. Bier is kennelijk goedkoop hier (Can$ 5,--) per stuk. Dronken zullen we dan wel niet worden. Ik wordt nog aangesproken door een dame met eskimo bloed, die een gesprek begint met God en halleluja, en binnen een kwartier overstapt op onderwerp bier en later op onderwerp sigaretten. God en halleluja had ze kennelijk al maar de rest wilde ze van mij. Het bier ging nog maar bij de sigaretten haak ik noodgedwongen af. De asbaklucht achter uit haar keel die mij steeds tegemoet lacht tijdens haar pogingen om mij bij de 95 decibel harde blues wat duidelijk te maken doet mij kokhalzen. Ik stap op en ga naar bed!
Fort Nelson - Whitehorse
Afstand: 960 km
River View Hotel
102 Wood Street
Whitehorse, Yukon ,Canada
Nog steeds geen telefoonverbinding. Een beetje vreemd, want ik kan me niet voorstellen dat T-Mobile geen afspraken heeft gemaakt met Canadese providers. Maar goed, vandaag nog maar ‘ns een paar keer proberen. Aan en uitzetten wil nog wel eens helpen, en anders maar wachten tot we in Alaska zijn.
Het is behoorlijk bewolkt als wij om 06:45 uur wegrijden uit Ford Nelson voor één van de langste etappes van deze reis. Als we door kunnen rijden zijn we ongeveer 11 uur bezig, zonder oponthoud en plas-, eet-, tankstops én goede wegen. Het laatste is nog geen probleem geweest want tot nu toe zijn de Canadese en wegen in de U.S.A. absoluut de beste die we van het uiterste puntje van Zuid-Amerika tot hier, bijna in Alaska hebben meegemaakt. Wel zijn we gewaarschuwd voor de vele wegwerkzaamheden die verder naar het noorden en westen plaatsvinden. Dit kan tot het nodige oponthoud leiden.
Het eerste oponthoud kondigt zich al snel aan: over een stuk van 80 kilometer moeten we rekening houden met wegwerkzaamheden. Meestal zijn het kleine stukjes waar het verkeer maar één rijstrook beschikbaar heeft, hierdoor wordt het verkeer regelmatig stilgezet om het verkeer van de andere kant te laten passeren. Een paar minuten stilstaan en dan weer verder over de weg waar je je langs groot materieel wurmt en waar hard gewerkt wordt aan verbetering van de weg. Op andere stukken kun je dan weer lekker opschieten.
Voor de eerste keer worden we gewaarschuwd voor slecht zicht ten gevolge van stof. “Ach, dat zal wel meevallen, we zijn nog wel wat gewend van de gravelwegen in Argentinië en Zuid Chili”. Nou, hier valt het niet mee, en soms moet je terug naar stapvoets rijden en soms zelfs even stilstaan om weer een beetje zich om je heen te krijgen. Waarschijnlijk kijken de truckdrivers net over de stoflaag heen, want zij denderen met vol geweld door, niets ontziend. Dit feestje duurt al met al ruim een uur, en daarmee ben je dan ook bijna een uur extra reistijd kwijt. Maar goed, het hoort allemaal bij het grote avontuur dat de Panamerica heet, en waar we nu inclusief Zuid-Amerika al ruim 30.000 kilometer van hebben gereden. Nog steeds alles goed, totaal olieverbruik is net iets meer dan één liter over deze totale afstand en we hebben de krik nog niet hoeven te pakken om een lekke band te wisselen. “Save and Sound”, hebben we wel horen zeggen als opmerking over onze rijstijl. Nog even volhouden.
Naast de eindeloze breed opgezette wegen door de bossen in het glooiende landschap kunnen we ook regelmatig genieten van uitzichten op het massief van de Rocky Mountains. Ooit waren de Rocky Mountains deel van de zeebodem van de westelijke continentale schol, die laagje bij laagje, in meer dan een miljard jaren werd gevormd. Zo’n 175 miljoen jaar geleden begon de continentale schol langzaam over de oceanische plaat te schuiven, die wat dunner is, maar ook een hogere dichtheid kent. De continentale plaat werd hierdoor opgestuwd, en zo steeg de oorspronkelijke zeebodem vanaf zo’n 120 miljoen jaar geleden ver boven het oppervlak van de zee uit. Op het moment dat de oorspronkelijke rotsachtige zeebodem boven de zee uitkwam begon ook de erosie door weer en wind. Tot zo’n 75 miljoen jaar geleden kon de opstuwende kracht het winnen van de erosie, maar de opstuwende beweging kwam 45 miljoen jaar geleden tot stilstand. Vanaf dat moment hebben weer en wind de hoge pieken van de Rocky Mountains, die destijds ongeveer dezelfde hoogte hadden als het Himalaya gebergte, ge-erodeerd tot de huidige omvang. Het omhoogstuwen ging niet altijd gelijkmatig. Op één locatie waar we vandaag stoppen is het plooien van de oorspronkelijke zeebodem goed te zien. Een interessant uitzicht dat je doet beseffen welke oneindige natuurkrachten hier aan het werk zijn geweest. De Noordelijke Canadese Rocky Mountains staan bekend om de zeer heftige regenbuien die dit gebied kunnen teiseren. Doordat vegetatie op de berghellingen nauwelijks aanwezig is worden stenen en rotsen eenvoudig naar de diepere dalen afgevoerd. Grote gebieden tussen de bergen bestaan dan ook uit erosie materiaal dat in de laatste vele tientallen miljoenen jaren naar beneden is gespoeld.
Naast de kunstwerken die de natuur heeft voortgebracht zien we ook veel mooie bouwwerken die de mens de afgelopen honderd jaar heeft gerealiseerd. Het stadje Watson Lake is er één van. Ongeveer halverwege, na zo’n ruim 500 kilometer rijden we dit stadje in Yukon binnen. Met name tijdens de aanleg van de Alaska Highway waren hier veel militairen gehuisvest die meewerkten aan de Alaska Highway. Eén van deze militairen heeft in 1942 wegens weemoed een bordje met de naam van zijn woonplaats en afstand aan een boom gespijkerd. Anderen volgden tot op heden zijn traditie. Met ingang van augustus 2010 zijn er meer dan van 76.000 borden van diverse soorten beeltenissen van locaties over de hele wereld te vinden. Ondertussen is deze “Original Signpost Forest” over de hele wereld geïmiteerd.
De dieren langs de weg lijken iets talrijker te worden. We worden gewaarschuwd voor elanden en bizons, en we verwachten dan ook grote aantallen. Maar hier geen prairies en uitgestrekte vlakten, maar dichte bosgebieden waar de highway met brute hand in is neergelegd. Regelmatig squirrels, een soort eekhoorntje dat met grote snelheid een opgeheven staart, meestal al een periscoop vooruitwijzend de weg oversteekt. Kennelijk pientere diertjes die de snelheid van een auto kunnen inschatten, want een bijna botsing met zo’n diertje hebben we niet meegemaakt (of niet opgemerkt?).
Een jong big horn sheep komen we tegen en in de verte zien we nog een elandkoe de weg oversteken. Maar het meest indrukwekkend zijn de bizons die zonder veel aandacht aan ons te schenken langs de highway liggen te slapen of aan het grazen zijn. Ik houd toch wel een beetje angstvallig afstand, het zijn dan wel zoogdieren, maar ook stieren kunnen onverwachts reageren. Zo’n tweehonderd kilometer voor Whitehorse, onze bestemming voor vandaag schiet er nog een jonge bruine beer de straat op. Onverwachts gaat het beertje stilstaan en kijkt vertwijfeld in onze richting. Jesse remt uit alle macht, en gelukkig hebben we niemand die binnen 50 meter achter ons rijdt, want anders hadden we de achterkant goed in elkaar zitten. Net voor we stilstaan kiest de beer het zekere voor het onzekere en vlucht verder van de weg af de bossen in. Erg jammer, maar ja, als je de dieren beter wilt zien moet je op de fiets reizen, zoals we toch wel een handvol mensen zien doen, maar zo redden we het niet van Panama naar Alaska in 6 weken. De enige cougars die we zien hangen in een winkeltje annex tankstation halverwege Watson Lake, ontdaan van ingewanden en klaar om als smokkelwaar langs de douane op Schiphol te loodsen. Weinig toeristen hier en de inventaris en koopwaar stammen voor een groot gedeelte nog uit de tijd van de aanleg van de Highway. Alleen al de verzameling caps die alle plafonds in beide ruimtes van de winkel beslaat gaat waarschijnlijk de vijfduizend te boven. Veel caps van militairen en mijnwerkers, gezien de opdruk en de aantekeningen op de caps.
Bij Teslin passeren we de Yukon rivier, die zo’n 3000 kilometer westelijker in de Beringzee uitmondt. We zijn net iets te vroeg want vanaf eind augustus komt hier de zalm langs die vanuit de Beringzee de lange tocht richting de paaigronden aan het maken is. Deze lange tocht leggen ze af zonder te eten en teren gedurende deze tijd op hun vetreserve. Ik zat me al te verheugen op scenes zoals in de John West reclame, maar nu met Jesse in de hoofdrol om een grizzly een zalm te ontfutselen.
Langs de highway komen we regelmatig verlaten pompstations en ‘rest area’s’ tegen, stammend uit de tijd dat het drukker was op deze highway. Alleen nog vervoer voor de olie- en gasindustrie lijkt hier nog aan de orde te zijn. De weinige toeristen brengen waarschijnlijk te weinig in het laatje om deze pompstations open te houden. Dus tanken als het kan, want soms heb je meer dan 200 kilometer geen pompstation.
In de richting van Whitehorse wordt het weer steeds slechter. De intervalstand van de ruitenwisser moet plaats maken voor de lage snelheid. Veel verderop gloort wel iets lichts onder het wolkendek, maar dat ligt nog ver van ons af. In de hoop een droge avond mee te maken in Whitehorse rijden we verder. Ik probeer wat te slapen, maar de omgeving blijft toch aandacht trekken. Is het niet vanwege de vergezichten dan is het wel omdat ik onbewust kennelijk toch alert blijf op overstekend wild.
In de buitenwijk van Whitehorse stoppen we nog even bij een RV-dealer (Recreational Vehicle) om een mooie foto te maken van Volvo plus kampeeroplegger. Deze oplegger worden getrokken door de zware pick-up. Waarschijnlijk kom je hiermee in Nederland alleen met een groot rijbewijs plus aanhangeraantekening de weg op.
Whitehorse heeft een van de meest spectaculaire landschappen in Canada. Whitehorse, genoemd de wildernis stad, ligt aan de oever van de beroemde Yukon rivier omgeven door bergen en ongerepte meren. De naam van de plaats is afkomstig van een stroomversnelling in de buurt van wat daardoor Whitehorse zou worden genoemd: het woest schuimende water deed denken aan witte, springende paarden. Whitehorse kent een gezonde economie en heeft ongeveer net zoveel inwoners als Winterswijk. De economische basis omvat mijnbouw, vervoer, toerisme en overheidsdiensten. Whitehorse is goed bereikbaar door twee spoorlijnen en bevoorrading vindt verder plaats via de Yukon rivier die echter maar 3 maanden bevaarbaar is omdat de rest van het jaar de rivier naar het noorden toe nog of alweer is dichtgevroren.
De Alaska highway biedt ontsluiting naar zowel het oosten als het noorden terwijl het vliegveld beschikt over landingsbanen tot een lengte van 2895 meter. Lang genoeg voor de allergrootste vliegtuigen.
Na de goudvondsten in de Klondike rivier, komen van heinde en verre mensen hun geluk beproeven. De tocht naar de goudmijnen is echter geen gemakkelijke; er vallen vele doden doordat de tocht ongelooflijk gevaarlijk is. Vanuit de havens van Skagway of Juneau moet men namelijk over de verraderlijke bergen van Alaska en Canada. Daarna moet de tocht voortgezet worden over water of te voet. Paarden zijn er niet, omdat vrijwel geen enkel paard de bergen overleeft. Daarom was de vraag naar een beter vervoermiddel groot. Daarom kwamen er al snel diverse plannen voor een spoorlijn over de White Pass naar Dawson City. Uiteindelijk werd er daar inderdaad een van gerealiseerd.
Vanwege de bergen heeft men bij de bouw fors moeten investeren in bruggen en tunnels. De bekendste brug van de WP&YR (De White Pass & Yukon Route) is de "cantilever bridge". Deze brug loopt over een ravijn en is de grootste stalen brug ter wereld. De brug werd gebouwd in 1901 en buiten gebruik genomen in 1969, toen de brug niet sterk genoeg bleek voor de zware ertstreinen. Als vervanging hiervoor is toen een kortere en sterkere brug gebouwd en een tunnel om deze brug te vervangen. Een ander bekend bouwwerk is een houten brug, die voorafgegaan wordt door een stenen, en gevolgd door een tunnel. De WP&YR heeft nog vele kortere bruggen, die allemaal erg populair zijn bij fotografen. Vanwege al deze technische hoogstandjes is de WP&YR, net zoals de Eiffeltoren en het Panamakanaal een "Civil Engineering Landmark".
Het leven in Alaska is niet goedkoop. Een liter melk in de supermarkt kost € 1,70, anderhalve liter drinkwater ca. € 2,-- en een flesje bier € 4,--. Jesse is blij dat hij goedkope sigaretten in Guatemala heeft gekocht want hier kost een pakje Marlboro meer dan € 8,--. Het huren van een éénkamerappartement kost zo’n € 650,-- per maand. Een kilo aardappels kost ongeveer € 4,--. Het gemiddelde maandsalaris bedraagt € 1.600,-- netto per maand. Geen vetpot als je ook nog een gezin hebt te onderhouden. Omdat Whitehorse één van de grotere plaatsen in een grote regio is trekt dit uit grote omtrek mensen aan, met name ook mensen die op zoek zijn naar werk. Werk is er, maar meest geschoold werk en met name in de techniek. Bij gebrek hieraan is er vaak sprake van werkloosheid en armoede. En met deze werkloosheid en armoede komt vaak een toename van de criminaliteit. Drugs en drank, geweld en diefstal. Gemiddeld drie moorden per jaar. Lekker stadje…
Alles ziet er ook een beetje tot een boel shabby uit. Niet ingesteld op toeristen, maar meer op de werkers in de harde olie- en gasindustrie. Ons hotel ‘The river view Inn’ stinkt als we er binnen komen. Internet doet het niet of nauwelijks en de laatste kwast verf dateert waarschijnlijk van de oplevering van het pand ergens in de zeventiger jaren. Jesse is meteen pislink en zijn gezicht staat op onweer, maar het bed is echter schoon, op de badkamer functioneert alles en de deur kan op slot. Tijd voor de gezamenlijke hap in het andere (Ramada) hotel waar tweederde van de groep overnacht. Iets meer van deze tijd alleen het eten wordt niet door iedereen op prijs gesteld. Tja, de zalm smaakt naar zalm, en dat is voor menigeen kennelijk niet te pruimen. De groenten zijn beetgaar, en dat is waarschijnlijk een toevalstreffer want ook de rijst is beetgaar. Ik eet deze maar eerst op om de harde stukken hierin niet te verwarren met eventuele graten in de zalm. Maar de zalm blijkt volledig graatvrij te zijn. Ik ben de enige die m’n bordje leeg eet. Ach, ’t valt best mee.
Hier ook een goede internet verbinding en Jesse klaart al weer op. Bij ons eigen hotel, waar we geadviseerd zijn om de auto niet te parkeren, komt veel mooie herrie (blues) uit een naastgelegen kroeg. Binnen is de muziek van BB King en Clapton in z’n jonge jaren waarschijnlijk het jongste wat in het pand aanwezig is. Wel veel sfeer en een driemansband die een prima stuk muziek speelt. Echt even genieten, zeker als Rene en Dammie een gitaar en microfoon aangereikt krijgen en paar onvervalste blues nummers van Jovink laten horen. Bier is kennelijk goedkoop hier (Can$ 5,--) per stuk. Dronken zullen we dan wel niet worden. Ik wordt nog aangesproken door een dame met eskimo bloed, die een gesprek begint met God en halleluja, en binnen een kwartier overstapt op onderwerp bier en later op onderwerp sigaretten. God en halleluja had ze kennelijk al maar de rest wilde ze van mij. Het bier ging nog maar bij de sigaretten haak ik noodgedwongen af. De asbaklucht achter uit haar keel die mij steeds tegemoet lacht tijdens haar pogingen om mij bij de 95 decibel harde blues wat duidelijk te maken doet mij kokhalzen. Ik stap op en ga naar bed!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
