Dag 32, 15-08-2014 Whitehorse

Dag 32: Vrijdag 15 augustus

Whitehorse - rustdag

Gisteravond hebben we besloten om zaterdag niet naar Dawson City te rijden maar naar Tok in Alaska. Reden hiervoor is dat er geen kamers in Dawson City zijn geboekt en ons verzocht is om een tentje op te gaan zetten. Wij hebben echter geen tent meegenomen omdat er bij de terugreis geen persoonlijke spullen in de auto mogen afblijven en dat het risico bestaat, dat als het wel gebeurt, dat deze bagage door de USA douane in beslag wordt genomen. Een beetje vreemd verhaal maar we willen het risico niet lopen. Alleen auto gerelateerde spullen zoals gereedschap en onderdelen mogen in de auto achterblijven. Geen tentje dus en dus ook geen slaapplaats in een tentje. Slapen in de auto? Als rustpunt voor een moeizame duizend kilometer stevig stuurwerk van Whitehorse naar Fairbanks over een groot deel gravelwegen lijkt ons een hotelbed als rustpunt toch iets meer verantwoord. Er zijn twee wegen die van Whitehorse naar Fairbanks leiden: de noordelijke route via Dawson City over de Klondike Highway en de zuidelijke route langs het Kuane National met vele gletsjers over de Alaska Highway. De afgelopen dagen hebben wij met verschillende andere toeristen gesproken over de toestand van beide wegen. De Noordelijke route, zoals vermeld in het routeboek is langer en omvat behoorlijk veel gravelwegen terwijl de officiële website die informatie geeft over wegwerkzaamheden duidelijk is over de noordelijke route: behoorlijke vertragingen en daarnaast oponthoud door de slechte toestand van de weg. Zuidelijk zijn geen werkzaamheden gepland. Hiernaast is ook de grensovergang die tussen Dawson City en Chicken in de USA ligt gesloten van 20:00 uur tot 08:00 uur. Met ons zijn er al diverse andere teams die kiezen voor de zuidelijke route. De organisatie geeft aan dat de zuidelijke route geheel voor eigen risico is. Wij hebben echter ook begrepen dat de gehele reis voor eigen risico is. Het enige verschil is dat wij geen back-up hebben van de technische teams. Ook de zuidelijke route kent gravel wegen maar schijnt eenvoudiger te rijden te zijn en is 947 kilometer in 12 uur volgens Google Maps, dit in tegenstelling tot de noordelijke route die van Whitehorse tot Dawson City 532 kilometer ( 8 uur reistijd) en nog eens 615 kilometer ( bijna 11 uur reistijd) en dat alles nog zonder vertragingen. Wij hebben samen met twee andere teams een motel geboekt in Tok, zo’n 630 kilometers vanaf Whitehorse. Genoeg over de route van morgen.

Vandaag een rustdag. Na de escapades van gisteravond de wekker maar eens niet gezet en dus… om 07:15 wakker. Nog een uurtje wat dommelen en dan maar onder de pomp. Eenvoudig ontbijt in eigen hotel en ondertussen Jesse opgewacht die liever in het Ramada ontbijt. Een kwartiertje later zitten we in het Ramada, met goede internetverbinding voor ons beiden en een goed ontbijt voor Jesse. Ik ga aan de slag met m’n verslag van gisteren. Toch nog wel een aantal uren werk als je steeds gestoord wordt door medereizigers die ook geen provider hebben op hun telefoon en die gehoord hebben dat het mij ondertussen wel gelukt was om weer een provider op het scherm te krijgen.
Jesse vertrekt met Fleur het stadje in en we maken een afspraak waar we elkaar zullen treffen. Ik maak m’n verhaal af en zet ook de foto’s van de afgelopen dagen online. Eén van de video’s van gisteravond lukt echter niet maar koste wel veel tijd. Tegen één uur vertrek ik uit het Ramada. Het is ondertussen een stuk frisser. De thermometer haalt de twintig graden lang niet meer en ik baal er van dat ik m’n fleece nog in m’n koffer heb zitten. Ik rijdt vervolgens volgens afspraak met Jesse de 2nd Avenue af tot bij de radarboot “Klondike” waar ik de auto parkeer. Waarschijnlijk hangen Jesse, Fleur en Jan ook wel rond. Ik meld me bij het visitorcentre en ga vervolgens eerst naar de filmtent waar een 18 minuten durende film wordt vertoond over de ontwikkeling van het stadje en het verkeer over de Yukon gedurende de jaren van de goldrush die eind 19e eeuw begon. Zeer de moeite waard om dit pionierswerk te mogen bekijken.
Oorspronkelijk was de Yukon een handelsroute voor bonthandelaren uit Azie. Rond 1870 werden diverse handelsposten langs de rivier opgericht. In eerste instantie waren dit handelsposten voor bonthandelaren, maar rond 1885 werd goud gevonden langs de Stewart en de eerste goudzoekers kwamen in het gebied aan. Dit waren nog kleine aantallen, maar dit groeide fors na de ontdekking van goud in de omgeving van Dawson City langs de Klondike in 1897. Alleen al tussen 1897 en 1900 trokken ongeveer 25.000 mensen naar het gebied op zoek naar goud. De Klondike Goud Koorts was van 1896-1900, maar deze was al begonnen met de California Goud Koorts van 1848. Ook Jan (Tangelder) Gorus en zijn broer Hendrik uit Winterswijk trokken in die tijd naar Amerika. Geruchten verspreiden zich snel, en ruim 100.000 mensen trokken naar dit gebied, met name rondom Klondike en hoopten hier rijk te worden. Doch “slechts” zo’n 40.000 man vonden “het”. Velen kwamen van over de hele wereld, maar de meeste zoekers waren uit Amerika afkomstig. De economie in de rest van Amerika was vrij grimmig. De meeste goudzoekers kwamen met een stoomschip uit Seattle naar Alaska, bij de havens van Dyea of Skayway, aan. De Canadian Mounted Police verbood goudzoekers de doorgang indien zij niet minstens voor 1 jaar aan levensmiddelen bij zich hadden voor de zware tocht door de Chilkoot Pass. Eenmaal over de top, vonden goudzoekers hun weg naar Lake Bennett of Lake Lindemann in Canada. Hier bouwden zij boten om aan te meren bij Dawson en de goudvelden. Tegen 1900 toen White Pass & Yukon Route (spoorweg) gereed was, werd de reis van Skagway naar de meren vereenvoudigd.
De Klondike produceerde ongeveer 300 miljoen dollar aan goud. Hoewel niet iedereen rijk werd, werd het Noorden overspoeld door vele goudzoekers. Het zou niet meer hetzelfde zijn als vroeger. Goud wordt heden geassocieerd met rijkdom. In feite, werd de grootste nugget ooit gevonden ontdekt in 1998. Het woog 24,5 pond en werd gevonden in de buurt van Ruby in Noord-Alaska.
De Yukon werd in deze jaren steeds belangrijker. Naast de smalspoorweg van Skagway naar Dawson City werd het vervoer over water steeds belangrijker. Alle rivieren werden in deze periode verkent en er werden nederzettingen gesticht. De toegenomen bedrijvigheid schreeuwde om een verbetering van het vervoer. Rivierboten uit het zuiden werden hier ingezet. Honderden nieuwe boten werden hier naar toe verplaatst. Via de golf van Alaska en de Beringstraat en dan de Yukon werden de schepen naar dit gebied aangevoerd. Ook werden schepen in delen over de White Pass getransporteerd en in Whitehorse geassembleerd. Ongeveer 300 commerciele stoomboten zijn in die jaren op de Yukon ingezet.
Toen de goudkoorts wegzakte en de behoefte verminderde, daalde ook het aantal stoomschepen op de Yukon. Tot 1920 waren nog een kleine 100 stoomschepen op de rivieren in dit gebied aanwezig.
De film geeft een hele goede indruk van de moeilijkheden waarmee men in die tijd werd geconfronteerd. Het is bijna niet voor te stellen dat de sterke stroming van de Yukon, die ook vandaag zichtbaar heel goed zichtbaar is, het mogelijk maakt om met deze stoomschepen tegen de stroming in te komen. Eén van de grote kenmerken van deze schepen is de zeer geringe diepgang van zo’n 1,5 meter en het ontbreken van een kiel.
De laatste stoomboot die reguliere diensten op de rivier verzorgde was de Klondike II die nu als museumschip in Whitehorse ligt. Dit schip is nog volledig ingericht en geeft een schitterende indruk van de dagen van weleer. Ook de stoommachine, de zuigers en alle apparatuur zijn nog aan boord. Ook alle cabines en overige ruimte zijn nog ingericht als in vroegere dagen. De KJlondike II heeft dienst gedaan als vrachtvervoerder tot 1950. Toen de Klondike Highway tussen Dawson City en Whitehorse gereed kwam, was vervoer bijna het gehele jaar mogelijk.

Terwijl ik het schip zelf gaat bezichtigen is Jesse hier net klaar mee en vertrekt richting het centrum van het plaatsje. Ik volg ruim een uur later. Het centrum van Whitehorse heeft nog een paar winkeltjes die op toeristen zijn gericht. Hier wederom dezelfde prullaria. Wel een mooie juwelierszaak met allerhande goldnuggets aan gouden kettinkjes, maar met gramprijzen die hier doen denken aan een hausse op de goudmarkt. Helaas, ook maar laten liggen. Erg leuk was de versiering van de achterkant van een aantal nieuwbouwpanden. De aanblik doet iets anders vermoeden, maar geeft toch sfeer aan de kale achterkant van de gebouwen. Oog de hoogbouwprojecten zijn in het oog springend! De rest van de middag vermaak ik mij met de geschiedenis van deze omgeving. Morgen meer!