Dag 1, 15-07-2014 Panama-Stad en Miraflores

Dag 1: Dinsdag 15 Juli 2014, Panama-Stad en Miraflores

Jan heeft gelijk gehad, we zijn om 04:00 uur wakker… Nog een beetje dommelen, het verslag van gisteren klaarmaken en op de site zetten. Het lukte allemaal prima, de WiFi verbinding is snel en uit de reacties maken we op dat het eerste verslag in Nederland al gezien is. Vervolgens onder de douche door, die nauwelijks op 37oC zit, maar dit deert niet want de buitentemperatuur stijgt al weer naar de 30oC. Om 06:00 uur naar de eetzaal voor een verrassend goed ontbijt, een mix van een Engels ontbijt met tropische verrassingen. In de lobby lopen we Walter Meekes tegen het lijf, en kunnen hem de groeten overbrengen van al de Achterhoekers die hem kennen. Hierna toch nog maar even genieten van de omgeving die onder een veelvuldig vogelgeschetter voorzichtig ontwaakt uit de donkere nacht. Nu pas na onze aankomst kunnen we de omgeving goed waarnemen in het zachte ochtendlicht. Het fototoestel doet z’n werk en al fotograferend lopen we een stuk langs de boulevard naar de pier waar de ferry naar Contadora Island vertrekt, één van de nabij gelegen eilandjes. Vanaf het begin van deze pier die streng bewaakt wordt maak ik een aantal foto’s van de immens hoge en grote stalen brug over het Panamakanaal waar de eerste schepen van die ochtend passeren richting de eerste sluizen van Miraflores. Om 09:00 uur vertrekken we voor een bezoek aan het gigantische Panamakanaal dat dwars door het land loopt. Het verbindt de Caribische Oceaan met de Stille Oceaan en dagelijks maken meer dan 38 schepen deze 10 uur durende oversteek. De Stille Oceaan en de Caribische Oceaan hebben beiden ongeveer hetzelfde peil, maar halverwege de doorsteek doorsnijdt het Panamakanaal een groot meer dat zo’n dertig meter boven de zeespiegel ligt. Vanuit beide Oceanen gaan de schepen dus omhoog om na het meer middels schutsluizen weer af te dalen tot zeeniveau. Tot 31 december 1999 is het kanaal dat in totaal zo’n 80 km lang is eigendom geweest van de Verenigde Staten, inclusief een strook van 8 km weerszijden van het kanaal. In dit gebied is dit duidelijk te zien: wegen aangelegd volgens Amerikaanse normen, breed en misschien wel te overzichtelijk. Wat trouwens ook opvalt is de staat van onderhoud: het lijkt of sinds de vorige eeuw nog geen uur werk hier aan is besteed.
Het sluizencomplex van Miraflores is een grote toeristische attractie. Een filmzaal waar meer 3D trucjes waren te zien dan feitelijke inhoud van het kanaal staat hier naast een 4 verdiepingen tellend museum waar de historie van het kanaal prima wordt uitgebeeld. Er is zelfs aandacht voor de natuur in en boven het water.
Het tolgeld is trouwens aanzienlijk. De grote schepen moeten voor een enkeltje zo’n US$ 200.000,-- contant aftikken. Het record aan betaald tolgeld staat op dit moment op $ 427.000,--. Voor een kleine speedboot (Bayliner) moet toch vlot een $ 1.500,-- afgetikt worden.
Het tolgeld wordt meestal bepaald door het aantal containers, BRT’s of aantal passagiers. Om nog aantrekkelijker te worden voor het internationale transport wordt een tweede kanaal naast het huidige te graven waardoor de capaciteit gaat verdrievoudigen. Lijkt ook nodig te zijn om de concurrentie aan te gaan met Nicaragua, waar een Chinese investeerder voornemens is om ook een kanaal aan te leggen. Er zijn jammer genoeg geen schepen te zien die op dat moment geschut worden; ’s ochtends varen de grote schepen vanaf beiden oceanen het kanaal in en worden tot een uur of 10 geschut; hierna passeren beide kolonnes van elk zo’n 15 schepen op het meer dat tussen de sluizen ligt. In de middag passeren de schepen de sluizen weer, maar nu naar beneden naar de andere oceaan.
Zo rond 11:00 uur is het dus meer naar vrouwelijk schoon kijken (Jesse) dan naar het eigenlijke onderwerp. Tegen 12:00 uur zijn we weer bij het hotel waar we in de buurt even gaan lunchen met een paar medereizigers.
De middag is gereserveerd voor een bezoek aan de oude stad van Panama. Onze gids geeft tijdens de bustocht naar de oude stad een korte inleiding op de stadswandeling die wij gaan maken. Hij vertelt tevens over de periode van generaal Noriega, die in de jaren zeventig en tachtig aan het hoofd van de junta stond. We komen dan ook door de wijk waar destijds zijn hoofdkantoor stond. Zwarte bladzijden in de geschiedenis van de stad die nu 900.000 inwoners telt. Met de bus komen we door een stadsdeel waar je niet alleen wilt rondlopen. Veel huisvuil op straat benadrukt de armoede waarin de inwoners leven. Volgens onze gids moeten vele families soms van maar 10 US$ rondkomen.

De geschiedenis van Panama-Stad gaat terug tot het begin van de zestiende eeuw als in 1519 de Spaanse conquistador Pedro Arias Dávila, ongeveer elf kilometer ten oosten van het huidige centrum een stad opricht. Vanaf deze stad werden expedities opgezet die het Incarijk aanvielen. Het was eveneens een doorvoerplaats van zilver en goud dat naar Spanje werd vervoerd. Op 21 januari 1671 werd de stad verwoest door de Engelse piraat Henry Morgan en later op zijn huidige plek herbouwd. Tijdens onze wandeling in het oude stadsgebied zien we nog ruïnes, welke in 1997 door UNESCO tot werelderfgoed zijn verklaard. Dit gedeelte staat bekend onder de naam Panamá Viejo. In de oude stad zijn enkele souvenirshops gevestigd waar Jesse een echte Panama-hoed op de kop tikt. Ik ben op zoek naar een pet maar kan geen passende vinden, maar buiten dat vindt ik US$35 voor een rieten Panama-pet die ook nog in Equador is gemaakt veel te veel van het goede. Voorlopig bloothoofds.

Met de aanleg van het Panamakanaal en een spoorlijn aan het eind van de negentiende eeuw maakte de stad een enorme groei door. Aan de andere kant van de oude stad krijgen we zicht op de invloed die de Verenigde Staten hebben gehad, die tot 1999 in Panama aan de macht waren. Enorme wolkenkrabbers staan pal naast de oude wijk Casco Viejo, dat het culturele centrum van de stad is.
De skyline van Panama-stad wordt bepaald door hoogbouw in een rits van wolkenkrabbers. Om de stad is een ring van tropisch regenwoud gelegen. In 2003 was de stad, samen met Curitiba in Brazilië, cultuurhoofdstad van Amerika.

Tegen het einde van de middag –als het ook een beetje is gaan regenen bij een temperatuur van ruim 30oC- stappen we in de bus terug naar ons hotel en zoeken een plaatsje op het overdekte restaurantterras die uitzicht biedt op de baai waar het Panamakanaal begint. Hier genieten we samen met Margriet en haar vriendin en later ook Arnoud en Maud van de Klis van de schepen die uit het Panamakanaal komen die vanmorgen heel vroeg aan de tocht vanuit de Caribische Zee zijn begonnen. Ik verlies een weddenschap of de vruchten die in de bomen langs de boulevard nu papaja’s zijn of mango’s. Maud, de vrouw van Arnoud blijft zich vreselijk opwinden als ik de vruchten eigenwijs papaja’s blijf noemen. Ze zal ongetwijfeld gelijk hebben, maar ’t is toch iedere keer weer een feestje als je duizenden argumenten krijgt waarom een mango een mango is en geen papaja.
Om acht uur briefing over de dag van morgen als de auto’s gehaald moeten worden.