Dag 38, 21-08-2014 Anchorage Kodiak Island?

Dag 38 : Donderdag 21 augustus
Anchorage – rustdag

Rustdagen kennen we niet tijdens deze trip. Tot het laatste moment een full-package tour. Je bent hier tenslotte (waarschijnlijk) maar één keer in je leven. Daarom via Eurocult bij Alaska Experience in IJsselstein een Berenexcursie geboekt naar Kodiak Island. Een hele dag excursie.
In de reisbeschrijving staat de excursie als volgt vermeld:
U vliegt vanaf Anchorage in een klein vliegtuigje naar s’ werelds meest beroemde uitkijkpunt voor
beren! Een unieke kans om beren in hun natuurlijke omgeving te zien. Vroeg in de ochtend vertrekt u
naar King Salmon of Kulik op Kodiak Island (ongeveer 1,5 uur vliegen). Nadat u bent geland, stapt u
over op een watervliegtuigje. Dit vliegtuigje brengt u in ongeveer 20 minuten naar Brooks Camp. Na
een korte uitleg over wat wel en wat niet te doen in de buurt van beren bent u vrij om te gaan en te
staan waar u wilt. U kunt naar platformen gaan om te beren te bekijken, u kunt ook vrij rondlopen
(uiteraard binnen de aangegeven grenzen). Er zijn parkwachters waar u al uw vragen aan kunt stellen
en die u graag helpen aan de beste plek om de beren te zien. U keert vroeg in de avond weer terug in
Anchorage. Een lange dag, die zeer de moeite waard is. Deze tour in inclusief vluchten en
begeleiding, exclusief eten en drinken.

Natuurlijk doen we thuis eerst nog wat voorwerk voordat we deze excursie boeken. De bruine beren, zwarte beren en ijsberen zullen we waarschijnlijk al eerder op onze trip tegenkomen, maar voor Grizzly’s en Kodiakberen moeten we toch naar één van de unieke plekjes op aarde, te weten Kodiak Island. Kodiak is het op één na grootste eiland van de Verenigde Staten (na Hawaï) en is 8975 km² groot. Het eiland is 160 km lang en tussen de 16 en 96 km breed.
Kodiak is bergachtig en bebost (vooral in het noorden en oosten). Er leven ongeveer 10.000 mensen op het eiland (vooral Inuit). De op Kodiak levende beer Kodiakbeer is vernoemd naar het eiland.
Kodiakberen worden zeer groot, gemiddeld is een mannetje zo'n 400 kg zwaar, het zwaarst bekende exemplaar in gevangenschap woog 757 kg. Vrouwtjes zijn een stuk kleiner. Het zijn een van de grootste beren en ook een van de grootste landroofdieren op aarde. Ondanks hun grootte zijn ze in staat snelheden van 50 km/h te halen en die tijden lang vast te houden. Eens werd gezien hoe een kodiakbeer een paard achternajoeg, inhaalde en doodde. Een andere ondersoort van de bruine beer is de grizzlybeer. Een uitgelezen kans dus om één van ’s werelds grootste zoogdieren in het wild te kunnen zien. Boeken dus deze excursie! Uitgelezen kans!
Ruim een week hebben we onze vouchers gekregen voor de trips naar Barrow, Denali en Kodiak Island. De eerste twee excursies per vliegtuig vanuit Fairbanks hebben we achter de rug en vanmorgen worden we door een shuttlebus van het hotel om 05:45 uur (pfff…) naar het vliegveld gebracht voor onze eerste vlucht. Het weer ziet er veelbelovend uit. Hier nog wel wat ochtendbewolking, maar de vooruitzichten zijn prima. Om 07:30 vliegen we met een Saab 340, een tweemotorige turboprop naar King Salmon waar we overstappen op een watervliegtuig. Ik check de GPS-coördinaten en het valt mij op dat we nogal een eind uit de buurt zitten van Kodiak Island. Sterker nog, een logischer route zou voor de hand liggen. Ik vraag aan de jongen die ons opvangt op dit vliegveld of het nog lang vliegen is naar Kodiak Island. “Kodiak Island?, You’re going to Katmai National Park!” We kijken elkaar aan en vragen ons af wat er nu weer mis is gegaan. “Are there grizzly’s en Kodiaks bears?”. “No sir, brown bears, but it’s beautifull over there!”. Nou, beautifull places hebben we al veel gezien, en ééntje er bij moet nog kunnen, maar we kwamen eigenlijk voor de Kodiaks en Grizzly’s en die vind je in deze combinatie wel op Kodiak Island, maar niet in Katmai National park. Terug kan niet meer, ten minste niet nu, dus toch maar verder. Met een shuttlebus worden we in enkele minuten naar het vertrekpunt van de watervliegtuigen gebracht waar we na een half uurtje kunnen instappen. Onze eerste ervaring met een watervliegtuig. In dit geval een grote, welke ook gebruikt wordt voor het droppen van para’s. Het is een De Havilland DHC-3 Otter, een hoogdekker met een motor van 1000 pk. Voldoende om de zes passagiers los te krijgen van het water, waar trouwens wel iets meer lengte en vermogen voor nodig is dan van een reguliere startbaan. We hebben nu de zon weer voor ons, dus we vliegen weer in oostelijke richting. Na een half uurtje zijn we op onze bestemming en de Otter wordt weer zachtjes op het water neergezet en we varen langzaam richting de oever. Hier uit de cabine op één van de drijvers gestapt en via een plank komen we op het zandstrand terecht. De eerste kennismaking met de beren hier is er één van het vergelijken van onze voetafdrukken met die van de berenpoten, waarvan de afdrukken langs het gehele strand te vinden zijn.
We worden eerst meegevoerd naar het visitorcentre waar we worden verwelkomt door een parkranger die ons een stukje van de historie van het park laat zien en horen en die ons een veiligheidsfilm laat zien hoe wij in contacten met beren het best kunnen handelen. De meeste bezoekers hier zijn vissers, die hier meestal in de paartijd, in juli meerdere dagen komen vissen naar de zalmen die paaien in het zoete water van Lake Brooks. Deze zalmen overleven de paai niet en zijn daarmee een gemakkelijke prooi voor de beren in dit gebied. Regelmatig kunnen we ook de vislijkenlucht ruiken, waar de beren op af komen. De meeste mannetjeszalmen hebben sterk gebogen kaken. Dit hebben ze alleen maar in de paartijd. De bek wordt dan alleen nog maar gebruikt om rivalen mee te bestrijden en is niet meer geschikt om mee te eten, wat de dieren tijdens het verblijf in het zoete water dan ook niet meer doen. Ze zijn toch nog wel aan de hengel te vangen omdat ze soms uit irritatie naar het aas grijpen en zich dan met een draaibeweging vastzetten.
We krijgen strikte richtlijnen over voedsel en het bewaren en meenemen hiervan. Eten uitsluitend in het restaurant, en gevangen vis moet direct worden teruggezet, of in een speciale hut worden schoongemaakt. Op geen enkele wijze mogen de beren worden uitgenodigd om andere voedsel dan de zalm in de rivieren te ruiken, of te pakken kunnen krijgen. Na de uitgebreide instructie ontvangen wij een pin als teken van het bijwonen van deze veiligheidsles. Er zijn enkele beveiligde area’s, voorzien van schrikdraad waar je je iets meer beschermd kunt voelen. Op diverse plekken in het park zijn ook webcams gemonteerd waar je de beren mee kunt volgen. Even googelen op Katman National Park en de webcams zijn zo gevonden.
Hierna worden we ‘losgelaten’ en staat het park volledig tot onze beschikking. Katmai National Park ligt ongeveer 450 kilometer ten zuidwesten van de stad Anchorage. Het gebied is alleen per boot of vliegtuig te bereiken. Het gebied stond al jaren op de lijst om "gepromoveerd" te worden tot nationaal park, maar kreeg die status pas in 1980. Het terrein is in totaal 19.122 km² groot. Het heeft een kustlijn van 160 kilometer lengte.
In het park liggen 15 vulkanen waarvan er nog 5 actief zijn, waaronder de Katmai en de Novarupta. Er is ook de Valley of Ten Thousand Smokes. Net zoals de natuur in Alaska zelf, bestaat het reservaat voornamelijk uit dichte bossen met naaldbomen, toendras en bergmeren. Het park leent zich uitstekend voor vissen. Het water zit vol met zalm en forel. Op het land leven dan de bruine beer, eland, kariboe, rode vos en lynx. Tot slot is het foerageergebied voor talloze watervogels en roofvogels. Wij zitten in ieder geval aan het water bij de monding van een rivier, die vanuit Lake Brooks naar Natnek Lake stroomt. Over deze rivier is een lange houten pontonbrug gebouwd, vanwaar we de zalm nog volop stroomopwaarts zien zwemmen. Ook de eerste bruine beer spotten we vanaf hier. We houden in gedachten dat een volwassen beer zo’n 15 meter per seconde kan afleggen, wat dus aanmerkelijk sneller is dan wat de snelste mens kan, en zeker over een langere afstand. De beer verdwijnt weer uit ons zicht en we overleggen wat we doen. Verder het gebied in met alle risico’s van dien of blijven we hier op de relatief veilige uitkijkpost waar ook constant een ranger zit met mobilofoon en een wapen in het holster. De rangers houden constant contact met elkaar om door te geven waar beren zijn gespot en waar ze heen lijken te gaan. Als de beren dichtbij komen wordt ons verboden om nog gebruik te maken van de pontonbrug. We moeten hier rekening mee houden voor onze terugreis, want eventueel aanwezige beren kunnen de brug voor langere tijd blokkeren. Wij kiezen er voor om naar Brooks Falls te lopen, een waterval waar we mogen springende zalmen kunnen zien en misschien ook nog beren. Vanmorgen vroeger waren er in ieder geval beren gespot. Deze etappe van zo’n 1,5 kilometer maakt een grote bocht door het bos alvorens bij de volgende uitkijkpost bij de rivier bij Brooks Falls uit te komen. We gaan op pad en zijn op onze hoede en kijken en luisteren goed om ons heen. Geluid blijven maken, blijven praten en rustig blijven lopen. Uiteindelijk komen we bij Brooks Falls uit, een waterval van zo’n meter hoog waar we na enige tijd inderdaad zalmen zien die proberen om een trap hoger te komen, naar het gebied waar ze gaan paren. Het aantal zalmen dat springt is een stuk kleiner dan in juli, als de beren op de waterval staan om de zalmen met hun grote kaken zo uit de lucht te happen als deze springend een trap hoger proberen te komen. Wij zien dan ook geen beren bij de waterval hier. We blijven hier een halfuurtje en wandelen hierna terug richt de monding van de rivier, waar we wel weer een beer spotten. Lunchen in het restaurant, met echte Alaska erwtensoep. Smaakt naar thuis, alleen de worst missen we erin. Na de lunch spotten we een beer op het strand waar ook de watervliegtuigen liggen. We blijven op veilige afstand en verdwijnen uit het zicht van de beer als deze op een vijftien meter langs ons heen loopt. Hij heeft geen aandacht voor ons, en we kunnen ‘m nog even volgen voordat ie weer in het bos verdwijnt. Later bij brug zien we nog een staaltje van lef bij één van de vissers die met een waadpak op een dertig meter van een beer midden in de rivier staat te vissen. Als hij een zalm haakt krijgt de beer echter ook belangstelling voor deze zalm en wordt na enig aandringen de visser gesommeerd om z’n lijn te kappen, om de beer in ieder geval niet extra in de verleiding te brengen om de visser z’n vis af te halen, wat wel al vaker schijnt te zijn voor gekomen. Ik had m’n camera al in de aanslag om enkele sensationele foto’s te schieten. De visser wordt na dit voorval toch wel even heel duidelijk door de rangers aangesproken omdat zijn handelwijze absoluut niet overeenkwam met hetgeen in de veiligheidsinstructie was aangegeven. We vermaken ons nog een tijdje met genieten van de omgeving en het mooie weer en vertrekken net na vijven weer met een watervliegtuig, nu een kleine Cessna tu206g seaplane met ruim 300 pk motor, waar totaal plaats is voor zes personen. Jesse mag op de co-pilot plaats en ik zit heerlijk alleen achterin op het kleine tweepersoonsbankje, van waaruit ik nog een paar mooie foto’s kan maken.
Met één vlucht eerder vanuit King Salmon vetrekken we weer richting Anchorage. Een vermoeiende dag komt teneinde. De bijsmaak van het missen van de Kodiaks en Grizzlies blijft nog wel even na hangen en het lukt ons ook niet om deze nasmaak weg te spoelen met de laatste 2 glazen whiskey die we uit ons al twee week oude fles Jack Daniels halen.