dag 3 17-07-2014 Panama City - David

Dag 3: Donderdag 17 Juli 2014
Panama City – David

Onze eerste echte reisdag staat te beginnen. Het weer is zoals de afgelopen dagen: een dunne laag bewolking voorkomt dat de zonnestralen de aarde bereiken, maar onder deze wolken is de luchtvochtigheid ’s morgens om 07:30 uur al gestegen tot bijna 100%. Op alles wat we uit het gekoelde hotel naar buiten brengen, slaat meteen een laagje waterdamp neer, brillen, fototoestel en zelfs de koffers voelen klam aan. We moeten vandaag zo’n 450 km rijden. Op de kaart ziet de route er goed uit. De eerste helft is autosnelweg en de tweede helft bestaat uit een tweebaansweg. Nadat we de olie, water, remvloeistof, V-snaren en bandenspanning hebben gecontroleerd (dagelijks routine) tanken we eerst de auto en ons reservetankje van 10 liter af. Hierna zetten we koers in westelijke richting naar de Puente de America’s, de grote stalen brug, helemaal in de stijl van Eiffel, over de monding van het Panama-Kanaal.
De weg is van matige kwaliteit, regelmatig moeten we uitwijken voor behoorlijke gaten in de weg, net zoals gisteren toen we langs het Panamakanaal zijn gereden. Zo snel als we Panama en haar voorsteden uit zijn, wordt het rustiger. We zouden behoorlijk kunnen opschieten maar Jesse verkiest om er een zeer relaxte dag van te maken. Soms heftig toeterend worden we ingehaald door zowel collega-Volvo rijders, maar ook door de immense vrachtauto’s die niets ontziend over de wegen denderen. We proberen naast het speuren naar gaten in de weg ook nog een beetje te genieten van de natuur om ons heen. Soms een open landschap waarin runderen grazen met hier en daar een gaucho. Ook de lokaal gedragen kleding doet traditioneel aan. Ondanks waarschuwingen en borden met het verzoek om snelheid te minderen in verband met de fauna, zien we buiten een enkele vogel geen enkel reptiel of zoogdier, ondanks dat een aap en gordeldier op de verkeersborden waren afgebeeld. Na zo’n 250 km is het einde snelweg en stoppen voor een korte break. Ditmaal in een luxe hotel waar we voor $ 2,34 twee kopjes prima koffie met een glas ijskoud water voorgeschoteld krijgen. Ook hier een full-airco ruimte waardoor binnen enkele minuten van het vocht in onze kleding en op het oververhitte lichaam niets meer te zien is. Alleen de opgetrokken neus van de serveerster verraad dat het vocht nog wel te ruiken valt. Vanavond dus weer lekker douchen. Ook hier prima en gratis WiFi, zonder wachtwoord te gebruiken. Verbijstering bij Jesse en mij als we via Nu.nl en de NOS lezen van de aanslag op het Malasyan Airlines toestel boven de Oekraïne… onbegrijpelijk, zeker als je ’s avonds de onderschepte telefoongesprekken via CNN te horen krijgt.

Het tweede deel van de rit gaat over 2 baansweg, ook hier weer vele gaten die we met matige snelheid rijdend weten te vermijden. Er wordt volop aan de weg gewerkt, duidelijk is in ieder geval dat men bezig is om de weg uit te breiden naar 4 rijstroken. De werkzaamheden zijn dan ook volop gaand. Bijna op iedere kilometer van de resterende 200 km naar het stadje David wordt wel ergens aan de weg gewerkt. Doorgaans met modern materieel, maar ook nog veel handwerk. Veel beweging en weinig toezichthouders te zien. Hier en daar ligt al asfalt voor de twee nieuwe rijstroken, op andere plekken wordt nog een aanslag op de natuur gepleegd om hiervoor ruimte te maken. Ik tel (voor zover ik ze naast en op de weg kan zien) 146 wegwerkers over een stuk van 10 km. Over de 200 kilometer waar volop gewerkt wordt zou dit betekenen dat zo’n 3000 mensen tegelijkertijd met de weg bezig zijn… Echte opschieten doet het niet, op de ene plek wordt je snelheid bij wegwerkzaamheden door borden teruggebracht tot maximaal 30 km/h, op andere stukken van de weg, waar je 80 km/h mag, word je door de toestand van de weg vrijwel voortdurend gedwongen om je snelheid tot maximaal 30 km/h te verlagen. Zo wordt het toch nog een lange dag. Om 8 uur vertrokken en 250 km autosnelweg afgelegd in zo’n 4 ½ uur, de resterende 200 km afgelegd in 4 ½ uur. Vooruit kijkend hebben we wel mooie uitzichten, maar geen mooie vergezichten, hooguit een enkele keer in de achteruitkijkspiegel. Veilige mogelijkheden om te stoppen zijn er niet of nauwelijks, en als ze er al zijn dwingt tot het achteropkomende verkeer tot doorrijden. Vandaag dus de meeste foto’s vanuit de auto gemaakt (helaas). Zo’n 10 kilometer voor het plaatsje David nog even een hachelijk moment: we zien een groot en breed transport naderen dat vooraf wordt gegaan door een verkeersregelaarauto (Convoi Exceptionel). Een moment later zien we echter nog een mega- vrachtauto naderen (MACK o.i.d.) die dit konvooi aan het inhalen is, en dat op onze rijstrook op een afstand van zo’n 50 meter met een behoorlijke snelheid. Ik kan niet anders dan op dat moment de aanwezige verharde berm insturen. Ik mis de truck op enkele meters.. achter ons horen we gillende banden en zie ik in de spiegels auto’s op dezelfde manier uitwijken. Jammer dat we geen onboard camera hebben, want dit was één van de betere filmpjes geworden waar volop spanning en sensatie in zit, maar waar toch geen doden of gewonden bij te betreuren zijn.. De rest van de rit naar David verloopt rustig met een verhoogde hartslag en adrenalinegehalte. Ons hotel, het Gran Hotel Nacional ligt ruim buiten het centrum van David, de tweede stad van Panama. Hier nauwelijks hoogbouw, wel veel houtbouw. Knallende kleuren en schreeuwende reclameborden kenmerken de aanblik van dit stadje. Het hotel heeft mooie kamers. We droppen onze spullen en gaan op aanwijzing van Fred Postma naar een lokale kroeg, waar hij met het voorrijden ook al is geweest. Schitterend… een vierkant lokaal van zo’n 65 m2 en zo’n 4 meter hoog. Oud, bijna bouwvallig. De plafonds, geschilderd door decennia nicotine en teer, vallen op sommige plekken bijna naar beneden. Links en rechts van de ingang, die zich in een hoek bevindt, staan fruitautomaten, waar een groep locals staat te spelen. Verder wordt de ruimte ingevuld door kleine vierkante tafeltjes waarvan slechts een enkele bezet is door kaartspelende mannen. De enige vrouw in het café hangt aan de muur op een poster die waarschijnlijk door een drankhandelaar is aangeboden bij de opening ergens in het begin van de vorige eeuw.
Het assortiment bestaat uit vier soorten sterke drank en twee soorten bier waarvan het geschatte dagverbruik in een koelkast rond het vriespunt wordt gebracht. Jesse inschatting is dat een hoeveelheid lege kratten bier meer waard is dan de totale rest van de inboedel.
We drinken de man 2 flesjes Balboa, een Panamees bier dat prima te drinken is (In ieder geval met een veel betere smaak dan Budweiser, wat gekoeld zelfs nog slechter smaakt dan een flesje Heineken die lauw wordt uitgeserveerd..)
Waar we antwoord op hebben gekregen was de vraag naar reden van aanwezigheid van een lege beugelfles Grolsch, die prominent naast de cafévergunning was gezet, op een een klein plankje aan de wand, waar de kerstverlichting en wat ballen nog aanhingen. De Grolsch zat overigens ook niet in het assortiment.
Nadat we toch met enige verbazing hadden rondgekeken hebben we met verbazing afgerekend: US$ 3,20 voor 4 flesjes bier. Zo’n € 0,65 per stuk, bijna Nederlandse supermarktprijzen…
Eten en nog een borrel aan de bar in het hotel. Een rustig einde aan een klein beetje saaie dag. Morgen vast en zeker meer te zien en te doen als we de grans met Costa Rica gaan passeren.