Dag 16 30-07-2014 Mazatlan-Guaymas

Dag 16: Woensdag 30 juli 2014
Mazatlan - Guaymas
Over gisteren valt nog wel iets te vertellen. We hadden een warme reisdag, erg warm zelfs. Als je dan in het hotel zit waar de airco maar zo-zo is, en je ondertussen je laatste verhalen én foto’s hebt geupload, dan denk je ook van “hoe kom ik de avond door?” Het zweet loopt nog in straaltjes van je rug, het is erg benauwd, terwijl de verkoelende zee nog geen 50 meter weg is… Een kloek besluit: de zwembroek die waarschijnlijk al ruim 10 jaar geen water meer heeft gevoeld uit de koffer gehaald, dapper een handdoek van de badkamer meegenomen en met beide stukjes textiel op de juiste plek de weg naar het strand opgezocht. Handdoek bij Jesse, jan Jenny en Luuk neergegooid en dapper richting zee gewandeld. …. …. Het eerste contact sinds lange tijd met zeewater is er één van ongekende klasse. Zó moet zeewater aanvoelen! Badwater waar je in blijft drijven en waar je van wilt blijven genieten. Kortom een verhaal in vele hoofdstukken die allen dezelfde inhoud kennen: uit het water, even opdrogen, soms een biertje en dan weer in het water… Heeerlijk! Zo’n 30 °C verveelt niet! Ruim na zevenen toch maar naar de hotelkamer om even te douchen en daarna aan het strand te eten. Toch ook maar samen met Marjo eens zo’n bestemming zoeken. We zin de zon in zee zakken, maken foto’s en maken ons gereed voor de dag van morgen. Een lange rit langs de Golf van Californië, ook wel Zee van Cortés genoemd. Dit is een zee van de Grote Oceaan, die het schiereiland Neder-Californië van het Mexicaanse vasteland scheidt.
De Golf van Californië werd in 1539 ontdekt door Francisco de Ulloa, die meende een doorgang van de Grote naar de Atlantische Oceaan ontdekt te hebben. Melchior Díaz verkende het gebied in 1540 en kwam tot de conclusie dat dit niet het geval was. Díaz ontdekte wel de monding van de Colorado.
In de Golf van Californië komen een aantal zeldzame vissoorten voor. De wetten die die vissen zouden moeten beschermen worden ter plaatse maar matig nageleefd. De eilanden en beschermde gebieden in de Golf van Californië zijn opgenomen in de lijst van Werelderfgoed van de UNESCO.
’S Morgens wordt ik om 06:00 uur wakker en terwijl het nog schemert trek ik m’n zwembroek, die net weer droog is aan. Eerst nog even zwemmen voordat we vertrekken. Nu kan het nog! Even lekker op de nog rustige golven dobberen… het water is een beetje afgekoeld en zorgt er voor dat ik op een fantastische manier de zon langzaam zie opkomen.
Om zeven uur ontbijten en om acht uur in de auto. Samen met Gea Kuiken, onze hoffotografe die gevraagd heeft of ze een dag met ons kan meerijden. Gea is leuk, jong, spontaan en Fries. Vier componenten die haar een leuke jonge vrouw maken die ook nog hele mooie foto’s maakt. Ik kan nog wat van haar leren. We gaan de tot nu toe warmste dag van onze trip tegemoet. ’S avonds horen we dat er temperaturen in de schaduw van 48°C zijn gemeten. Overdag stoppen we op diverse plekken. Gea weet de pauzes soms nog iets langer te maken door camerastandpunten te zoeken die verder van de auto liggen dan ik bij het parkeren had kunnen vermoeden. Dankbare tijd die waarschijnlijk bijdraagt aan hele mooie foto’s die Gea in het fotoboek van deze trip gaat plaatsen.
Jesse slaapt het grootste deel van de rit op de achterbank. Waarschijnlijk ook het enige verstandige dat mogelijk is tijdens deze rit. Bijna 800 kilometer rijden we door een landschap dat steeds warmer wordt. Nog steeds veel landbouw gebieden, maar het wordt wel steeds droger. De Sonora woestijn zit er aan te komen. Bloed, bloed, en bloedheet… We rijden met de ramen open, en als je even een hand buiten de ramen steekt geeft dit een aangename verkoeling, totdat het vocht op je lichaam is verdampt. Dit duurt ongeveer een tien seconden. Hierna begin de straal lucht te veranderen in een straalstroom die normaal onder een handendroger vandaan komt, met dat verschil dat de temperatuur tientallen graden hoger aanvoelt. Je brandt je er net niet aan.
Uiteindelijk, na bijna 800 kilometer komen we via een brug vanaf Empalme in Guyamas aan. De laatste kilometers veel pelikanen, zowel op de steigers rondom de brug naar Guyamas, maar ook in de lucht. We arriveren bij het spiksplinternieuwe Holiday Inn Express hotel waar de bouw sneller is gegaan dan het aanvragen van de drankvergunning. Geen bar met bier, wijn of andere alcoholhoudende drank. Wij hebben nog 1 flesje bier over uit Guatemala en een bodempje Jack Daniels dat steeds minder wordt doordat de dop niet helemaal afsluit. Dus vanavond maar eens het bodem netjes verdelen tussen Jesse en mij om ook te voorkomen dat de hele inhoud van m ’n koffer naar Jack Daniels gaat ruiken. Het zwembad lokt ons naar buiten, blauwe lucht, een brandende zon en een hete woestijnwind waait rond het hotel en probeert door alle openingen de koelte in het hotel te laten verdwijnen. Ik heb een hekel aan koud water om in te zwemmen. De douche is redelijk verkoelend (zo’n 30°C) maar het zwembad slaat alles. Nog nooit heb ik het gevoel gehad me te verbranden aan het zwembadwater, maar nu is het moment daar! Alleen door zoninstraling is de temperatuur tot iets boven de 38°C gestegen. De zee was gisteren aantrekkelijker.

Tegen de avond even een rondje lopen in de buurt van het hotel en wat water inslaan voor de komende dag. Heroica Guaymas is een stad in de Mexicaanse staat Sonora gelegen aan een baai aan de Golf van Californië. Guaymas heeft ruim 100.000 inwoners. Guaymas werd in 1701 gesticht door de Italiaanse jezuïet Juan María de Salvatierra, die de plaats San Francisco de Guaimas noemde, naar een stam van de Seri die het gebied bewoonden. De daaropvolgende twee eeuwen was de plaats regelmatig het toneel van aanvallen van indianen en filibusters. Van 1847 tot 1848 was de stad bezet door de Amerikanen en in 1854 poogde de Franse filibuster Gaston de Raousset-Boulbon Guaymas in te nemen om een onafhankelijke republiek te stichten, maar hij werd door het Mexicaanse leger geleid door José María Yáñez verdreven. Wegens dit oorlogsgewoel heeft de stad de eretitel 'Heldhaftig Guaymas' gekregen.
Tijdens de Mexicaanse Revolutie was de stad een broeiplaats van revolutionaire activiteiten, en er zijn dan ook drie postrevolutionaire presidenten geboren in Guaymas, Adolfo de la Huerta (1920), Plutarco Elías Calles (1924-1928) en Abelardo L. Rodríguez (1932-1934).
De haven van Guaymas is de grootste Pacifische haven van Mexico na Mazatlán en de belangrijkste bron van inkomsten van de stad. Ook is de stad geliefd als toeristenoord.Voor ons duurt dit echter maar één nacht, en wel onze laatste in Mexico. Voor ons wel maar voor een aantal anderen niet: een drietal medereizigers is hun paspoort kwijt door diefstal of gewoon verlies. Zij moeten terug naar Mexico-Stad voor het aanvragen van een nieuw paspoort. Kan wel een weekje duren fluisteren de geruchten… ’S avonds samen eten en een briefing om 21:00 uur. Geen nieuws onder de brandende zon. Wel de tip om niet te laat te vertrekken. Het is onbekend hoeveel tijd de grensformaliteiten bij de grens tussen Mexico en de USA zullen vergen.