Dag 22, 05-08-2014 St George - Torrey

Dag 22 – dinsdag 5 Augustus
St. George - Torrey
Afstand: 280 KM


Het lijkt een eitje vandaag: weer een relatief korte rit. Eerst een 85 kilometer de Highway richting Salt Lake City tot Cedar City, en hier de bergen in richting Bryce Canyon. Het weer is goed, de temperatuur is een stuk lager dan we tot nu toe gewend waren. Waarschijnlijk komt dit ook omdat we bijna constant ruim boven de 2300 meter hoogte rijden. We komen zelfs boven de 3000 meter! Regelmatig even stoppen om foto’s te maken. We zien voor het eerst schapen in dit gebied. Op de weg zitten ook regelmatig een soort kleine eekhoorntjes, met een veel dunnere staart dan we gewend zijn. Erg brutaal, en regelmatig zien we ze in elkaar duiken als wij er aan komen. Lang niet in alle gevallen lopen ze weg, maar blijven ze midden op de weg zitten als wij over ze heen rijden als we niet meer kunnen stoppen. In alle gevallen zien we ze in de achteruitkijkspiegels wegrennen als we gepasseerd zijn. Waaghalzen zijn het, het lijkt alsof ze het met opzet doen. Soms komen we ook een platte eekhoorn tegen, die waarschijnlijk slachtoffer is geworden van een slecht samenspel met een eerdere automobilist.
We genieten van het landschap. Water heeft een grote rol gespeeld in de wording van dit landschap.wat de Amerikanen ook wel “Utah’s Grand Staircase”noemen. Stukje bij beetje wordt nu dit landschap weer door water verandert. De meeste van Utah’s kleurrijke rotslagen waren ooit beddingen van rivieren, meren en oceanen en zelfs zandduinen van een enorme woestijn die zich in vele miljoenen jaren heeft gevormd. De rotslagen variëren in hardheid: sommigen zijn hard en eroderen moeilijk, andere lagen, bijvoorbeeld de kalkrijke worden makkelijker door water, weer en wind aangetast. De afgelopen miljoenen jaren hebben regen, sneeuw, overstromingen, vorst en dooi hun invloed gehad op de aantasting van de rotslagen en hebben het landschap zo gevormd als we het nu zien. Hardere lagen, zoals zandsteen en leisteen eroderen moeilijker, waardoor de trapvornmige kliffen en terrassen zijn gevormd. Zachtere steensoorten nemen makkelijke vocht op. Tijdens periodes van voorst eroderen deze lagen erg snel. Ook hier heersen ’s winters soms temperaturen onder het vriespunt. Ook kan het hier stevig sneeuwen. Ook nu nog worden de ravijnen dieper en dieper. Gedurende een mensenleven worden de meeste ravijnen door erosie ongeveer een 2,5 cm dieper. Dit lijkt niet veel, maar in een miljoen jaar is dit toch 25 meter.
We rijden via de State Highway UT-12 en UT-63 naar de noordzijde van Bryce Canyon National Park, het derde Nationale Park op ons lijstje. Het 145 vierkante kilometer grote park is alleen via deze weg toegankelijk. Bij het begin van de UT-12 staan twee State Trooper verbaasd te kijken als er twee Volvo’s (Jan, Jenny en Fleur rijden achter ons) , beplakt met stickers en nummers voor hun neus langsrijden. Als we het Dixie National Forest binnenrijden zien we de eerste grote roodgekleurde gelaagde formaties die het begin van de Red Canyon markeren. We volgen de weg langs een droge rivierbedding, die met haar soms bijna loodrechte hellingen van 1 – 1 ½ meter door mensenhanden lijkt aangelegd, maar er zijn geen sporen van graafmachines te vinden. We rijden onder de eerste twee arches door terwijl soms 45°berghellingen van uitsluitend geërodeerd materiaal voorbij rijden. We hebben ondertussen een hoogte van ruim 7800 ft (ruim 2600 m) bereikt, de hoogte waarop ook het Bryce National Park zich bevindt. We rijden over een soort van hoogvlakte met heel in de verte zicht op een massief dat nog weer vele honderden meters boven deze hoogvlakte uittorent. Tegen twaalf uur komen we bij Bryce Canyon aan dat jaarlijks bijna 1 ½ miljoen bezoekers trekt en sinds 1928 de status kent van Nationaal Park.
Bryce Canyon is niet echt een ravijn, maar een serie van vreemdsoortige, natuurlijk gevormde amphi-theaters. De wanden daarvan bestaan uit zestig verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen. In de amphitheaters staan talloze zeer grillig gevormde rotsformaties in allerlei kleurschakeringen, variërend van wit, pastelroze, vurig oranje en rood tot knalrood. Deze rotspartijen (hoodoos genaamd) zijn door erosie ontstaan.
Alle uitkijkpunten liggen aan dezelfde kant van de weg. Omdat het lastig parkeren is nemen we bij de ingang de shuttlebus die ons een behoorlijk stuk het park inbrengt tot Bryce Point op ruim 2500 meter hoogte. Hier begint het feest van fantastische uitzichten die je tot stilte dwingen en respect voor de Schepping. We lopen de Rim Trail, een stuk van ruim 2,5 kilometer langs de randen van de kloof, soms staan we heel dicht bij de afgrond waarbij de diepte van vele, vele honderden meters ons erg voorzichtig maakt. Na de eerste wandeling van ruim een uur komen we via Inspiration Point aan bij Sunset Point. Hier dalen ik met Jenny en Fleur af voor de Navajo Loop Trail, een wandeling van zo’n 2 mijl die vele honderden meters de diepte in gaat. Pittige wandeling maar meer dan de moeite waard. In stilte genieten… Ruim een uur later weer boven aangekomen, een betere fitness kun je je bijna niet voorstellen. Met de shuttlebus weer terug naar de auto voor de laatste etappe naar Torrey, een rit over de Highway UT12, welke tot de 10 mooiste Highways ter wereld behoort. Ook hier weer ongekende uitzichten. Op en top genieten. Fleur meldt onderweg dat het eigenlijk allemaal teveel is om te bevatten. Ik ben het 100% met haar eens. Ons gisteren geboekte motel The Broken Spur Inn ligt op één van de mooiste plekken ter aarde. Rust, stilte en vriendelijke mensen. De door de mormonen beschikbare gestelde bijbels in zo’n 20 talen liggen bij de receptie klaar. We zitten midden in mormonen land. Toch maar eens uitzoeken: Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.
De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen werd gesticht op 6 april 1830 in de Amerikaanse staat New York. Haar grondlegger was Joseph Smith Jr., die kort daarvoor het Boek van Mormon had gepubliceerd. Aan dit boek ontlenen de leden van de Kerk hun bijnaam mormonen.
De Kerk is vertegenwoordigd in circa 176 landen en territoria met ruim 14 miljoen leden, waarvan er zo'n 4 miljoen regelmatig deelnemen aan zondagsdiensten of andere kerkelijke activiteiten. Ongeveer de helft van alle actieve leden woont in de Verenigde Staten, waar zich ook de hoofdzetel van de Kerk bevindt, namelijk in Salt Lake City. In 2004 telde de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen 8.093 geregistreerde leden in Nederland en 6.112 geregistreerde leden in België.
De geschiedenis van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen begint volgens haar leden in het voorjaar van 1820. De toen 14-jarige Joseph Smith Jr. beweerde een visioen te hebben gehad in antwoord op zijn zoektocht naar waarheid: hij wilde weten bij welke christelijke denominatie hij zich moest aansluiten. Hij besloot deze vraag aan God voor te leggen door hierover te bidden in een bos nabij zijn woning te Palmyra, New York. Volgens de door de Kerk gecanoniseerde versie van Josephs visioen verschenen God de Vader en Jezus Christus als twee afzonderlijke personen aan hem. Jezus Christus vertelde hem dat hij zich bij geen enkele christelijke denominatie moest aansluiten, omdat zij allen ongelijk hadden en dat al hun geloofsbelijdenissen een gruwel in zijn ogen waren.
In de jaren volgend op dit ‘Eerste Visioen’ krijgt Smith instructies van verschillende hemelse boodschappers. Het wordt hem duidelijk dat hij door God is uitgekozen om de oorspronkelijke vroegchristelijke Kerk opnieuw op aarde te vestigen. Op 6 april 1830 wordt De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen officieel opgericht in Manchester, New York, onder de naam “Church of Christ” (Kerk van Christus). Deze naam is ontleend aan het Boek van Mormon, dat Joseph Smith eerder dat jaar publiceerde.
Nu de oprichting van Smiths Kerk een feit is geworden en de Kerk bovendien beschikt over tastbaar ‘bewijs’ van zijn goddelijke roeping (namelijk het Boek van Mormon), is zij klaar om te groeien. Reeds in september 1830 stuurt de Kerk haar eerste zendelingen op pad om bekeerlingen te zoeken. Eind 1830 heeft de nieuwe beweging zo’n 280 aanhangers. In de daarop volgende jaren groeit het ledenaantal van de Kerk gestaag, ondanks vervolgingen die in hevigheid toenemen. Deze vervolgingen bereiken hun hoogtepunt op 27 juni 1844, wanneer Joseph Smith en zijn broer Hyrum door een woedende menigte worden vermoord.
Na Josephs dood ontstaat er binnen de Kerk (waarvan het merendeel van de leden zich inmiddels in de staat Illinois heeft gevestigd) enige verwarring over wie Joseph moet opvolgen als president van de Kerk. Het grootste deel van de leden schaart zich achter Brigham Young, senior apostel in het Quorum der Twaalf. Door aanhoudende vervolgingen besluit de nieuwe president van de Kerk zijn ‘kudde’ weg te leiden uit Illinois naar een veilige plaats in het Westen. Tussen 1846 en 1869 maken zo’n 70.000 mormoonse pioniers de ca. 1.500 kilometer lange tocht naar de Great Salt Lake Valley (in de huidige staat Utah) met huifkarren, handkarren, en soms zelfs te voet. Ook leggen zij vaak delen van de tocht af over water. Vanuit daar vestigen zij talloze nederzettingen in Utah en de staten daaromheen. De Kerk vestigt haar hoofdzetel in Salt Lake City.
Tijdens het eten in het restaurant bij het hotel merken we niets van ‘de Mormonen’. We kunnen rustig een biertje en een wijntje bij het eten bestellen. ’s Avonds weer op tijd naar bed. Morgen richting Salt Lake City nadat we eerst een bezoek brengen aan het Capitol Reef National Park.