Dag 25, 08-08-2014 Salt Lake City - Big Sky

Dag 25: Vrijdag 8 augustus

Salt Lake City (Layton) – Big Sky
Afstand: 700 KM
The Lodge at Big Sky
75 Sitting Bull Road,
Big Sky, Montana 59716

Vandaag een lange reis naar Big Sky, een plaats in de Amerikaanse staat Montana. Big Sky ligt aan de westkant van het Yellowstone National Park, dat weer ten noorden ligt van het Grand Teton National Park. Omdat de afstand groot is besluiten wij niet de nog langere weg door beide parken te nemen maar een snellere weg die westelijk van deze parken loopt met de bedoeling om aan het begin van de middag vanaf de noordwestelijke kant het Yellowstonepark in te rijden. We vertrekken goed uitgerust rond kwart voor negen, zo’n drie uur nadat de eerste equipes al zijn vertrokken. Het is een stuk koeler dan wat we de afgelopen weken gewend waren. Het voelt bijna als een frisse Nederlandse zomerdag aan. Het landschap ten noorden van Salt Lake City is typisch landbouwgebied. Ook hier weer veel irrigatiesystemen en veel verschillende gewassen, zowel aardappels, mais als graan. Tussen de langgerekte bergketens is het landschap vrijwel vlak, wat het natuurlijk geschikt maakt voor landbouw. Na zo’n anderhalf uur rijden passeren we de grens met Idaho. We blijven de Interstate Highway 15 volgen tot Idaho Falls en gaan over op de Highway 20 tot bij het plaatsje Ashton. Hier even getankt en op zoek naar een aangeklede kop koffie. Naast het klussenbedrijf van Stronks and Sons (uit Winterswijk?) zien we het gewenste uithangbord hangen met het opschrift “Coffee”. Als ik de deur open en een stap binnenzet in de lange rechthoekige ruimte kijk ik verbaasd in het rond. Niets doet denken aan een lunchroom of restaurant maar veel meer aan een manufacturenwinkel. Ik vraag de vrouw die links van mij aan het borduren is voor een stapel veelkleurige textiel of wij hier een kop koffie kunnen krijgen. Haar antwoord is bevestigend en ze wijst naar achteren waar linksachter in de ruimte inderdaad een koffiezetapparaat valt waar te nemen. Ze had kennelijk al belangstellend naar buiten gekeken toen wij aan kwamen rijden en de auto parkeerden want ze vroeg waar wij vandaan kwamen omdat wij zo’n aparte auto bij ons hadden. Het bleek dat zij een half jaar in Zuid-Duitsland had gewerkt en ook dat ze nog graag even Duits wilde praten. Even een vriendelijk praatje gemaakt in half Engels – half Duits en toen maar richting de koffiemachine gelopen waar een jong spontaan meisje van een jaar of vijftien ons verder helpt. We bestellen koffie die later nogal slap blijkt, maar de homemade applepie en koeken die we erbij krijgen smaken des te beter. De appeltaart is kennelijk wereldberoemd in deze plaats want Jesse krijgt er zelfs een foldertje van mee. Vanuit de kamer achter ons komt door de openstaande deur het geluid van een naaimachine. Erachter zit een vrouw van middelbare leeftijd die kennelijk naailes krijgt van een oudere vrouw die achter haar staat. Het is een mengelmoes van huisvlijt produkten en allerhande andere artikelen. Een paar printercartridges en oude mobieltjes liggen te wachten op toekomstige kopers. We vragen één van de dames of de route die wij in gedachten hebben en die met een dun wit lijntje op de kaart staat richting Grand Teton National Park geschikt is om te rijden. “With a fourwheel drive perhaps, but with your car…?” De weg schijnt nauwelijks gebruikt te worden, en gezien de lengte van zo’n 35 mijl lijkt het ons onaantrekkelijk om ergens in de bushbush stil te komen staan met panne of anderszins. We krijgen het advies om een andere route te kiezen. Het blijkt een kwartier later een schitterende route te zijn. Veel mooie uitzichten op het Grand Teton National Park dat net over de grens in de staat Wyoming ligt, ten zuiden van Yellowstone. Het park is genoemd naar de Grand Teton, die met 4197 meter de hoogste berg van het park is, en omvat een groot deel van de onderliggende vallei, de Jackson Hole. De bergketen heeft zijn naam gekregen van een Franse pelsjager, die ze tétons noemde, Frans voor tepel. Het park heeft een oppervlakte van 1255 km² en is sinds 26 februari 1929 een nationaal park. Er is bijna 320 km aan wandelpaden in het park. We bezoeken nog een paar watervallen terwijl naar het Noorden toe een paar gigantische Cumulonimbus onweerswolken aan het ontwikkelen zijn. We moeten verder naar het Noorden om vervolgens naar het oosten af te slaan richting het Yellowstone Park. We krijgen nog wat regen op de pet terwijl we door steeds meer toeristisch gebied rijden. Veel grote campers en caravans, maar ook steeds meer outdoor-recreanten die bezig zijn met raften, kanovaren en rijden op quads. We rijden door het plaatsje West Yellowstone dat bol staat van souvenirshops. Een hoog country en cowboy gehalte in alle winkeltjes met veel bezoekers die kennelijk graag deze sfeer opsnuiven. Even verder is de toegang tot het Yellowstone National park, het vijfde park dat we in de U.S.A. bezoeken.
Yellowstone National Park ligt voor het grootste deel in Wyoming, maar strekt zich uit tot in de naburige staten Montana en Idaho. Yellowstone is het oudste nationaal park in de wereld. Het park bestaat sinds 1 maart 1872, toen president Ulysses Grant het park oprichtte op basis van ecologische, recreatieve en nationalistische overwegingen. In 1978 werd het park op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst.
Yellowstone heeft een oppervlakte van 8983 km², waardoor het meteen ook een van de grootste nationale parken is in de Verenigde Staten. De gemiddelde hoogte in het park is 2440 meter. Het grootste gedeelte van het park bestaat in Wyoming uit bos, waarvan een gedeelte in 1988 door een grote bosbrand is verwoest. In het park leven vele diersoorten, waaronder bizons, herten, verschillende beersoorten, coyotes en wolven. Het park bevat ruim 800 km verharde wegen en dubbel zoveel kilometers in wandelpaden. In het zuiden sluit Yellowstone aan op het andere beroemde nationale park van Wyoming, Grand Teton National Park dat wij in het uur na ons bezoek aan Ashton continu aan onze rechterhand hadden. We rijden een veertig mijl naar het zuidoosten langs vele plekken waar de aarde sissend en puffend het stoom aan het oppervlak laat komen. We komen aan bij het vistorscentre bij één van de grootste geisers van het park genaamd “The old Faithfull”. Ondertussen heb ik al veel geisers in de wereld gezien, van IJsland tot Nieuw Zeeland, dus deze moet er ook nog maar even bij. In Zuid-Amerika ging het ons mis omdat we vanwege de 4800 meter hoogte en de dreigende hoogteziekte rechtsomkeert hebben gemaakt. Het terrein is ook hier weer schitterend aangelegd en prima onderhouden. Rondom de geiser, op een afstand van zo’n 75 meter is een cirkelvormige vlonder aangelegd waarop al tientallen mensen staan te wachten op het volgende moment waarop The old Faithfull weer gaat spuiten. We horen iets van elke 19 minuten, terwijl de geiser zo’n 5 minuten geleden nog gespoten zou hebben. Even wachten dus. Het wachten duurt langer dan gedacht en de dreigende regenbui komt sneller dichtbij dan gedacht. Het is er koud bij en de eerste druppels zijn zichtbaar op m’n overhemd én op m’n camera. Ik sta te rillen terwijl de geiser nog geen enkel teken van grote activiteit geeft. De negentien minuten zijn al vier keer om als we besluiten om naar de auto te gaan. Ondertussen ben ik aardig doorweekt. We zien de geiser een beetje sputteren, en dat zou het teken moeten zijn dat de geiser binnen enkele minuten actief wordt. The old Faithfull laat het er echter een beetje bij zitten, en het spuitertje van twee meter hoog zal toch niet het hoogtepunt zijn waar we op staan te wachten. We geven er de brui aan draaien ons om om naar de auto te gaan. Murphy loopt met ons mee en binnen 5 seconden horen we een gejuich achter ons en terwijl ik begin te fotograferen, hoe armzalig dit ook is in de regen, doet The old Faithfull haar naam eer aan en spuit tot vele tientallen meters hoogte het kokende water in de lucht. Het is alsof de duvel er mee speelt: net als in de Grand Canyon worden de uitzichten een beetje verpest door het slechte weer. Geen blauwe luchten om als achtergrond te dienen voor de sneeuwwitte stoomwolken. Erg jammer. Dan straks maar een paar plaatsjes downloaden.
Terwijl we in anderhalf uur naar Big Sky rijden, ons eindpunt van vandaag komen we nog behoorlijk wat herten tegen. Wij zien geen beren, maar anderen vertellen ’s avonds deze ervaring wel te hebben gehad. Hoer gevaarlijk het is om ’s avonds in deze parken te rijden blijkt wel als Margriet en Susanne binnenkomen: Een hert is voor hun auto gesprongen maar gelukkig valt de schade reuze mee. Alleen een koplamp en grille zijn geheel verloren. Voor het hert is het echter slechter afgelopen: een spuitje was niet meer nodig.
Het gezamenlijke avondeten bestaat uit hamburgers, hot-dogs, hamburgers en hot-dogs, weg te spoelen met bier. Straks toch maar weer eens naar de Tuunte. ’s Avonds met Susanne, directeur van de Hotelschool in Den Haag en Amsterdam, onder het genot van behoorlijk wat (goedkope) glazen Glenlivet van 12 jaar oud uitgebreid gesproken over het huidige MBO en HBO onderwijs. Erg leuk.