Dag 33, 16-08-2014 Whitehorse - Tok (Alaska)
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Henk
16 Augustus 2014 | Canada, Whitehorse
Dag 33 : Zaterdag 16 augustus
Whitehorse – Tok (VS Alaska)
Afstand: 660 KM
Nog drie dagen autorijden naar het eindpunt van onze trip. Gisternacht is er ingebroken in drie auto’s bij ons hotel, allemaal in de antieke Amazones. Wat ik heb gehoord van Rene, één van de monteurs, is dat de auto’s simpel zijn open te maken met een schroevendraaier in het deurslot, zo ver zijn deze sloten al versleten. Wat er uit de auto’s is gehaald is niet bekend. Hopelijk lagen de meeste waardevolle spullen op de hotelkamers. De portier van gisteravond drong er op aan –als mosterd na de maaltijd actie- om de auto binnen te zetten in de parkeergarage, waarvan wij het bestaan niet kenden. Ik heb dat dan nog even gedaan, hoewel het meeste echt waardevolle al op onze kamer lag. Vanmorgen weer vroeg wakker, wekker op 05:45 uur, maar niet nodig want weer net iets voordat de wekker afloopt doe ik mijn ogen open. Het is net dag aan het worden, Het ochtendlicht is erg scherp, een voorteken voor slecht weer?
We hebben afgesproken samen te rijden met Willem en Loes en Arnoud en Maud. Ook Derk en Anneke sluiten zich bij ons aan. Omdat wij vandaag van de reguliere route afwijken is ons gevraagd om in ieder geval samen te rijden. Als er dan iets gebeurt sta je in ieder geval niet alleen, alle technische teams tijden tenslotte via het Noordelijk gelegen Dawson.
Net buiten Whitehorse buigen wij naar links af en volgen de Alaska Highroad, terwijl de rest naar rechts afbuigt richting Dawson City over de Klondike Highroad. De weg tot Haynes Junction is ondertussen saai te noemen. Waar we de eerste dagen door het dennenlandschap nog wel onder de indruk waren van de uitgestrektheid, zitten we nu echter weer op wat afwisseling te wachten. Bij Haynes Junction tanken we nog een keer en drinken we koffie in het plaatselijke rustpunt. Ook hier prima gezette verse koffie. Niet te sterk en zeker niet te slap. Mooi moment om even te genieten van de natuur hier en de frisse (en bijna koude) lucht. De meeste korte broeken zijn ondertussen in de koffers verdwenen en de lange broeken passen beter bij deze temperatuur, die zo’n beetje overeenkomt met een frisse zonnige voorjaarsmorgen in april. Haines Junction is de T-splitsing waar je vanaf de Alaska Highway kunt afslaan richting het plaatsje Haines dat aan de zuidkust van Alaska ligt. Haines Junction is dan ook voor vele backpackers en andere natuurliefhebbers de startplaats om Kluane National Park in te trekken. Wij rijden nu 400 kilometer langs de noordzijde van dit park en genieten van fantastisch mooie uitzichten. Zeker als we bij Lake Kluane langskomen moeten we even stoppen om in stilte van de natuur te genieten. Onmetelijk en onbeschrijflijk. Natuurlijk kunnen we niet alles zien wat op en achter de bergen is te zien, maar een goede indruk krijg je door te kijken op:
https://www.youtube.com/watch?v=6RyoMQbz5Oc. Wij hebben er in ieder geval van genoten.
Na Kluane tot aan de grens zijn de Canadezen fanatiek met de weg bezig. Op veel plekken wordt de weg verder verbreed en moeten over één gravelspoor. Ruim 20 kilometer gravel waar het op zich goed rijden is. Veel losse steentjes, dus rustig rijden en voldoende afstand houden tot je voorganger én tegenliggers. Echter tegenliggers passeer je op 5 meter afstand en zeker als er weer een camper met een witte kentekenplaat met als eerste (zwarte) letters HH- ons met onbeschofte snelheid tegemoet komt, rijden we een niet te ontwijken regen van steentjes in. Nu is het wel raak, wat we op de duizenden kilometers gravel in Zuid-Amerika hebben weten te voorkomen gaat nu in het zicht van de haven nog net mis. Eén, nee later blijkt twee sterretjes in de voorruit, die ons het rijden niet beletten, maar waarvan er één zodanig zal uitgroeien dat voor de volgende APK de voorruit vervangen zal moeten worden.
Rond twee uur in de middag naderen we de grens met Alaska. Paspoorten in gereedheid en klaar voor een uitgebreide inspectie en ondervraging door de USA Border Control. Het passeren van deze grens gaat echter de boeken in als de snelste grenspassage die we in Zuid-, Centraal- en Noord Amerika hebben meegemaakt. “Hey folks, are you competiting in a race?.. No, it’s just a trip.. Ohh, did you buy something in Canada except fuel?.. ..Eh no, … Okay boys, here are your passports, have a nice trip!” Sneller kan bijna niet en we wachten even op de rest die een paar minuten later weer aansluiten en rijden verder richting het plaatsje Tok (spreek uit: Took) in de sinds 1959 de 49e staat van de Verenigde Staten. De hoofdstad van Alaska is Juneau, terwijl Anchorage de grootste stad van de staat is. Alaska is ongeveer net zo groot als Spanje, Frankrijk, Duitsland en de Benelux samen. Alaska is de grootste staat van de VS. Maar met een bevolking van bijna 800.000 inwoners is Alaska de staat met het op drie na kleinste inwonertal van de VS.
Alaska werd in 1867 door Rusland verkocht aan de Verenigde Staten voor US$ 7,2 miljoen (US$ 4,74/km²). De naam "Alaska" (Аляска) werd al in de Russische periode gebruikt. De naam werd eerst alleen gebruikt voor het Alaska-schiereiland, wat was afgeleid van het Aleoetische "alaxsxaq", wat "vasteland" betekende.
De Trans-Alaska pijpleiding (Trans Alaska Pipeline System, afgekort TAPS) is een van de grootste pijpleidingen ter wereld. De pijpleiding, met een totale lengte van 1287 kilometer, strekt zich uit van Prudhoe Bay tot Valdez, en wordt gebruikt voor het transport van ruwe olie. De pijpleiding is privé-eigendom van de Alyeska Pipeline Service Company. De buizen hebben een diameter van 122 centimeter, en de pijpleiding telt in totaal 11 pompstations.
In 1968 werd aardolie ontdekt in Prudhoe Bay, maar het idee voor een pijpleiding om dit olieveld makkelijker te kunnen exploiteren stuitte op veel verzet. Tot 1971 werden er hevige politieke en milieukundige discussies gevoerd en werd van meerdere kanten tegen de bouw geprotesteerd. Pas na de Oliecrisis van 1973 kreeg de pijpleiding definitief groen licht.
De komende dagen gaan we meer natuur én cultuur van Alaska ontdekken. Nu even genoeg.
In Tok overnachten we in het Golden Bear Motel. Een zeer vriendelijke ontvangst en schone verzorgde kamers. ’s Avonds gegeten bij Fast Eddy’s Restaurant. Ook hier weer vriendelijke bediening door Lisa, een blonde schone van dochters’ leeftijd.
Tegen half tien, de klok is weer een uur teruggezet dus nu tien uur verschil met Nederland, begint het te schemeren en ga ik met Willem en Loes nog even naar het merengebied, zo’n 15 mijl verderop om nog wat elanden te spotten, die ’s avonds naar het water trekken. Onderweg er naar toe spot ik in een flits een zwarte beer en vraag Loes en Wim of ze terug willen om te kijken. “Ja”, is het onmiddelijke antwoord en ik keer de auto. We nemen de afslag waar ik de beer in het bos zag staan en we zien dat deze er nog steeds staat. Onbeweeglijk… we blijven in de auto zitten en naderen langzaam. In de schemering zien we dan dat de dikte van de beer ongeveer 22 millimeter is, en dat deze beer gezaagd is uit een multiplexplaat. Ook de eland die we tien meter verder ontdekken is uit hetzelfde materiaal gemaakt. Wel even een spannend moment. In ieder geval een beer én een eland gezien… Hoe kun je jezelfg voor de gek houden. We rijden verder richting de meren en zetten de auto stil. Eén ding hebben we niet aan gedacht en dat is om Deet mee te nemen. Duizenden muggen belagen ons. Ik wordt niet geprikt maar het gezoem van de muggen die mijn gehoorgangen proberen binnen te dringen leidt me toch wel af van het maken van een fantastische zonsondergang. Mooie reflecties op het spiegelgladde water. Loes maakt me nog attent op een zwaar gewond muisje dat waarschijnlijk door één van onze autobanden is geraakt. Een steen met een voet er op verlossen dit schepseltje uit z’n lijden. Jammer en helaas.
Willem met z’n korte broek is ondertussen in de auto gevlucht en Loes en ik volgend ook al spoedig. Nog even op een andere plaats waar ook Derk en Anneke nog even komen kijken, maar zij hebben ook op andere locaties niets kunnen spotten. Buiten een eland die we vanmorgen al zagen oversteken en twee witte zwanen en een groot aantal zwarte kraaien is het een wildloze dag geweest. Eén afzakkertje in een borrelglaasje met daarop de Aurora Borealis maakt een mooi einde aan deze dag. Morgen naar Fairbanks!
Whitehorse – Tok (VS Alaska)
Afstand: 660 KM
Nog drie dagen autorijden naar het eindpunt van onze trip. Gisternacht is er ingebroken in drie auto’s bij ons hotel, allemaal in de antieke Amazones. Wat ik heb gehoord van Rene, één van de monteurs, is dat de auto’s simpel zijn open te maken met een schroevendraaier in het deurslot, zo ver zijn deze sloten al versleten. Wat er uit de auto’s is gehaald is niet bekend. Hopelijk lagen de meeste waardevolle spullen op de hotelkamers. De portier van gisteravond drong er op aan –als mosterd na de maaltijd actie- om de auto binnen te zetten in de parkeergarage, waarvan wij het bestaan niet kenden. Ik heb dat dan nog even gedaan, hoewel het meeste echt waardevolle al op onze kamer lag. Vanmorgen weer vroeg wakker, wekker op 05:45 uur, maar niet nodig want weer net iets voordat de wekker afloopt doe ik mijn ogen open. Het is net dag aan het worden, Het ochtendlicht is erg scherp, een voorteken voor slecht weer?
We hebben afgesproken samen te rijden met Willem en Loes en Arnoud en Maud. Ook Derk en Anneke sluiten zich bij ons aan. Omdat wij vandaag van de reguliere route afwijken is ons gevraagd om in ieder geval samen te rijden. Als er dan iets gebeurt sta je in ieder geval niet alleen, alle technische teams tijden tenslotte via het Noordelijk gelegen Dawson.
Net buiten Whitehorse buigen wij naar links af en volgen de Alaska Highroad, terwijl de rest naar rechts afbuigt richting Dawson City over de Klondike Highroad. De weg tot Haynes Junction is ondertussen saai te noemen. Waar we de eerste dagen door het dennenlandschap nog wel onder de indruk waren van de uitgestrektheid, zitten we nu echter weer op wat afwisseling te wachten. Bij Haynes Junction tanken we nog een keer en drinken we koffie in het plaatselijke rustpunt. Ook hier prima gezette verse koffie. Niet te sterk en zeker niet te slap. Mooi moment om even te genieten van de natuur hier en de frisse (en bijna koude) lucht. De meeste korte broeken zijn ondertussen in de koffers verdwenen en de lange broeken passen beter bij deze temperatuur, die zo’n beetje overeenkomt met een frisse zonnige voorjaarsmorgen in april. Haines Junction is de T-splitsing waar je vanaf de Alaska Highway kunt afslaan richting het plaatsje Haines dat aan de zuidkust van Alaska ligt. Haines Junction is dan ook voor vele backpackers en andere natuurliefhebbers de startplaats om Kluane National Park in te trekken. Wij rijden nu 400 kilometer langs de noordzijde van dit park en genieten van fantastisch mooie uitzichten. Zeker als we bij Lake Kluane langskomen moeten we even stoppen om in stilte van de natuur te genieten. Onmetelijk en onbeschrijflijk. Natuurlijk kunnen we niet alles zien wat op en achter de bergen is te zien, maar een goede indruk krijg je door te kijken op:
https://www.youtube.com/watch?v=6RyoMQbz5Oc. Wij hebben er in ieder geval van genoten.
Na Kluane tot aan de grens zijn de Canadezen fanatiek met de weg bezig. Op veel plekken wordt de weg verder verbreed en moeten over één gravelspoor. Ruim 20 kilometer gravel waar het op zich goed rijden is. Veel losse steentjes, dus rustig rijden en voldoende afstand houden tot je voorganger én tegenliggers. Echter tegenliggers passeer je op 5 meter afstand en zeker als er weer een camper met een witte kentekenplaat met als eerste (zwarte) letters HH- ons met onbeschofte snelheid tegemoet komt, rijden we een niet te ontwijken regen van steentjes in. Nu is het wel raak, wat we op de duizenden kilometers gravel in Zuid-Amerika hebben weten te voorkomen gaat nu in het zicht van de haven nog net mis. Eén, nee later blijkt twee sterretjes in de voorruit, die ons het rijden niet beletten, maar waarvan er één zodanig zal uitgroeien dat voor de volgende APK de voorruit vervangen zal moeten worden.
Rond twee uur in de middag naderen we de grens met Alaska. Paspoorten in gereedheid en klaar voor een uitgebreide inspectie en ondervraging door de USA Border Control. Het passeren van deze grens gaat echter de boeken in als de snelste grenspassage die we in Zuid-, Centraal- en Noord Amerika hebben meegemaakt. “Hey folks, are you competiting in a race?.. No, it’s just a trip.. Ohh, did you buy something in Canada except fuel?.. ..Eh no, … Okay boys, here are your passports, have a nice trip!” Sneller kan bijna niet en we wachten even op de rest die een paar minuten later weer aansluiten en rijden verder richting het plaatsje Tok (spreek uit: Took) in de sinds 1959 de 49e staat van de Verenigde Staten. De hoofdstad van Alaska is Juneau, terwijl Anchorage de grootste stad van de staat is. Alaska is ongeveer net zo groot als Spanje, Frankrijk, Duitsland en de Benelux samen. Alaska is de grootste staat van de VS. Maar met een bevolking van bijna 800.000 inwoners is Alaska de staat met het op drie na kleinste inwonertal van de VS.
Alaska werd in 1867 door Rusland verkocht aan de Verenigde Staten voor US$ 7,2 miljoen (US$ 4,74/km²). De naam "Alaska" (Аляска) werd al in de Russische periode gebruikt. De naam werd eerst alleen gebruikt voor het Alaska-schiereiland, wat was afgeleid van het Aleoetische "alaxsxaq", wat "vasteland" betekende.
De Trans-Alaska pijpleiding (Trans Alaska Pipeline System, afgekort TAPS) is een van de grootste pijpleidingen ter wereld. De pijpleiding, met een totale lengte van 1287 kilometer, strekt zich uit van Prudhoe Bay tot Valdez, en wordt gebruikt voor het transport van ruwe olie. De pijpleiding is privé-eigendom van de Alyeska Pipeline Service Company. De buizen hebben een diameter van 122 centimeter, en de pijpleiding telt in totaal 11 pompstations.
In 1968 werd aardolie ontdekt in Prudhoe Bay, maar het idee voor een pijpleiding om dit olieveld makkelijker te kunnen exploiteren stuitte op veel verzet. Tot 1971 werden er hevige politieke en milieukundige discussies gevoerd en werd van meerdere kanten tegen de bouw geprotesteerd. Pas na de Oliecrisis van 1973 kreeg de pijpleiding definitief groen licht.
De komende dagen gaan we meer natuur én cultuur van Alaska ontdekken. Nu even genoeg.
In Tok overnachten we in het Golden Bear Motel. Een zeer vriendelijke ontvangst en schone verzorgde kamers. ’s Avonds gegeten bij Fast Eddy’s Restaurant. Ook hier weer vriendelijke bediening door Lisa, een blonde schone van dochters’ leeftijd.
Tegen half tien, de klok is weer een uur teruggezet dus nu tien uur verschil met Nederland, begint het te schemeren en ga ik met Willem en Loes nog even naar het merengebied, zo’n 15 mijl verderop om nog wat elanden te spotten, die ’s avonds naar het water trekken. Onderweg er naar toe spot ik in een flits een zwarte beer en vraag Loes en Wim of ze terug willen om te kijken. “Ja”, is het onmiddelijke antwoord en ik keer de auto. We nemen de afslag waar ik de beer in het bos zag staan en we zien dat deze er nog steeds staat. Onbeweeglijk… we blijven in de auto zitten en naderen langzaam. In de schemering zien we dan dat de dikte van de beer ongeveer 22 millimeter is, en dat deze beer gezaagd is uit een multiplexplaat. Ook de eland die we tien meter verder ontdekken is uit hetzelfde materiaal gemaakt. Wel even een spannend moment. In ieder geval een beer én een eland gezien… Hoe kun je jezelfg voor de gek houden. We rijden verder richting de meren en zetten de auto stil. Eén ding hebben we niet aan gedacht en dat is om Deet mee te nemen. Duizenden muggen belagen ons. Ik wordt niet geprikt maar het gezoem van de muggen die mijn gehoorgangen proberen binnen te dringen leidt me toch wel af van het maken van een fantastische zonsondergang. Mooie reflecties op het spiegelgladde water. Loes maakt me nog attent op een zwaar gewond muisje dat waarschijnlijk door één van onze autobanden is geraakt. Een steen met een voet er op verlossen dit schepseltje uit z’n lijden. Jammer en helaas.
Willem met z’n korte broek is ondertussen in de auto gevlucht en Loes en ik volgend ook al spoedig. Nog even op een andere plaats waar ook Derk en Anneke nog even komen kijken, maar zij hebben ook op andere locaties niets kunnen spotten. Buiten een eland die we vanmorgen al zagen oversteken en twee witte zwanen en een groot aantal zwarte kraaien is het een wildloze dag geweest. Eén afzakkertje in een borrelglaasje met daarop de Aurora Borealis maakt een mooi einde aan deze dag. Morgen naar Fairbanks!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
