Dag 6, 20-07-2014 Granada en omstreken

Dag 6: Zondag 20 juli 2014

Rustdag in Granada - Nicaragua

Geschiedenis
Voordat Nicaragua in Spaanse handen viel, was het gebied waar nu Granada ligt een belangrijke handelsroute. Het was het centrum van levendige Indiaanse economieën.
De stad Granada werd in 1524 gesticht door Francisco Hernández de Córdoba, en is daarmee de oudste stad op het vasteland van Midden-Amerika. Het was lange tijd de belangrijkste stad in Nicaragua. In de 17e eeuw werd de stad aangevallen door piraten uit Frankrijk en Engeland. In het koloniale tijdperk was Granada zeer geliefd vanwege de natuurlijke rijkdommen in de vorm van goud en vruchtbare bodem. Bovendien was de stad via het water vanaf beide kusten goed te bereiken. In een poging om de stad te beschermen tegen aanvallen van piraten via de rivier San Juan vanuit de Caribische Zee, bouwden de Spanjaarden een fort op de Zuidoever van de rivier, bij het Meer van Nicaragua. Van dit fort San Pablo zijn de ruïnes bewaard gebleven.
Nadat Nicaragua in 1835 onafhankelijk werd van de Centraal-Amerikaanse federatie wisselde Granada samen met León af als hoofdstad van Nicaragua. Granada werd door conservatieve regimes geprefereerd, terwijl liberalen de voorkeur gaven aan León. De rivaliteit tussen beide steden ging gepaard met geweld, hetgeen in 1850 uitmondde in een burgeroorlog.
In 1855 viel de Amerikaanse avonturier William Walker met zijn huurlingen Granada aan, met het doel Midden-Amerika te veroveren. Geholpen door troepen uit het Granada vijandige León lukte het hem om Granada in handen te krijgen. Vervolgens heerste hij van daaruit over Nicaragua. De andere Midden-Amerikaanse staten voelden zich echter bedreigd, en verdreven Walker in 1857 uit Nicaragua. Zijn manschappen lieten daarbij een spoor van vernietiging achter in Granada.
Deze rivaliteit tussen Granada en León bleef ook na het vertrek van Walker bestaan, totdat de hoofdstad van Nicaragua in 1858 bij wijze van compromis definitief gevestigd werd in Managua. Granada is nu de derde stad van Nicaragua.

’s Morgens begint onze ontdekkingstocht van Granada met een toch per koets door het oude centrum. Wij hebben het geluk om een voerman te hebben die wat achteropraakt bij de andere drie koetsjes en dan ook prompt de aansluiting mist en de rest kwijtraakt. Hij volgt zijn eigen route om de groep terug te vinden, maar slaagt hier niet in. Hij blijft zoeken en spoort de paarden aan, waarvan er één zelfs in galop in het span moet om z’n spangenoot in volle draf bij te houden. Ideaal als je alle interessante punten in een uurtje twee keer wilt zien, maar minder ideaal als je ook nog niet-bewogen foto’s wilt maken en zeker geen aanrader voor je rug op deze straten in combinatie met de matig geveerde koetsjes. Uiteindelijk vinden we de andere drie koetsjes terug en bezoeken we nogmaals alle ‘attracties’ waar we nu ook kunnen uitstappen. Het laatste restant van de Nicaraguaanse spoorwegen: een paar wagons en het karkas van een stoomloc die als belangrijk reliek gekoesterd worden. Destijds had het land geld nodig en zijn op genoemde relieken na alle locs, materieel en spoorstaven verkocht. Wat de bevolking hier beter van is geworden is niet bekend. In het oude stationgebouw is nu een koksopleiding gevestigd. We bezoeken één van de kerken waarvan we de toren beklimmen bij een temperatuur van zo’n dertig graden en een luchtvochtigheid van zo’n 85%. Stevige klim maar hierna kijken we dan ook uit over de rode daken van Granada die voor het merendeel bestaan uit gebakken pannen. Veel binnenplaatsjes zijn zichtbaar van waaruit meest palmbomen net boven de daken uitsteken. In de verte tekenen zich silhouetten van de twee vulkanen van Isla Ometepe af die de hele dagen vanuit diverse gezichtshoeken beeldbepalend zijn.
We bezoeken nog een tweetal musea die door privé personen zijn opgezet. Beiden met een focus op het verleden. In het eerste museum komen we grafurnen uit de periode 850 – 1400 nC. tegen die –naar zeggen- gevormd zijn als een baarmoeder. Voor mij ziet het er meer uit als grote vazen die onderuit zijn gezakt. De inhoud hiervan varieert, maar komt mij niet groter over dan zo’n 15 tot 30 liter. Uitleg volgt: eerst wordt de overledene begraven en op een later moment worden de restanten weer opgegraven en in de urn gestopt als terugkeer naar de baarmoeder. De Spanjaarden hebben aan dit gebruik kennelijk een einde gemaakt. Een ander museum biedt een overzicht van zeer oude beelden afkomstig van hoofdzakelijk het eiland Zapatera, in het meer van Nicaragua.
Na deze ‘culturele’ verkenningen stappen we op een motorboot voor een bezoek aan het schiereiland Las Isletas dat net ten oosten van Granada ligt. De omgeving van de opstapplaats lijkt op de kleine dorpje Bahorok op Sumatra. Tropisch regenwoud, daken van palmbladeren, een kakafonie van vogelgeluiden en water. Via een slingerend binnenwater waar diverse mannen zowel in als aan het water staan te vissen. We worden opmerkzaam gemaakt op de vele verschillende vogels die dit gebied rijk is. Veel reigerachtigen met mooie kleuren, een grote achterneef van onze ijsvogel en een overvloed aan eenden. Vis zit er ook volop gezien de vangst die één van de vissers laat zien. Verder zien we schildpadden op boomstronken en verderop zien we apen waar we erg dicht bij kunnen komen. Een spel tussen aap en fotograaf, maar ik heb er mooie plaatjes van kunnen schieten. De apen zijn mensen gewend en erg brutaal. Eén er van steelt een tas van een Amerikaans meisje dat op een andere boot zit die te dicht bij de overhangende takken komt. Weg paspoort en creditcards?
’s middags maken we nog een uitstapje naar een kratermeer met Jenny en Luuk, waar de watertemperatuur erg aangenaam is (naar wat de anderen zeggen). Ik werk m’n verslag bij totdat de accu van m’n laptop leeg is. Een rustig plekje met overwegend locals, een enkele toerist en nog één Panamericarijder, die met z’n Doubletje de terugrit langs de met een dicht bos begroeide steile kraterwand maar net weet te maken. Wij hebben een taxi genomen, een oude Hyundai die de terugreis ook maar net redt, niet vanwege gebrek aan vermogen, maar aan gebrek aan een goede overdracht van koppel tussen drukgroep en koppelingsplaat. In ieder geval maken we dat op uit het helemaal naar de één terugschakelen en de significante geur van een koppelingsplaat die aan het eind van z’n leven is. Halverwege de kraterwand horen we nog een hele troep met brulapen met hun bekende luidruchtige roep. Ook hier nog even uit de auto en wat foto’s genomen. (Wel lastig met het onderwerp hoog in de bomen en met veel tegenlicht). ’s Avonds in een goedkoop restaurant met eerlijke, eenvoudige gerechten gegeten. Morgen vroeg er uit voor waarschijnlijk de lastigste reisdag van onze trip van Nicaragua via Honduras naar El Salvador.