Dag 17, 31 juli 2014 Guaymas Mex - Tucson USA

Dag 17: Donderdag 31 juli 2014
Guaymas (Mexico ) – Tucson (VS)

Vandaag de laatste kilometers over Mexicaanse wegen. Hoe verder we naar het noorden komen, des te beter de kwaliteit van de wegen. De afstand tot de grens is zo’n 400 kilometer. Straks na de grens nog zo’n 140 kilometer naar Tucson. De hoofdzakelijk rechte weg in Sonora woestijn doet soms wel denken aan de rechte wegen in Patagonia, met dat verschil dat hier in Mexico ook regelmatig wat land- en tuinbouwbedrijven te zien zijn. Sommigen zijn zeer uitgestrekt en zijn volledig tegengesteld aan de kleine perceeltjes met mais en bonen op de steile hellingen in de zuidelijker gelegen berggebieden. Hier intensieve landbouw met bijbehorende machines en landbouwbedrijven. Ook hectares grote tuinbouwbedrijven. In deze gebieden zal een groot deel van het voedsel geproduceerd worden dat nodig is om de 120 miljoen Mexicanen dagelijks te voeden. De afgelopen dagen heeft het hier aardig gespookt, stortregens en plaatselijk grote wateroverlast. Op de televisie zagen we weggespoelde 4x4’s die her en der in modderstromen op het dak en op de zijkant lagen. Buiten wat plassen naast de weg is er nu niets meer van te zien. Wel zien we in één keer een woestijngebied waar het lijkt of er overal voorzichtig meer groen tevoorschijn komt. Nog steeds veel vlinders boven de weg (en de voorruit). De laatste honderd kilometer tot de grens zijn geen land- en tuinbouwbedrijven meer te zien. We zitten nu in het droogste gedeelte van de Sonora. Veel cactussen, tot wel 4 á 5 meter hoog en wat laag struikgewas met hele kleine blaadjes dat kennelijk prima tegen lange periodes van droogte kan.
Het uitklaren van de auto bij de grens wordt verzorgd door twee lieftallige douanedames, die met z’n tweeën zo’n drie auto’s per 10 minuten afwerken. Binnen 40 minuten is dit klusje geklaard. Binnen 7 dagen zal de bij binnenkomst in Mexico betaalde borgsom van ruim US$ 250,-- op de creditkaart worden teruggestort. Verdere paspoortcontrole aan de Mexicaanse kant is er niet meer bij. Aan Mexicaanse kant zien we nog wel de zwaarbewapende militairen die met hun pick-ups met daarop gemonteerde machinegeweer dreigend rondrijden, maar waarvan de functie niet kunnen raden. Mogelijk Amerikanen die illegaal Mexico in willen aanhouden?
Aan de Amerikaanse kant verwachten we een strenge controle vanwege alle verhalen over drugs en illegalen die proberen de grens over te steken. Moeten wij onze auto ook controleren of er bij onze laatste overnachtingsplek of misschien al eerder mogelijk iets in of onder de auto is verstopt? Wij weten het niet en staan in het niemandsland tussen Mexico en de USA geruime tijd in de file voordat wij ons voor één van de poortjes kunnen opstellen. Wij zijn gewaarschuwd om volledig, nederig en beleefd aan de strenge grenscontrole mee te werken en alleen “Yes sir of no sir” te zeggen. De US bordercontrol medewerkers passen prima in het beeld dat we al hadden: Zeer formeel en efficiënt werkend. Zelfs de drugshonden passen in dit beeld. Ze ruiken even aan onze auto maar lopen daarna wel door. Het lijkt echter wel langer te suren dan bij anderen. Onze paspoorten worden ingenomen en wij worden verzocht naar een iets verder gelegen inspectieplek te gaan. Er worden duidelijke vragen gesteld en duidelijke opdrachten gegeven: “Stay in the car, give me the carkeys etc.” We krijgen een oranje kaartje op de voorruit te liggen, naast onze autosleutels. Er zullen zo andere “collegues” komen die zullen aan inspecteren. Zo wachten wij een twintig minuten in de toch al warme auto waar we niet uit mogen. Ondertussen is al een douanedame bij ons geweest die vraagt waarom wij hier nog staan en die na ons nietszeggende antwoord vervolgens het oranje kaartje meeneemt. Nog weer iets later komt er weer een nieuwe ‘officer ‘ die ons opdraagt de auto naar het 300 meter verder gelegen Shell-station te rijden waar we de auto kunnen parkeren. Daarna moeten we terug lopen naar het immigratiegebouw voor het nodige papierwerk. Het feestje hier kost alleen maar tijd en na twee uur en US$ 6,-- per persoon lichter mogen we met een nieuw stempel de USA in. Het voelt een beetje als thuiskomen in een land waar ik nog nooit ben geweest. Na Panama, Nicaragua, Costa Rica, Honduras, Guatemala en Mexico waarin we vooraf en tijdens onze trip continu zijn gewaarschuwd voor grote verkeersrisico’s en criminaliteit en waar wij alleen maar vriendelijke mensen hebben ontmoet (en rustig en voorzichtig hebben gereden) valt er toch wel een latente spanning van ons af. Een aantal leden van de Volvoclub in Zuid USA wachten ons op met een paar hele mooie P1800 exemplaren en willen graag in kolonne naar Tucson rijden. Omdat nog lang niet alle medereizigers door de douane zijn en dit nog wel even kan duren, en omdat wij een hekel hebben aan kolonne rijden, besluiten we direct door te rijden naar Tucson.
Hier aangekomen blijkt dat er toch al bijna de helft van de auto’s hier al is aangekomen. De ontvangstdrankjes (twee biertjes per persoon) smaken prima en de lodges zien er keurig uit. Om half acht met o.a Willem, Loes, Arnoud en Maud uit eten bij een steakrestaurant. Niet goedkoop maar de moeite waard. Om tien uur voldaan en behoorlijk moe naar bed. Morgen een rustdag!