Dag 38: 13-01-2012 Van Medellin naar Cartagena

Dag 38: vrijdag 13 januari 2012, van Medellín naar Cartagena
Wekker loopt af 0m 05:45, douchen en vervolgens de tas inpakken, ontbijten en auto inpakken. Vandaag Saar en Wouter van ’t Veronica team in de auto, dus extra kilo’s. Omdat we ook vandaag op onze laatste reisdag weer stevig de bergen over moeten, kan ik m’n tas kwijt in de bus van Veronica, waar vandaag een aantal mensen minder in zit. Voor de ingang van het hotel in Medellín maakt Wouter de eerste shots waarbij Sara plaatsneemt in onze Volvo en met ons wegrijdt. Wouter stapt even later ook in wij rijden om klokslag 07:00 uur weg bij het hotel. Medellín is een grote langgerekte stad met zo’n 2,4 miljoen inwoners. Medellín werd in het begin van de 17e eeuw gesticht door Francisco Herrera y Campuzano onder de naam Poblado de San Lorenzo. Aan het einde van de 17e eeuw werd de naam van de stad veranderd in Villa de Nuestra Señora de la Candelaria de Medellín.
In de 20ste eeuw maakte de stad, onder invloed van de industrialisering, een spectaculaire groei door en verschenen aan de rand van de stad grote sloppenwijken, waarvan wij het bestaan vanwege de duisternis gisteravond gezien de omgeving waar wij doorreden alleen konden vermoeden. In de jaren tachtig was de stad in de ban van het drugskartel onder leiding van Pablo Escobar en het bijkomende geweld. Vanaf het begin van de 21ste eeuw is de stad weer een stuk veiliger geworden en wordt er hard gewerkt aan de modernisering van de stad. Zo werd in 1995 de metro van Medellín geopend, waarmee Medellín, als op één na grootste stad van Colombia de enige Colombiaanse stad is met een metronetwerk.
Het is nog rustig in de stad als wij wegrijden, Medellín moet echt nog ontwaken. Het schiet goed op, en na zo’n drie kwartier zitten we al in de noordelijke buitenwijken van Medellín op zo’n kleine 40 kilometer van ons punt van vertrek als Jesse roept “G**verd*mme!!!, STOPPEN!!!”. Wij schrikken ons rot en ik draai de auto direct bij het naastgelegen pompstation het onverharde terrein op. Jesse springt uit de auto, opent de achterklep en vervolgd zijn vorige uitspraak met enkele onvervalste Engelstalige scheldwoorden. Op onze vraag wat er aan de hand is roept hij vertwijfeld: “Mijn tassen, Sh*t, alles zit er in, m’n paspoort, creditcard en het Carnet de Passage van de auto, welke wij absoluut nodig hebben om de auto in Cartagena door d douane te krijgen!!, ze moeten nog bij het hotel staan!”. Goede raad is duur en we overleggen wat te doen; normaliter zijn nog jongens van het technische team bij het hotel aanwezig, dus we bellen met Geo, de baas van het team. Via de satelliettelefoon is hij niet bereikbaar en ook op zijn mobiele telefoon krijgen we de voicemail. Ook de andere nummers van de technische boys worden niet beantwoord. Ondertussen probeer ik de bus van Veronica te bereiken, hopelijk dat zij iets hebben gezien omdat zij vlak voor ons zijn vertrokken; hier krijg ik echter ook geen gehoor. Jesse belt ook met het hotel waar we overnacht hebben, maar na een vrij lang gesprek komt hij er achter dat hij contact heeft met het hotel in Cartagena, waar we vandaag naar toe rijden. Alsnog het goede hotel in Medellín gebeld en het probleem uitgelegd. Hier krijgt hij echter te horen dat er geen tassen zijn gevonden. Jesse vermoedt dat de tassen door iemand zijn meegenomen en waarschijnlijk gestolen, want anders hadden ze er nog wel gestaan. We krijgen uiteindelijk Geo nog aan de lijn die aangeeft dat hij ook al onderweg is maar dat hij zijn collega’s zal bellen die nog bij het hotel moeten zijn. Wij hopen op een goed afloop. Wouter lijkt samen met Jesse de opnames na die hij een klein uurtje daarvoor bij het vertrek vanaf het hotel heeft gemaakt, maar hierop is ook niets relevants te zien. Wij besluiten om te keren om nu door het aanmerkelijk drukker geworden verkeer terug te rijden naar het hotel. Maar goed, hiervoor moet je eerst een stuk doorrijden om te kunnen keren via een ‘Retorno’ in de richting van de binnenstad. Jesse zweet peentjes, en wij voelen met hem mee. Wij gunnen hem graag een paar extra dagen vakantie, maar niet op deze manier. Ondertussen krijgen wij een telefoontje dat de boys bij het hotel niets hebben aangetroffen, en samen met het hotelpersoneel alles hebben nagezocht. De moed zakt Jesse nu echt in de schoenen. We zijn zo’n halfuur in het drukke stadsverkeer onderweg als we een belletje vanuit de Veronicabus krijgen. “Wat is er aan de hand” wordt er gevraagd, “Jullie hebben gebeld”. Jesse legt een en ander uit en krijgt te horen dat zijn tassen in de Veronica bus liggen!. Gelukkig, ze zijn terecht maar Jesse kan het nog niet geloven en vraagt tot tweemaal toe bevestiging dat zijn tassen, met alles er in écht in de bus liggen en ook onderweg zijn richting Cartagena. De ondertussen behoorlijk gestegen temperatuur en de inzittenden in de auto ervaren een enorme opluchting waar de airconditioning die, als deze zou functioneren, absoluut het onderspit zou moeten delven.
We kunnen weer in tegenovergestelde richting verder, maar hiervoor hebben we nog wel een geschikte plek nodig. We proberen nog even illegaal een opening tussen beide rijhelften te benutten, maar dit wordt door het overige verkeer luid toeterend afgeraden. Het lijkt ook dat de betonranden tussen de weghelften onoverkomelijke hindernissen zullen zijn. We kiezen voor de eerste de beste afrit en worstelen ons door het ondertussen druk geworden verkeer richting het noorden, waar we nu voor de derde keer dezelfde tolpoort passeren. Van enige clementie is echter geen sprake, waardoor wij vanmorgen hier voor de derde keer betalen. Maar goed, wij kunnen ons geluk niet op, we zijn slechts zo’n anderhalf uur kwijt, we hoeven niet helemaal terug naar het hotel en de tassen zijn terecht. Veronica heeft weer een item waar in de uitzendingen die eind april beginnen zeker aandacht zal worden besteed.
Langzaam stijgen we naar de 3000 meter. Er is maar weinig vrachtverkeer, dus we kunnen redelijk ons eigen tempo rijden, waarbij de gemiddelde snelheid op z’n 49 km/h uitkomt. Regelmatig moeten we terug naar de tweede versnelling om de auto met redelijk toerental de bergen op te krijgen. We stoppen een aantal keren voor koffie, soep en kip met rijst en tegen 12:00 dalen we af naar een hoogte van zo’n 200 meter, waar het verkeer echter ook steeds drukker wordt. In de tweede week heb ik nog een mailtje van Chris H. gekregen die z’n twijfels had of Saar (Koningsberger) er wel echt bij de trip aanwezig was. Voor Chris maar even met Saar een fotoshoot georganiseerd waar ze met plezier aan mee werkt. Speciaal voor Chris!.
De metro van Medellín hebben we nu ook last van, een drietal treinstellen wordt op grote diepladers over de bochtige Panamericana, die op diverse plekken in erg slechte, en ook smalle toestand van Cartagena naar Medellín gereden. Hiervoor moet echter het hele verkeer worden stilgelegd om de brede en hoge trailers doorgang te verlenen. Wij hebben geluk, wij staan nog geen twintig minuten stil, maar anderen hebben twee en een half uur stilgestaan. Tijdens één van onze stops ontdekken we nog een aantal papagaaien in een boom die met de aandacht die we aan hun besteden, steeds dichterbij komen. Ook op de iets vlakkere weg, waar we iets sneller kunnen rijden, worden door de vele idolen van de voormalig Colombiaanse formule 1 coureur Pablo Montoya de gekste en gevaarlijkste capriolen uitgehaald. Weerzinwekkende inhaalcapriolen die meestal goed aflopen. Echter ook vandaag zijn wij weer getuige van een zwaar ongeval waarbij een gevulde speciewagen de weg mist en uit de bocht vliegt. Het lijkt echter dat hierbij vandaag geen doden te betreuren zijn. In de schemering weet ik nog ternauwernood net met een snelheid van zo’n tachtig km/h een grote gevulde meelzak te ontwijken. Hiernaast blijft het focussen op de mega grote gaten in het wegdek waar een liggende autoband niet in zou opvallen. Om zes uur schakelt de Garmin over van dag- naar nachtverlichting. Binnen twintig minuten is het aardedonker en wordt het rijden nu een echte uitdaging. Veel auto’s met verblindende verlichting, maar ook auto’s waarvan blijkt dat als ze hun grootlicht uitschakelen helemaal niet over dimlicht beschikken en derhalve in volledige duisternis voortrazen. Het lijkt ook nu alsof iedereen ineens harder gaat rijden. Wij schakelen ook onze breedstralers in die we op het dak hebben gemonteerd. Zonder tegenliggers beschikken we nu over perfecte verlichting die de wegkanten en de gaten in de weg én de veel aanwezige verkeersdrempels die in Zuid-Amerika lijken te zijn uitgevonden goed kunnen waarnemen. Met enige tegenliggers vervalt dit voordeel echter omdat zij ook meestal het grote licht er continu op laten staan. Het veiligste voelen wij ons achter grote bussen, waarvan de chauffeurs de weg goed lijken te kennen en een stevige buffer volgen voor de ongeleide projectielen die ons tegemoetkomen. In de voorstad van Cartagena worden wij echter nog van de weg gehaald door de verkeerspolitie die te kennen geeft absoluut niet blij te zijn met de door ons gevoerde extra verlichting. Een schaapachtig gezicht en twintig keet ‘no comprenda’doet echter weer wonderen en zonder de in het vooruitzicht gestelde boete mogen wij onze weg vervolgen onder voorwaarde dat we de verlichting niet voeren als er tegenliggers zijn. Wij hebben nog tot 22:30 uur de tijd nodig om bij het Hilton in Cartagena aan te komen. Zestien en een half uur achter het stuur inclusief een aantal pauzemomenten. Eigenlijk teveel voor één dag, maar na 17.288 kilometers in Zuid-Amerika we hebben ons eindpunt bereikt. Schadevrij, geen lekke banden gereden, één vervangen zekering, de rechterluidspreker uitgevallen en een richtingaanwijzerunit die we opnieuw hebben moeten vastzetten.
Een lichtelijk euforisch gevoel overvalt ons. We kunnen nog net even een hapje eten en daarna genieten we van een aantal biertjes. Morgen de auto inleveren bij de haven en tenslotte het afsluitende feest.