Dag 37: 12-01-2012 van Cali naar Medellin

Dag 37: donderdag 12 januari 2012, van Cali naar Medellín
Tegen acht uur rijden we weg van ons hotel in Cali, de hoofdstad van het departement Valle del Cauca in het zuiden van Colombia. Via de Ruta 25, de Panamericana vertrekken wij uit het industriële en commerciële centrum van de Cauca-vallei. Cali heeft ruim twee miljoen inwoners en is de op twee na grootste stad van het land (na de hoofdstad Bogota en tweede stad Medellín). In de twintigste eeuw maakte de stad een enorme groei door — in de jaren '50 verdubbelde de bevolking. In de stad worden koffie, katoen, suikerriet, vleeswaren en sojabonen verhandeld. Daarnaast worden er banden, tabaksproducten, textiel, papier, chemische producten en bouwmaterialen vervaardigd.
Gisteravond was het nog aangenaam warm, ruim boven de twintig graden Vanmorgen was het behoorlijk afgekoeld, door de verkoelende wind door de aanwezigheid van bergen die de stad omringen. Vanmorgen is het een beetje somber weer. De zon is nog niet in staat om de dunne laag altostratusbewolking te doorboren. We klimmen van zo’n 1000 meter hoogte in Cali naar zo’n 2000 meter. Het verkeer is nog rustig en de autosnelweg laat de kilometers vlot onder de auto door lopen. Na zo’n 150 kilometer is het uit met het snel opschieten, want we rijden weer de bergen in. Van 4 baans naar 2 baans en een behoorlijke toename van het verkeer. We rijden nu echt in tropische omgeving, groen rondom met toch nog veel agrarische activiteit. In Cartago missen we een afslag waardoor wij dwars door het centrum moeten rijden, een beetje tijdverlies maar wel leuk om veel positieve reacties van de inwoners te krijgen. Verder onderweg bij een restaurantje nog een paar papgaaien voor de lens gekregen die de aandacht trokken door hun schetterende communicatie.
De controle onderweg is een stuk minder dan gisteren toen we uit het zuiden richting Cali reden. Het gebied tussen Medellín en Cali is van oudsher uit gebied waar de FARC actief was, maar kennelijk krijgt de regering steeds meer grip op deze organisatie. Wel werd ons aangeraden om tijdens de rit van vandaag niet van de route af te wijken en zo min mogelijk uit te stappen. De FARC wordt tegenwoordig algemeen als een terroristische organisatie beschouwd omdat deze haar acties ook tegen burgers richt. Aanvankelijk was de FARC de militaire tak van de communistische partij in Colombia, maar nadat de organisatie zich ging inlaten met drugshandel scheidde zij zich af van de communistische partij.
Wij hebben de indruk dat de regering er alles aandoet om het land veiliger te maken, gezien de overmacht aan gewapende troepen in enkele gebieden waar we door reden. Wij hebben ons in ieder geval niet onveilig gevoeld.
Zo’n 35 kilometer voor Medellín worden we weer ‘ns door de politie van de weg gehaald. Nu echter niet voor documentencontrole of het geven van informatie wat al die Volvo toch in dit land doen, maar om geinterviewd te worden door journalisten en cameramensen van de TV-omroep van Medellín. We beginnen te wennen aan al deze aandacht.
De rest van de weg is het druk, zeer druk en de weg is in zeer slechte toestand. Regelmatig een rijstrook afgesloten waardoor we vaak moeten wachten. Inhaalgelegenheid is er nauwelijks waardoor dit laatste stuk ons meer dan 2 uur kost. Vanavond in het hotel waar we onze warme hap naar binnen werken wisselen we wat info uit. Wij vonden dat vanmorgen de benzinemeter aanmerkelijk minder aangaf dan de verreden kilometers met een volle tank zouden doen vermoeden. Bij het aftanken bleek dat wij of zo’n 10 liter minder zuinig hadden gereden wat ons erg onaannemelijk vonden. We dachten eerder aan diefstal uit de benzinetank terwijl deze in Cali in de bewaakte parkeergarage stond. Tijdens het eten, dat wordt opgefleurd door een dans- en muziekgroep, blijkt dat wij niet de enige met deze ervaring zijn. Toch morgen maar ‘ns melding van maken bij de organisatie.
Ook in Medellín weer een grote ontvangst door een grote groep classic car bezitters, met ook hier weer veel belangstelling van de pers. Op tijd naar bed want morgen een lange laatste reisdag met de Volvo waarbij we eerst stevig de bergen in gaan, gevolgd door steile afdalingen. Hiermee zijn de eerste 200 kilometers gemoeid. De andere 450 kilometers zullen grotendeels over vlakker land gaan. Tenslotte rijdt de Veronica ploeg weer met ons in de auto mee. De Volvo zal er stevig aan moeten trekken met volle belading en 4 personen aan boord.