Dag 22: 28-12-11 van Arica naar La Paz

Dag 22: Woensdag 28 december, van Arica naar La Paz (Bolivia).
Vandaag staat een middellange rit te wachten die naar verwachting veel tijd in beslag gaat nemen. Derhalve, ondanks de lange reisdag van gisteren de wekker op 06:00 uur gezet. Omdat het in Arica in ons hotel nogal tijd kostte om de website bij te werken omdat de verbinding traag was en regelmatig uitviel toch eigenlijk te laat op bed gekomen. Geen alcohol op advies van onze tante dokter Margriet om ons lichaam in staat te stellen zich makkelijker aan te passen aan de grote hoogte die we vandaag richting La Paz gaan bereiken. Doktoren hebben kennelijk een speciaal gestel gezien het feit dat wij enkele leden uit het medisch team de avond in Arica wel een biertje hebben zien drinken. Jammergenoeg zijn wij kennelijk zwak van lichaam maar gelukkig sterk van geest.
Met vijf uur slaap achter de rug rijden wij weg uit een Arica; graag waren we hier nog een dagje gebleven want het stadje zag er bruisend en uitnodigend uit, maar helaas, onze tijd is beperkt en een drietal te bezoeken landen wachten nog. Het weer is druilerig, er hangt een dik wolkendek, en de toppen van de bergketens die gisteravond nog feeëriek door de avondzon werden verlicht, zijn nu helemaal niet zichtbaar. Het eerste half uur stijgen we van zeeniveau naar circa 600 meter. Het kwartier erna gaat al veel sneller. Op 800 meter duiken we het wolkendek in en na drie kwartier na vertrek zijn we al boven deze wolkenlaag terecht gekomen. Nu ook weer fantastische uitzichten. Superlatieven ontbreken. Een beetje filmmaker kan hier z’n fantasie helemaal kwijt. We gaan vandaag de grens tussen Chili en Peru over bij het plaatsje Tambo Quernado, dat ligt ingeklemd tussen twee nationale parken, de ene in Chili (Parque Nacional Lauca) en de andere in Bolivia (Parque Nacional Sajama). Vanaf het plaatsje Putre aan Chileense kant dat op ca. 65 kilometer van de hoogelegen grens ligt zijn werkzaamheden aan de gang waardoor er over het grootste deel van dit weggedeelte slechts één rijstrook beschikbaar is. De organisatie heeft echter voorzorgmaatregelen getroffen en met de Chileense politie is een deal gemaakt dat wij als éé’n aaneengesloten colonne dit weggedeelte mogen passeren. In Putre is het verzamelpunt. De Chileense politie staat hier al te wachten en men is al bezig om al het transito(vracht)verkeer tussen Bolivia en Chili en vice versa voor het begin en einde van dit weggedeelte tegen te houden. Een ongekende luxe want op het eerste gedeelte zijn wij al veel vrachtauto’s tegen gekomen en achteropgereden die dubbel ongemak geven. Hun snelheid is begrijpelijk laag vanwege de soms zeer gevaarlijke situaties wat bevestigd wordt door weggeslagen vangrails waarachter zich vaak gapende ravijnen bevinden. Het tweede ongemak is de roetuitstoot van deze vrachtauto’s: waarschijnlijk zal naar Nederlandse maatstaven gerekend slechts 1 op de 10 wagens de roetmeettest doorstaan. Na ongeveer een uur wachten waarin we nog even wat flessen water inslaan en hier zakjes cocathee aan toevoegen tegen de hoogteziekte kan de colonne richting grens rijden. Wat volgt is onbeschrijflijk: nadat de eerste kilometers nog over asfalt gaan moeten we al snel over op een noodweg waar een Nederlandse boer met tractor nog problemen zou hebben. Onbegrijpelijk dat over deze weg een groot deel van het transitoverkeer tussen beide landen moet gaan. Karresporen met grote en kleine keien vormen een grote uitdaging. Waarschijnlijk hebben de St. Gothardpas en St. Bernhardpas een honderd jaar geleden ook zo’n weg gekend, maar toen ree er nog geen vrachtverkeer over. Een uiterste concentratie wordt gevergd. Onze ervaring van slechte wegen rijden in Argentinië en Chili komt ons danig va pas. Zonder deze ervaring en het hiermee opgebouwde vertrouwen in onze 240 maar ook in eigen rijkunst hadden we waarschijnlijk rechtsomkeert gemaakt. Regelmatig moeten we stoppen. Dan kunnen we genieten van de omgeving die zeer ver strekt en waarin heel veel lama’s zichtbaar zijn. Vlak voor de grens komen we de rij met opgehouden vrachtauto’s tegen. Misschien wel 200 vrachtauto’s staan hier te wachten op het stelletje idiote Volvo-fanaten die voor hun vakantiepleziertje een grote beroepsgroep nader tot het huilen dan tot het lachen brengt.
Direct hierna kunnen we de grens met Bolivia oversteken. Over de eerste 200 km van onze trip van vandaag hebben we bijna 6 uur gedaan. We zitten nu op een hoogte van ruim 4700 meter tussen de vulkanen Guallatiri (6063 metr) aan Chileense kant en Sajama (6542) aan Boliviaanse kant. Beide toppen maar ook het landschap ertussen is met sneeuw bedekt. Lama’s zie je hier niet meer. Kennelijk blijven ze hier in de zomer toch maar liever in het gedeelte waar het gras niet door sneeuw bedekt is. Voor één van de uitzichten zoals je ze hier ziet zou je er in Europa al snel een hele vakantie voor over hebben om er dan op een bepaald moment in stilte van te kunnen genieten. Hier komen de uitzichten iedere dag in een overvloedige hoeveelheid al wekenlang iedere dag voorbij. In de auto heerst stilte. Van mijn kant omdat ik naast het rijden van het landschap geniet en regelmatig stop om een foto te maken; van Jesse kant omdat hij na de grens, toen het wegdek weer beter werd, in een diepe slaap is gevallen. Een paar keer vraag ik hem “hoe gaat ‘t?”. Antwoord hierop krijg ik nauwelijks, hooguit een zuchtend uitgesproken “highhhh… Ik vermoed dat het verblijf op grote hoogte hem weer parten speelt en laat hem slapen. Ook zelf merk ik dat ik moet vechten om scherp te blijven. Regelmatig een slok cocathee en wat koolhydraten doen wonderen. Na 1 ½ uur wordt Jesse wakker. Geen hoogteziekte maar gewoon toe aan slaap. Gezien de afstand die nog rest rijd ik verder. Bij de eerste peaje (tolpoortje) in Bolivia betalen we 2 US$; Bolviaans geld hebben we niet maar het meiske dat de tol moet innen heeft er geen probleem mee. We kunnen er de laatste 50 kilometers naar La Paz mee redden. We moeten wel tanken, maar USdollars en creditcards worden niet geaccepteerd. Het eerste waarschijnlijk uit principe, maar het tweede vanwege het ontbreken van enige vorm van datacommunicatie op het platteland. We gooien er maar een 20 liter uit één van onze reservetanks in.
De eerste indruk van Bolivia was schitterend; logisch als je via een Nationaal Park binnenkomt. Het tweede traject is van een andere orde. Het landschap is mooi maar de plattelandsbevolking lijkt in schrijnende armoede te leven. Veel veehoeders, allen met slechts enkele of één stuks vee, meestal schapen of koeien. Het hoeden lijkt voorbehouden aan kinderen en oudere vrouwen in traditionele klederdracht. Heel veel handarbeid, het land wordt meestal losgewoeld met een soort hak, soms met een os met een soort éénrijige ploeg waar boer en boerin samen bijlopen en slechts in een zeer zeldzaam geval door een trekker met een vijfrijer. Het transport vindt veelal door de mensen op het land zelf plaats d.m.v. grote zakken of doeken waarin de voor ons onbekende opbrengst wordt vervoerd. Ook ezels worden hiervoor gebruikt, maar kennelijk meer voor het transport over meerdere kilometers. Moderne landbouwwerktuigen kom je hier niet tegen. Wel een manier om een groot deel van de bevolking bezig te houden. Ook de aanwezigheid van paarden zie je hier niet, mogelijk dat dit aan Argentinië is voorbehouden of dat dit door de grote hoogte niet mogelijk is.
Naarmate we La Paz naderen neemt ook de verkeersdrukte toe. Het openbaar vervoer bestaat hier kennelijk uit personenbusjes zoals je ze bij ook kent, maar hier lukt ’t om er wel met 15 man in te zitten. Bij de binnenkomst in de buitenwijken worden we soms uitsluitend door dit soort busjes omringt. Het verkeer is hectischer dan we ooit hebben meegemaakt. De enige verkeersgebod dat eerbiedigd wordt is het signaal van de veelal aanwezige verkeerslichten. Voor de rest is het een kwestie van als jij niet in de 10 vrije cm duikt doe ik het wel. We wennen snel, maar druk, druk, druk.
Wat ook opvalt is het grote aantal politieagenten, zowel militair als civiel. Enerzijds geeft dit in deze omgeving een veilig gevoel.
Vanaf zo’n 25 kilometer dachten we een overzicht te hebben over de hele stad. Op zich klopt dit letterlijk, want over het feitelijk centrum van La Paz kijk je overheen omdat dit ca. 400 meter lager ligt dan de uitgebreide zeer armoedig en rommelig aandoende voorsteden. Het centrum bereiken we door een soort dalende racebaan die ons naar het centrum brengt. Onder tussen genieten we van het ongekende uitzicht waarin de stad in een soort van kom is gebouwd. Routeboek en routeplanner doen hun werk prima, maar we zijn bijna de klok rond bezig geweest om de 550 kilometer af te leggen. Zeker de laatste 35 kilometer heeft ongeveer 2 ½ uur gekost, waarin we waarschijnlijk meer uitlaatgassen hebben ingeademd dan in de 3 weken er voor. Hondsmoe, waarschijnlijk ook vanwege de hoogte van ca. 4000 meter waarop we het grootste deel van de dag hebben doorgebracht, komen we aan bij het luxueuze Radisson Hotel wat in zeer schril contrast staat tot de armoe die we tot dat moment hebben gezien. We checken in, skypen even met thuis, wisselen wat geld en gaan met een stel andere Volvo’ers snel naar de locatie waar we kunnen eten. Wij zijn de eersten en ondanks dat we veel te vroeg zijn krijgen we onze goed smakende hap voorgeschoteld. Om 20:00 val ik met kleren aan als een blok op bed in slaap, ondanks voornemens om het dagverslag nog te maken. Om 01:00 uur toch maar even onder de dekens gaan liggen. Om 07:00 uur wacht de wekker.