Dag 21: 27-12-11 San Pedro de Atacama -> Arica

Dag 21: Dinsdag 27 december, van San Pedro de Atacama naar Arica.
Gisteravond nog geruime tijd geprobeerd om alle geselecteerde foto’s te uploaden naar onze website die ondertussen al meer dan 22.000 page-hits heeft gehad. Een handjevol foto’s is gelukt maar het merendeel moet nog gebeuren. Een bijzonder slechte internet verbinding was hier oorzaak van. Iedereen klaagde erover, ook de toeristen in het dorp. Boze tongen beweren zelfs dat de crew van Veronica hiervan de oorzaak is omdat zij in alle plaatsen waar wij overnachten kennelijk middels afspraken met de providers 95% van de beschikbare bandbreedte opkopen. Vanavond in Arica maar weer ‘ns proberen.
Om 08:30 rijden we weg met Sebas en Dennis (cameraman) van het Veronicateam. We rijden eerst weer in de richting van Calama, waar we ook de heenweg naar San Pedro zijn langsgekomen. Dus weer over de pas van ruim 3400 meter heen. Nu met zo’n 200 kg extra ballast, dus de auto zal er wel even aan moeten trekken. De Barros Arana (puistjes van Arana??) passeren we zonder problemen maar wel met een lage snelheid. We kruipen soms in de tweede versnelling tegen de berg op, die prima als 1e categorie in de Tour de France zou kunnen fungeren. We rijden een tijdje achter de Volvo 245 van het serviceteam die afwisselend zwarte en witte rook uitblazend hijgend de heuvel op kruipt. Wij vermoeden een lekkende koppakking en proberen hen met lichtsignalen te waarschuwen. Hen inhalen lukt niet, omhoog zijn ze nog net zo snel als wij zijn en heuvelaf gaat gaan ze mij te snel. Later, als ze een keer aan de kant staan vraag ik of ze nu de koppakking gaan vervangen of dat ze later de hele kop gaan reviseren. Richard van het serviceteam meldt dat het roken hen bekend is maar dat ’t alleen boven de 1800 meter voorkomt. Trouwens, de kop is voor vertrek al gereviseerd.
We passeren de open kopermijnen van Calama. Grote delen van de Atacama zijn in dit gebied al eeuwen in gebruik voor erts-, zout- en salpeterwinning. Ook hier weer de vervallen arbeidershuisjes die als troosteloze ruïnes in het landschap staan. We passeren grote zoutvelden, grilliger en een woestere aanblik biedend dan de zoutvelden die we gisteren ten zuiden van San Pedro de Atacama hebben bezocht. Weer onmetelijke vlaktes afgewisseld met berg en heuvelruggen. Soms in de verte, soms nabij. Alles kaal en vrijwel zonder begroeiing. De enige levende wezens die wij zien zitten achter het stuur van een klein aantal vrachtauto’s, bussen en personenauto’s. We rijden tenslotte nog steeds op de Ruta 5 in het noorden van de Atacama. Op andere plekken waar nog een paar polletje gras staan kom je nog wel ‘ns een lama
In de buurt van het plaatsje Maria Elena komen we op de berghellingen de eerste petroglyphen tegen, tekeningen in de rotsen van onbekende leeftijd en doel waarvoor en door wie deze ooit zijn vervaardigd. Jesse, Sebas en Dennis willen de afbeeldingen tegen de berghelling wel eens van dichtbij bekijken. Tenslotte mogelijk een mooi interessant item voor de serie. Ik laat ze hun gang gaan en ga niet mee; hun inschatting van een paar honderd meter ver en iets omhoog lijkt mij aan de zuinige kant en later wordt ik hierin bevestigd: Hun avontuurtje omhoog en omlaag duurt ongeveer drie kwartier. Met zoomlens maximaal kon ik nog net vastleggen. Waarschijnlijk hebben ze wel mooie beelden kunnen schieten. Ook hier weer een steentje voor Annette gescoord.
Wij nemen alle tijd, regelmatig stoppen om een plaatje te schieten. We drinken oploskoffie in een kiosk langs de kant van de weg en zien de ene na de andere Volvo langs ons heen rijden. Wij zijn al als één van de laatste teams vertrokken, en vanavond zullen we waarschijnlijk als één van de laatste teams in Arica aankomen. De boys van Veronica vinden ’t kennelijk plezierig om met ons te rijden: eindelijk niet jakkeren naar het eindpunt, maar regelmatig een stop maken om niet alleen van het asfalt, maar ook van de omgeving en bezienswaardigheden te genieten.
Vlak bij Huara draaien we van de ruta 5 af voor een omweg van zo’n 25 kilometer naar ‘El gigante de Tarapaca’. Tarapaca is het meest noordelijke deel van de Atacama woestijn en ‘El gigante’ is de grootste petroglyphen of geoglief ter wereld en heeft een afmeting van zo’n 86 meter hoog en beslaat een oppervlak van zo’n 3000 m2. De leeftijd van deze afbeelding wordt geschat op minstens 2500 jaar. Volgens legenden moet deze afbeelding de god van de schepping Taapaca of Tunupa voorstellen. Deze god bracht beschaving in dit gebied tijdens zijn reis vanaf het meer van Titicaca waarbij hij de kennis van de landbouw op het volk in dit gebied overbracht. Volgens de overlevering vertrok Taapaca voor zijn laatste reis naar de Stille Oceaan om daar te sterven. Zijn herrijzenis vindt alleen plaats in tijden van grote crisis. Een indrukwekkend symbool in deze dorre, droge en godverlaten omgeving waar ooit de landbouw welvaart moet hebben gebracht.
Voor het eerst tijdens onze Zuid-Amerika trip gaan we voor ons doen uitgebreid lunchen, dit gestimuleerd door de Veronicaboys die dit waarschijnlijk iedere dag gewend zijn. Om ontwenningsverschijnselen en bijkomende emotionele taferelen te voorkomen hebben wij besloten om toch maar een beetje tijd hieraan te besteden. Het latertje wordt zo een nog latertje. We rijden ondertussen in het berggebied dat het noordelijke puntje van de Atacama scheidt van de Stille Oceaan. Ongekend hoge en steile donkergekleurde berghellingen en dito diepe dalen met hier en daar een groene oase, die een perfect decor zouden vormen voor nieuwe afleveringen van de Lord of the Rings. We weten niet wat ons nog te wachten staat, maar imposanter en meer overweldigend kunnen wij de natuur niet voorstellen. Een lange dag komt langzaam ten einde. In de richting van de Oceaan waar we ons op een afstand van zo’n 15 kilometer bevinden lijkt de zon in een sluier van rode en violette kleuren langzaam haar ondergang tegemoet te gaan. De opnames zijn ondertussen ook ten einde gekomen; de accu’s zijn ondertussen leeg of de geheugenkaarten vol. De auto vult zich weer met andere praat dan we gewend waren en vanaf de achterbank komen soms ook wat neveneffecten van gisteren genuttigd voedsel waarvan de effecten zich nu doen gelden. Opmerkingen daarover worden ook niet vastgelegd. Jesse legt de laatste kilometers over de dalende weg met passende snelheid af. De wind die de hele dag stevig heeft gewaaid is bijna helemaal gaan liggen. De natuur en landschap lijken tot rust te komen. We genieten van de steeds lager wordende bergkammen die door mystieke pasteltinten worden gekleurd. Te laat voor het diner maar met een indrukwekkende dag achter de rug rijden we Arica binnen. Morgen wacht ons wellicht de zwaarste dag van de hele Panamericana, een rit over zo’n 550 kilometer naar La Paz in Bolivia, waarbij we erg hoge bergpassen moeten passeren, hoger dan de pas die wij in San Pedro de Atacama hebben bedwongen. Het zal voor de deelnemers én auto’s een slijtageslag worden. Naar verwachting van de organisatie zullen naast de monteurs nu ook de artsen de handen vol krijgen.