Dag 36: 11-01-2012 van Pasto naar Cali

Dag 36: woensdag 11 januari 2012, van Pasto naar Cali
Zo nog een paar dagen te gaan naar ons eindpunt Cartagena. Vandaag naar Cali en morgen naar Medelin en van daaruit vrijdag naar Cartagena. Ons is verteld dat de steden steeds mooier worden en wat velen ook aanspreekt, hoe verder richting noorden, des te mooier het vrouwelijk schoon.
Gisteravond in Pasto nog geprobeerd wat gezelligheid te vinden, maar dat viel behoorlijk tegen. We waren verdeeld over 3 hotels in Pasto, waarbij wij ingedeeld waren in hotel Aqualongo, een hoogbouw hotel in het centrum aan een plein, waaraan veel banken, een enkel ongezellig cafeetje en een tweetal zichzelf casino noemende etablissementen die echter het niveau van een gokhal nauwelijks ontstegen waren. We eten in een klein familie-plateservice-restaurantje waar oma in de open keuken staat, moeders in het kassahokje zit en de rest van de familie in de bediening werkt. Slechts één thema: Kip, met rijst, gegrild, met pasta, losse poten, vleugels, borst en op tientallen verschillende manieren klaar gemaakt. Erg veelzijdig en goedkoop. Voor rijkelijk kip met bijlagen eten inclusief 4 drankjes zijn we 28.000 Col. Pesos kwijt, ongeveer € 5,-- per persoon. Net op chic maar wel een eenvoudige doch voedzame maaltijd. De cafeetjes zijn meest leeg, en daar waar nog een sterveling zit is het ook niet erg gezellig. De hotelbar is ook uitgestorven, dus (weer) op tijd het nest in. De naam van ons hotel is waarschijnlijk ontleend aan de wachttijd op warm water. ’s Avonds geen drup warm water beschikbaar, en vanmorgen –eindelijk- een beetje lauw water beschikbaar. Het ruikt net als in vele andere hotels naar chloor, dus angst voor de legionella hoeven we normaliter niet te hebben. De minibar niet aangesloten op het lichtnet, maar ook leeg. Ook geen flesjes drinkwater die gereed staan, dus tanden poetsen met 7-Up, een slecht alternatief maar ’t leek mij een redelijke optie. Ook ’t ontbijt erg summier. ’t Zal ons dwingen om onderweg iets te eten te vinden om niet als een paar vaatdoeken achter het stuur te zitten.
Het verkeer in Pasto is lang niet zo chaotisch als in andere grote steden. Wel vechten voor je plekje op de weg, maar ’t is overzichtelijker en ’t lijkt minder druk. Mogelijk wennen we ook wel al een beetje aan de chaos die in het algemeen in de grote steden heerst.
Zonder problemen rijden we tegen acht uur de stad uit. Pasto ligt op zo’n 2500 meter hoogte en we klimmen verder tot zo’n 3000 meter. Eerst moeten we nog wat laaghangende wolken trotseren die hier en daar het zicht nog een beetje belemmeren, maar al snel kunnen we weer genieten van schitterende vergezichten. Nu geen kale rotsen van de Andes maar grillige, steile bergen die met een groen laken overdekt lijken te zijn. De weg slingert zich langs de steile berghellingen, we rijden bijna constant in de tweede of derde versnelling, zowel bergop als bergaf, ook om de remmen te sparen. Al teveel deelnemers moeten regelmatig naar de kant om hun remmen te koelen. De vegetatie verandert snel, zeker als we op wat lagere hoogte komen. Mooie bomen waarvan we de naam niet kennen en van het bestaan niet wisten verrassen ons regelmatig met hun mooie vormen. Ook de overdaad aan bananenplanten en palmen doen je realiseren dat je toch wel in de tropen zit, ondanks dat de temperatuur nog niet boven de 20 oC uitkomt.
Het is druk op de weg, vooral het vrachtverkeer houdt behoorlijk op. Veel ruimte om in te halen is er niet op deze slingerwegen, doorgaans zijn de rechte stukken nog geen honderd meter lang. Ik heb lol aan het sturen op deze wegen; de ideale lijn volgen en er voor zorgen dat je met het juiste toerental en versnelling de vrachtauto’s en bussen kunt gaan inhalen. We krijgen er handigheid in om de kleinste gaatjes te benutten. Vandaag maar één vrachtauto gezien die van de weg geraakt is. Deze keer ziet het er goed uit en is er alleen materiele schade. De jongens hebben al drie ongevallen gezien waarbij doden waren gevallen. Wijzelf hebben wel al diverse ongevallen gezien, maar hebben hierbij niet gelet op de lichaamsdelen die kennelijk her en der verspreid lagen, en wat de jongens van het technisch team wel was opgevallen.

Tegen twaalf uur in een dorpje gestopt voor een klein hapje en vervolgens de reis voortgezet. De weg wordt echter steeds slechter. Met name aardverschuivingen en verzakkingen hebben van de weg een slingerende gatenkaas gemaakt, waarvan de gaten (die soms wel een meter in doorsnede zijn, en meer dan 15 cm diep) een extra handicap vormen om vlot door te rijden. Snelheid aanpassen om de gaten te omzeilen. Regelmatig moeten we ook op onze beurt wachten omdat vanwege problemen er slechts 1 rijstrook voorhanden is. Langzamerhand komen we op een lagere hoogte en verlaten we de bergen van de Andes. De temperatuur stijgt en het landschap dat al groen was, krijgt er nog een paar intensieve tinten groen bij. Hier en daar zien we een bosje bamboe, tot wel zo’n 15 meter hoog, die als helder lichtgroene eilandjes tussen de bananenplanten en andere bomen staan.
Ook lijkt het op de politiecontroles steeds intensiever worden. We zijn vandaag maar één keer aangehouden, weer niet voor controle, maar alleen om uitleg te geven over het hoe en waarom van de vele Volvo’s. De militairen en politie is doorgaans zwaar bewapend en vrijwel alle cruciale punten zijn zo bezet. Mogelijk heeft het te maken met de kennelijk nog steeds actieve drugsbendes in de buurt van de plaats Cali, de eindbestemming voor vandaag. Een andere groep die erg vertegenwoordigd is, zijn de wegwerkers. Vele honderden zijn bezig met het onderhoud en reparatie van de weg, die duidelijk veel lijden heeft van het vele water dat in dit regenseizoen de weg op diverse plaatsen ondermijnd of gewoon wegspoelt.
Cali is een grote stad, zonder (zichtbare) verpauperde voorsteden. De wegen binnen de bebouwde kom zijn echter in slechte staat, en het is een wonder dat de vele motorfietsers in staat zijn om alle gaten te ontwijken. Een taxichauffeur die naast ons stilstaat vraagt of wij naar hotel Spiwak moeten. Wij antwoorden bevestigend en vervolgens loodst hij ons door het drukke verkeer via een efficiënte weg naar het hotel. Zo komt er een plezierig einde aan een mooie rit die vandaag veel heeft geboden. Voor zijn diensten wil de taxichauffeur niets hebben en wij moeten aandringen opdat hij toch iets aanneemt. Hij is niet de eerste vriendelijke persoon die we hier tegenkomen. Het hotel is van topklasse. Alles aanwezig en grote royale kamers met alles er op en er aan. Kennelijk is ook dit hotel bewust gekozen aan het staartje van onze reis, want onze kamer is voorzien van een keurig directiebureau. Alvast weer een beetje wennen aan wat volgende week weer te wachten staat. Zonder tegenzin maak ik graag gebruik van het meubilair om ons verslag bij te werken. Overdag in de auto met de laptop op de knieën over de slingerwegen is dit ondoenlijk. ’s Avonds wandelen we nog wat rond in het luxe shopping en uitgaancentrum dat pal naast het hotel ligt. Waarschijnlijk niet “the place to be” voor alle inwoners van Cali, maar toch is het behoorlijk druk. Kennelijk zit er in deze grote plaats toch behoorlijk wat geld. De prijzen van kleding etc. doen in dit centrum absoluut niet onder voor de prijzen in Nederland. Alleen het biertje is er goedkoper. Zoals al eerder door een gids is vermeld zouden de vrouwen naar het noorden toe steeds knapper worden. Wij kunnen dit volledig beamen maar met de opmerking dat er bij behoorlijk wat dames in verschillende lichaamsdelen nogal wat kunststof hulpmiddelen zijn gebruikt om een en ander op te pimpen. Cali schijnt dan ook het centrum voor lichaamscorrecties in Colombia te zijn.
Morgen naar Medellin. Een stevige rit. Hopen dat de weg tussen Cali en Medellin in beter staat is dan wat we vandaag hebben meegemaakt.