Dag 8 - 14-12-'11 Rio Gallegos - Ushuaia

Jesse slaapt steeds onrustiger. Regelmatig schrik ik wakker als hij weer een kreet in combinatie met verschillende meisjesnamen slaakt. Oorzaak is waarschijnlijk gelegen in het feit dat door zijn slaaptabletten heen is. Bijkomend voordeel is echter dat ik mij een stuk veiliger voel als ik naam hem zit als hij het stuur vastheeft. Vandaag de lange reisdag (ca. 760 km) naar de zuidelijkste plek op aarde die met een auto te bereiken is. Op deze route moeten we tweemaal de grens oversteken omdat Ushuaia (Argentijns grondgebied) alleen via Chili te bereiken is. De eerste verrassing wacht ons op de parkeerplaats: een krantenverkoper loopt naar ons toe en toont de Argentijnse krant waarin een uitgebreid artikel over onze trip valt te lezen. Natuurlijk staat de mooiste Volvo pontificaal afgebeeld, dus de 100% Winterswijk Volvo! Olie, water en bandenspanning controleren, aftanken en we kunnen op weg naar de Chileense grens. We beginnen met een onbedoelde omweg van zo’n 50 km omdat we dachten de goede weg te kennen zonder ons routeboek te raadplegen. Omdat we nu écht buiten de groep rijden neemt de politie bij één van de controles nu uitgebreid de tijd om onze papieren te controleren, dus nog meer achterstand op de groep. Echter geen probleem omdat na ons nog diverse deelnemers nog later vertrokken en wij met redelijke overschrijdingen van de maximaal toegestane snelheid de groep bij de Chileense grens weer aantreffen. Hier weer papieren invullen en een bureaucratische tocht met lange wachttijden langs een drietal loketten volgt. Bij het eerste loket paspoortcontrole en inleveren van de eigen verklaring omtrent meegebrachte goederen. We ontvangen voor de auto diverse stempels in ons Carnet de passage en een apart strookje waar iedere beambte achter ieder loket een stempel en een paraaf opzet. Bij het laatste loket wordt uiteindelijk dit strookje weer ingenomen. Al met al duurt deze riedel ongeveer een uur waarbij wij ons afvragen waar e.e.a. goed voor is. We verwachten derhalve ook een strenge douanecontrole op de inhoud van de auto. Niets is minder waar: We worden vriendelijk toegesproken met de vraag waar wij naar toegaan en van enige controle is geen sprake. Een bijna lachwekkende exercitie aan de grens waarbij de bureaucratie hoogten bereikt die de hoogste toppen van de Andes ver overstijgt. Waarschijnlijk een voorproefje van de vele controle die nog zullen volgen.
De reis gaat verder langs de Golfo Poseidon, de baai die noordelijk van de Estrecho de Magalanes (Straat van Magelhaen) ligt. Het landschap lijkt nu volledig desolaat. Alleen nog enkele guanaco’s en schapen komen we regelmatig op ons pad tegen. Wel worden de uitgestrekte pampa steeds groener. We zitten tenslotte ook op de 53e breedtegraad op het zuidelijk halfrond. Qua ligging dus vergelijkbaar met Noord Duitsland. Wel een aangename omgeving met dito temperaturen. De reis naar de veerpont die ons naar het zuidelijkste deel van het Terra del Fuego brengt duurt ongeveer 20 minuten. Met veel geluk kunnen we als laatste nog net de kleine veerpont op waarna de deuren sluiten. Schitterende vergezichten over de zee-engte waar Magalhaen zo’n kleine 500 jaar geleden zijn naam aan verbond. Tijdens de korte overtocht van ca. 20 minuten worden we gevolgd door een onbekende soort dolfijnen, die vanwege hun tekening op orca’s lijken. Ongeveer iedere 8 seconden springen de dieren even uit het water. Lastig om op de foto vast te leggen, maar een enkele foto is op het juiste moment genomen.
Na de veerpont gaat de tot nu toe goede weg over in een brede gravelweg waarover ook het zware vrachtverkeer van en naar Ushuaia dendert. In aanvang ligt de snelheid laag bij zo’n 50 km/h, maar we komen er al snel achter dat bij een hogere snelheid de auto minder te lijden heeft van de slechte verharding. Met snelheden tot 80 km/h rijden we richting de Argentijnse grens, een afstand van ca. 100 km. Bij de Argentijnse grens begint de bureaucratische riedel overnieuw, we zijn echter iets sneller aan de beurt en verbazen ons nu slechts 3 kwartier over de mogelijk uit de oude D.D.R. overgenomen praktijken.
De weg door Chile is onverhard, waarschijnlijk omdat de Chilenen er nauwelijks belang bij hebben om deze weg met asfalt verharden, de weg is grotendeels bestemd voor transitoverkeer van en naar Ushuaia. Het enige belang dat Chili in dit gebied heeft is waarschijnlijk het feit dat vanuit Punta Arenas, een Chileense havenplaats er een rechtstreekse verbinding is met de Atlantische oceaan. Hiernaast vindt er in gebied nog oliewinning plaats. De ja-knikkers staan her en der verspreid in het landschap, voorzien van een olieopslag van naar schatting zo’n 30 m3. We veronderstellen dan ook dat het transport per tankauto plaatsvindt en niet via pijpleidingen.
Op Argentijns grondgebied kunnen we de laatste 300 km naar de meest zuidelijke punt van onze reis weer op een goed geasfalteerd wegdek maken. De laatste keer voor Ushuaia tanken we in Rio Grande, een kustplaats. Diverse oorlogsmonumenten staan hier langs de zee. Ook de spreuk “Malvinas son Argentinas” spreekt boekdelen. Nog zo’n 200 km te gaan. De kortste weg terug naar Buenos Aires is bijna 2900 kilometer. Met onze alternatieve routes ertussen hebben we nu, een week na vertrek al 3700 km gereden. Hier op de vlaktes weer wandelende biefstukken. Hier en daar een gaucho, bezig met de inspectie van de kilometers lange afrasteringen die de pampa’s scheiden van de verharde weg. Ondanks dit komen we nog regelmatig guanacas en schapen op de weg tegen. Als onze weg langs de kust met de Atlantische Oceaan langzaam richting binnenland afbuigt verandert ook het landschap. We verlaten de pampa’s en rijden de heuvels in. Voor het eerst zien we niet meer lage struiken maar nu ook een soort van grillige boompjes die tot zo’n 4 meter hoog zijn. Het lijkt wel een beetje op een dennenbos op de Veluwe na een stevige bosbrand. Grasvlakten en bosgebieden wisselen elkaar af. Heel in de verte, op een afstand van ruim 60 kilometer doemen de grillige contouren van de bergen van Terra del Fuego op. Het eerste deel van onze reis door Patagonia, dat door vele reisgenoten als ‘saai’ werd betiteld zit er bijna op.
Plotseling staan we oog in oog met een kudde guanaca’s waarvan de grootste, kennelijk een mannetje, vervaarlijk op onze auto afloopt. Het is net of hij de mannelijke hormonen waar Jesse stijf mee staat kan ruiken. Kennelijk ziet hij in hem een geduchte concurrent in de strijd om het vrouwelijk schoon dat bevallig achter hem staat. Jesse neemt een gedurfd besluit en stapt uit de auto, opent de achterklep en trekt zijn oranje monninkspij aan. Met een grote bril op loopt hij in de richting van de grote guanaco die op dat moment nederig achteruit begint te lopen. Kennelijk is het beeld van de Dalai Lama ook hier bekend, waar de dieren maken plaats en wij kunnen onze weg vervolgen.

De weg vervolgend passeren we diverse teams die langs de kant van de weg staan en die druk met jerrycan’s in de weer zijn. Waarschijnlijk overdonderd door het landschap en overmand door de gedachte dat het meest zuidelijke eindpunt in zicht is zijn zij kennelijk vergeten om tijdig te tanken. De stal ruiken maar vergeten dat je zonder benzine nergens komt.
Voor ons verworden de vage contouren van de eerder genoemde bergen tot een scherp massief waarop we de eerste sneeuw tijdens deze reis mogen aanschouwen. Rechts naast ons de Lago Fagnano, een langgerekt meer dat in open verbinding met de straat van Magelhaen ligt. Hoe hoger we komen des te onbetrouwbaarder wordt de weg. In het mooie strakke asfalt doemen met regelmaat, op het laatste moment, grote gaten op die niet of nauwelijks te ontwijken zijn. De 240 wordt soms zwaar op de proef gesteld. De temperatuur is behoorlijk gedaald. Waarschijnlijk ook ten gevolge van het dunne laagje altostratus bewolking waaronder nog enkele bijna verdwenen cumuls hangen die de zon voor het grootste deel afschermen. Met de frisse wind erbij voelt het net als een vroege dag in maart in Nederland. De laatse 50 km naar Ushuaia voert ons langs de massieve berghellingen waarna wij tegen 19:30 Ushuaia binnenrijden.