Dag 12: 18-12-11 Puerto Natales -> El Calafate

Dag 12: Zondag 18 december, Puerto Natales naar El Calafate
Vandaag een relatief korte rit voor de boeg. Onze 240 staat pontificaal midden voor de ingang van het hotel geparkeerd. Dus geen gezeul met tassen naar een verder gelegen parkeerplaats. We kunnen instappen en rijden. El Calafate staat al in de Garmin, de route wordt duidelijk aangegeven, dus geen noodzaak om meer dan een vluchtige blik in het routeboek te werpen. Voor ons vertrekken een dertigtal andere deelnemers die wij niet meer inhalen. Al spoedig, en veel eerder dan wij haden verwacht steken wij de grens tussen Chili en Argentinie voor de vierde keer over. Er staat geen enkele andere Volvo. Vreemd, want normaal sluiten we achter in de wachtende rij aan. Binnen vijften minuten krijgen we van de Chileense en Argentijnse politie en douane weer een tiental stempels in op de diverse documenten. Binnen een nieuwe recordtijd! Later blijkt dat onze Garmin een andere route aangeeft dan het routeboek waardoor wij een andere grensovergang hebben genomen. Ook later kiezen we bewust voor en omweg van ca. 80 kilometer waardoor wij eenzelfde afstand over gravelweg voorkomen. Dit blijkt later een hele goede keuze te zijn omdat de andere deelnemers met veel afzien de shortcut hebben genomen. Menigeen had achteraf spijt dat zij niet de omweg over prima wegdek hadden gemaakt. Wij hebben in ieder geval genoten van de schitterende vergezichten over onder het Lago Argentino met op de achtergrond de Monte Fitz-Roy, met een hoogte van ruim 3400 mtr. Na een zeer relaxte reis checken we in in ons hotel, lunchen bij het Chinees-Argentijns Restaurant aan de overkant en stappen vervolgens weer in de auto om de grootste gletsjer van het Andesgebergte te bezoeken. Volgens de kaart zo’n 70 km over onverharde weg maar dit blijkt mee te vallen. De Argentijnen werken sneller dan de Duitse uitgever van de overigens prima wegenkaarten van de landen waar we door heen reizen, want de weg naar de Perito Moreno is keurig verhard. Ook al van grote afstand hebben we goed zicht op de gletsjer. De ijsmuur van 3 km breed en 60-80 mtr hoogte vormt de afsluiting van een ijsveld waarvan het einde aan de verre, verre horizon verdwijnt. Deze gletsjer geldt als beschermd object door de Verenigde Naties. Als we na bealing van Arg.$ 100,-- (ca. € 12,50) per persoon bij het bezoekerscentrum komen blijkt dat het internationaal in deze bezienswaardigheid geïnvesteerde geld niet weggegooid is. Een fantastisch complex van stalen trappen en bruggen leidt via 500 treden nar het laagste punt vanaf vaste wal van waaruit de gletsjer veilig bekeken kan worden. De in een blauwe gloed getooide en gigantische ijsmuur maken een diepe indruk. Het gedonder en gekraak van de bewegende ijsmassa kan zich meten met een zware onweersbui in ons eigen land. Regelmatig vallen blokken ijs van vele kubieke meters met donderend geweld in het water, dat volledig bezaaid is met stukken ijs. Een ijsbeer zou hier niet misstaan. De bootjes die vanaf een andere locatie richting de ijsmuur varen blijven op een veilige afstand van naar schatting zo’n 200 meter. Alleen het lagere standpunt vanuit één van deze scheepjes zou de aanblik nog machtiger maken. Na en uurtje gaan wij weer de vijfhonderd tredes omhoog en kijken nu weer op de gletsjer. Nog even een paar foto’s en een kop koffie en we vertrekken weer richting El Calefate. We rijden terug met de zon in de rug en hebben zo regelmatig weer de mooiste vergezichten voor ons. ’s Avonds eten we gezamenlijk, vertrekken iets eerder dan de rest om al vast af te tanken voor de nieuwe dag die er aan staat te komen, vergeten de drank af te rekenen (wat een ouder echtpaar voor ons doet), drinken we allebei ons eerste glas whisky tijdens deze trip alvorens wij in bed stappen.