Dag 13: 19-12-11 El Calefate -> Perito Moreno
Door: henk en jesse
Blijf op de hoogte en volg Henk
19 December 2011 | Argentinië, Perito Moreno
Dag 13: Maandag 19 december, El Calefate naar Perito Merino
Een lange en zware dag voor de boeg. We vetrekken om ongeveer 07:30 uur. De ruim 700 kilometer die we af moeten leggen gaat voor meer dan de helft over gravelwegen. De illusie die we eerst hadden dat dit soort wegen aangelegd zou zijn met een soort gravel die je bij ons op tennisbanen tegenkomt is ondertussen al vervlogen. De gravel die je hier tegenkomt bestaat uit kiezelstenen waarvan de afmetingen varieren van kleine kiezels zoals ze bij ons op tuinpaden liggen tot de omvang van kleine werfkeien met doorsnedes tot ruim 10 cm. Zo kenmerken deze wegen zich door een soort van karresporen waarbij de kiezels in langgerekte dammetjes in lengterichting over de weg liggen. Onze bodemvrijheid is door onze carterbescherming gering waardoor regelmatig de onderkant van onze Volvo langs de kiezels schuurt. We rijden extra voorzichtig met snelheden tussen de 20 en 50 kmh. Dit ook vanwege de vele wildroosters die we onderweg moeten passeren. Voor deze roosters zijn meestal gaten aanwezig tot z’n 10 cm diep. De scherpe randen hiervan zijn funest voor de banden. Voorzichtigheid is derhalve geboden. Onderweg heeft de organisatie nog een mobiel pompstation geregeld omdat de meeste auto’s het eindpunt niet op 1 tank en reserve van 20 ltr kunnen halen. Een lokale brandstofboer staat met z’n pickup met daarop een vat met zo’n 1200 ltr. Nafta om ons elk van 15 liter benzine te voorzien. Een lange rij wachtenden en het overschenken van de benzine via een hevel rechtstreeks in de auto’s dan wel in jerrycans en flessen kost veel tijd en is niet van risico’s ontbloot. Gelukkig gaat alles goed en wij vervolgen na een oponthoud van bijna een uur onze weg. Tijdens de eerste 190 km. van deze dag hadden we nog te malen met een mooi geasfalteerde weg en konden we de snelheid van de 240 goed gebruiken. Tijdens de ca. 400 kilometer over de puinweg worden we echter regelmatig ingehaald door de gemiddeld veel oudere Volvo Amazones, P1800, Duettjes en katteruggen die met soms meer dan 80 kmh over het ongeloflijk slechte wegdek denderen. Voor ons geen optie. Wij willen graag zonder schade en reparatie het eindpunt halen. Velen hebben ondertussen lekke banden gereden, motorsteunen zijn afgebroken en schokdempers vernield.
Het laatste deel van vandaag hebben we gelukkig te maken met een prima asfaltweg. De Argentijnen zijn volop bezig om de Routa 40 te vernieuwen. De nieuwe wegen zijn dan ook fantastisch maar de gravelwegen een drama. Vandaag hadden we de optie om alleen over met asfalt verharde weg te rijden, maar dan hadden we 700 kilometer om moeten rijden. Dit vonden ook wij teveel. Het uitzicht is schitterend. Sommige bergtoppen van de westelijk van ons gelegen Andes zijn al zichtbaar op een afstand van meer dan 100 kilometer. Het landschap doet soms denken aan het Zuidereiland van Nieuw Zeeland, maar dan veel uitgestrekter. Mooie foto’s gemaakt.
Om 19:00 uur rijden we het kleine gehucht Perito Moreno (“deskundige donkere man”) binnen, een dorpje met dezelfde naam als één van de gletsjers in de zuidelijke Andes. De 38 kamers die in de kleine hotelletje samen tellen zijn allemaal al geboekt door degenen die wel telefonisch contact konden krijgen. Ons is dat niet gelukt waardoor wij zijn aangewezen op een overnachting in een tentje op het voetbalveld. We hebben tentjes uitgereikt gekregen die later tijdens de trip door de Stichting Hope zullen worden aangeboden aan lokale bevolking in Peru. Als we het voetbalveld oprijden is een aantal dorpelingen al bezig met het voorbereiden van de barbecue.
Op een paar polletjes na bestaat dit veld alleen uit een harde zanderige onderlaag met daarop veel stof De haringen zijn met een hamer goed de grond te krijgen en het tentje staat in een mum van tijd. We zijn moe, erg moet en proberen het stof dat wij de hele dag op de gravelwegen hebben moeten inademen, en dat ondertussen overal in de auto zit, weg te spoelen met een paar blikjes bier. Er volgen nog een paar 100% Winterswijk interviews door Veronica en hierna wagen wij ons richting barbecue. Rondom een groot kampvuur van zo’n 8 meter lang en drie meter breed staan een twintigtal ijzeren frames, lijkend op een schildersezel opgesteld, waarbij op elk frame een lam is bevestigd. Z staan al uren te garen. Ook een aparte bak met daarop een rooster ligt vol met diverse soorten worstjes. Er is ook een soort van aardappelsalade aanwezig. De hoeveelheid vlees is veel te veel en ook het bier dat we in een nabijgelegen supermarktje hebben gekocht komt niet op. Ook de miezerige regen die zo nu en dan valt gooit letterlijk en figuurlijk nog meer roet in het eten. Iedereen is hondsmoe na deze zware dag. We duiken in de tent en ik ben binnen 5 minuten vetrokken. Kennelijk niet op m’n zij maar op m’n rug en het houtzagen begint. Jesse ziet de bui al hangen, en slechts de tweede keer dat ik deze trip eerder slaap dan Jesse ziet hij de bui al hangen. Hij pakt z’n slaapzak op en zoekt een slaapplek in onze Volvo. Een geluk bij een ongeluk want het technische team, dat kennelijk nog energie overheeft wil een geintje met ons uithalen een de auto op blokken zetten. Bij de eerste bewegingen van de auto schrikt Jesse wakker en opent de deur. Dit hadden de omstanders inclusief het camerateam niet verwacht en dit vermeende geintje zorgt morgenochtend in ieder geval niet voor extra oponthoud. Ik word rond 02:30 wakker door een knallende koppijn die ik wijt aan mijn zware gesnurk. Ook mijn lichaam meldt op dat moment dat het tijd is om een toilet op te zoeken. Op dat moment kom ik er achter dat Jesse in de auto slaapt. Ik moet toch even in de auto zijn om paracetamol, water, toiletpapier en een zaklantaarn te pakken. Jesse wordt hierbij wakker en heeft desondanks begrip voor mijn situatie. De noodzaak om mijn dikke darm te ledigen overwint de weerzin als ik het ‘toilet’ in het zeer bouwvallige kleedgebouwtje binnenstap. Details zal ik verder besparen maar de opluchting is groot. Dankzij de paracetamol en meer frisse lucht in de tent wordt ik rond zes uur toch met een redelijk fit gevoel wakker door het geroezemoes van de eersten die ondertussen al bezig zijn om hun tentje af te breken en zich klaar maken voor de nieuwe rit.
Een lange en zware dag voor de boeg. We vetrekken om ongeveer 07:30 uur. De ruim 700 kilometer die we af moeten leggen gaat voor meer dan de helft over gravelwegen. De illusie die we eerst hadden dat dit soort wegen aangelegd zou zijn met een soort gravel die je bij ons op tennisbanen tegenkomt is ondertussen al vervlogen. De gravel die je hier tegenkomt bestaat uit kiezelstenen waarvan de afmetingen varieren van kleine kiezels zoals ze bij ons op tuinpaden liggen tot de omvang van kleine werfkeien met doorsnedes tot ruim 10 cm. Zo kenmerken deze wegen zich door een soort van karresporen waarbij de kiezels in langgerekte dammetjes in lengterichting over de weg liggen. Onze bodemvrijheid is door onze carterbescherming gering waardoor regelmatig de onderkant van onze Volvo langs de kiezels schuurt. We rijden extra voorzichtig met snelheden tussen de 20 en 50 kmh. Dit ook vanwege de vele wildroosters die we onderweg moeten passeren. Voor deze roosters zijn meestal gaten aanwezig tot z’n 10 cm diep. De scherpe randen hiervan zijn funest voor de banden. Voorzichtigheid is derhalve geboden. Onderweg heeft de organisatie nog een mobiel pompstation geregeld omdat de meeste auto’s het eindpunt niet op 1 tank en reserve van 20 ltr kunnen halen. Een lokale brandstofboer staat met z’n pickup met daarop een vat met zo’n 1200 ltr. Nafta om ons elk van 15 liter benzine te voorzien. Een lange rij wachtenden en het overschenken van de benzine via een hevel rechtstreeks in de auto’s dan wel in jerrycans en flessen kost veel tijd en is niet van risico’s ontbloot. Gelukkig gaat alles goed en wij vervolgen na een oponthoud van bijna een uur onze weg. Tijdens de eerste 190 km. van deze dag hadden we nog te malen met een mooi geasfalteerde weg en konden we de snelheid van de 240 goed gebruiken. Tijdens de ca. 400 kilometer over de puinweg worden we echter regelmatig ingehaald door de gemiddeld veel oudere Volvo Amazones, P1800, Duettjes en katteruggen die met soms meer dan 80 kmh over het ongeloflijk slechte wegdek denderen. Voor ons geen optie. Wij willen graag zonder schade en reparatie het eindpunt halen. Velen hebben ondertussen lekke banden gereden, motorsteunen zijn afgebroken en schokdempers vernield.
Het laatste deel van vandaag hebben we gelukkig te maken met een prima asfaltweg. De Argentijnen zijn volop bezig om de Routa 40 te vernieuwen. De nieuwe wegen zijn dan ook fantastisch maar de gravelwegen een drama. Vandaag hadden we de optie om alleen over met asfalt verharde weg te rijden, maar dan hadden we 700 kilometer om moeten rijden. Dit vonden ook wij teveel. Het uitzicht is schitterend. Sommige bergtoppen van de westelijk van ons gelegen Andes zijn al zichtbaar op een afstand van meer dan 100 kilometer. Het landschap doet soms denken aan het Zuidereiland van Nieuw Zeeland, maar dan veel uitgestrekter. Mooie foto’s gemaakt.
Om 19:00 uur rijden we het kleine gehucht Perito Moreno (“deskundige donkere man”) binnen, een dorpje met dezelfde naam als één van de gletsjers in de zuidelijke Andes. De 38 kamers die in de kleine hotelletje samen tellen zijn allemaal al geboekt door degenen die wel telefonisch contact konden krijgen. Ons is dat niet gelukt waardoor wij zijn aangewezen op een overnachting in een tentje op het voetbalveld. We hebben tentjes uitgereikt gekregen die later tijdens de trip door de Stichting Hope zullen worden aangeboden aan lokale bevolking in Peru. Als we het voetbalveld oprijden is een aantal dorpelingen al bezig met het voorbereiden van de barbecue.
Op een paar polletjes na bestaat dit veld alleen uit een harde zanderige onderlaag met daarop veel stof De haringen zijn met een hamer goed de grond te krijgen en het tentje staat in een mum van tijd. We zijn moe, erg moet en proberen het stof dat wij de hele dag op de gravelwegen hebben moeten inademen, en dat ondertussen overal in de auto zit, weg te spoelen met een paar blikjes bier. Er volgen nog een paar 100% Winterswijk interviews door Veronica en hierna wagen wij ons richting barbecue. Rondom een groot kampvuur van zo’n 8 meter lang en drie meter breed staan een twintigtal ijzeren frames, lijkend op een schildersezel opgesteld, waarbij op elk frame een lam is bevestigd. Z staan al uren te garen. Ook een aparte bak met daarop een rooster ligt vol met diverse soorten worstjes. Er is ook een soort van aardappelsalade aanwezig. De hoeveelheid vlees is veel te veel en ook het bier dat we in een nabijgelegen supermarktje hebben gekocht komt niet op. Ook de miezerige regen die zo nu en dan valt gooit letterlijk en figuurlijk nog meer roet in het eten. Iedereen is hondsmoe na deze zware dag. We duiken in de tent en ik ben binnen 5 minuten vetrokken. Kennelijk niet op m’n zij maar op m’n rug en het houtzagen begint. Jesse ziet de bui al hangen, en slechts de tweede keer dat ik deze trip eerder slaap dan Jesse ziet hij de bui al hangen. Hij pakt z’n slaapzak op en zoekt een slaapplek in onze Volvo. Een geluk bij een ongeluk want het technische team, dat kennelijk nog energie overheeft wil een geintje met ons uithalen een de auto op blokken zetten. Bij de eerste bewegingen van de auto schrikt Jesse wakker en opent de deur. Dit hadden de omstanders inclusief het camerateam niet verwacht en dit vermeende geintje zorgt morgenochtend in ieder geval niet voor extra oponthoud. Ik word rond 02:30 wakker door een knallende koppijn die ik wijt aan mijn zware gesnurk. Ook mijn lichaam meldt op dat moment dat het tijd is om een toilet op te zoeken. Op dat moment kom ik er achter dat Jesse in de auto slaapt. Ik moet toch even in de auto zijn om paracetamol, water, toiletpapier en een zaklantaarn te pakken. Jesse wordt hierbij wakker en heeft desondanks begrip voor mijn situatie. De noodzaak om mijn dikke darm te ledigen overwint de weerzin als ik het ‘toilet’ in het zeer bouwvallige kleedgebouwtje binnenstap. Details zal ik verder besparen maar de opluchting is groot. Dankzij de paracetamol en meer frisse lucht in de tent wordt ik rond zes uur toch met een redelijk fit gevoel wakker door het geroezemoes van de eersten die ondertussen al bezig zijn om hun tentje af te breken en zich klaar maken voor de nieuwe rit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
