Dag 14: 20-12-11 Perito Moreno -> Bariloche

Dag 14: Dinsdag 20 december, Perito Moreno naar San Carlos de Bariloche
Weer een lange rit voor de boeg, en onze laatste volle dag in Argentinië. Morgen nemen we definitief afscheid van dit immens grote land. Weer een rit van bijna 800 km, waarvan nu slechts zo’n 50 kilometer over de gravelpaden. Links naast ons in de verte zijn tussen de enkele regenbuitjes door de toppen van de Andes te zien.
De gravelweg is minstens net zo slecht als gisteren en we rijden hier dan ook extra voorzichtig. Als we na bijna 150 km op deze dag gereden hebben komen we op het asfalt dat we vandaag niet meer zullen verlaten. Vandaag geen excursies maar gewoon een lange reisdag. We hebben het heel gehouden en zijn daar trots op. Geen enkele lekke band en geen enkele ander euvel en met een goed gevoel genieten we weer van de mooie uitzichten en het steeds grilliger wordende landschap. De pampa’s hebben we ondertussen verlaten en de vlakten maken plaats voor eerst kale, maar later welig met loof- en naaldbomen begroeide berghellingen.
Plotseling bemerk ik dat het niet altijd mogelijk is om op of terug te schakelen naar de 4e versnelling. Erg lastig en mogelijk zorgwekkend. Is dit het begin van een defecte versnellingsbak? We weten het niet en oefenen in het door- en terugschakelen van 3e naar 5e versnelling en omgekeerd, voor het geval de 4 “niet wil pakken”. We lijken ons er mee te redden. Soms wil de vier wel pakken en gezien de hellingen blijven we hier dan zo lang mogelijk in rijden. Vanavond maar eens advies aan het technisch team vragen. Bij kilometerstand 290446, bijna 6500 km na onze start in Buenos Aires horen we bij een snelheid van zo’n 120 km/h een harde knal. We kijken beiden in de spiegel en zien nog iets op straat rollen. Jesse vermoedt één van onze wieldoppen en parkeert de auto aan de zijkant van de weg. Het blijkt dat de complete richtingsaanwijzerunit ontbreekt. De bedrading hangt er troosteloos bij. We zoeken de unit op die stevig beschadigd is en nemen hem mee. We hebben niets geraakt en vermoeden dat al eerder, op de gravelpaden, de unit al een tik heeft gehad en nu door de zeer harde wind en nog veel hardere windvlagen de unit er helemaal uitgeblazen is. Vanavond maar eens kijken of er nog iets te repareren valt.
Voor het eerst deze trip passeren we de 1000 mtr hoogtegrens. De lange rechte wegen lijken definitief plaats te hebben gemaakt voor bochtige bergwegen. Jesse merkt terecht op dat het landschap op Zuid Duitsland begint te lijken. De omgeving van Bariloche staat dan ook bekend om de vele Duitse immigranten (vluchtelingen?) die Duitsland aan het einde van de Tweede Wereldoorlog hebben verlaten. Steeds vaker versterken Duitse namen op huizen en borden dit beeld. Casa Sonnenheim en Schmidt hebben we al gezien. Nu nog wachten op de eerste swastika’s.
Het is half bewolkt. Grote cumulus wolken belemmeren regelmatig het zicht en menig bergtop verdwijnt hier dan ook in. Tussen de wolken door zien we ook de kale toppen van het gebergte waarvan het gesteente roomwit is. We naderen de boomgrens.
Vlak voor Bariloche worden we door een nieuwe medewerker van de organisatie van de weg gehaald. Omdat verderop de weg is afgesloten geeft ons een nieuwe route en we dalen af naar één van de meren in de buurt van Bariloche. Een schitterende route waarbij wij ons aan de rand van de Bodensee wanen. Veel gebouwen zouden zo vanuit Duitsland hier naar toe verhuisd kunnen zijn.
Ons hotel (Edelweiss) is luxe, en dat kunnen we gebruiken na drie dagen stofhappen in de auto en afzien op de “camping”. Even lekker onder de douche, scheren, eten en dan ‘ns kijken of we nog iets aan de auto kunnen doen. Morgen voor de derde keer deze trip Argentinië verlaten en dan beginnen we met de lange reis door Chili waar we de echte Route Pan Americana kunnen gaan rijden.