Dag 15: 21-12-11 Bariloche -> Temuco (Chile)

Dag 15: Woensdag 21 december, van San Carlos de Bariloche naar Temuco (Chile)
Jammer genoeg hebben we geen rustdag in Bariloche. Niet dat we er aan toe zijn, maar Bariloche spreekt ons wel aan. Mooie huizen en een aangename sfeer in het centrum. Tijdens onze avondwandeling in het centrum van deze stad nog een aantal foto’s gemaakt van enkele typische gebouwen. De omgeving en gebouwen ademen een Zuid-Duitse sfeer uit. Het is hier koud en de ijzige wind die uit de richting van het met ijs en sneeuw overgoten Andesgebergte komt maakt het dat zelfs met een dikke fleece wij toch maar snel een kroegje opzoeken. Deze Irish Pub (Wilkenny’s) is ondertussen ook ontdekt door andere Volvo-rijders, naast de vele Argentino’s, meest jongeren, die hier komen eten en drinken. Bariloche is in de winter een bekend wintersportgebied. ’s-Zomers veel andere outdooractiviteiten zoals kanoën, rafting en wandelen in de bijzonder mooie omgeving.
De zorgen over de versnellingsbak zijn onveranderd aanwezig. Eén van de deelnemers is handelaar in Volvo-onderdelen en heeft een reservebak van een 240 bij zich. Voor ons een hele geruststelling tot het moment dat een andere 240 wordt binnengesleept waarvan de bak alleen nog maar in de eerste en vierde versnelling is te gebruiken. Het serviceteam gaat met deze Volvo aan de slag en de reservebak lijkt vergeven. De monteurs hebben een zware dag gehad. Veel auto’s hebben noodzakelijke reparaties nodig. De vorige dag op de slechte wegen heeft z’n tol geëist. Kapotte uitlaten, lekke brandstoftanks, beschadigde ophangingen en kapotte schokdempers staan op de werkbonnen van de Volvo monteurs die we nu dan ook niet lastig willen vallen met onze ‘kleinere’ probleempje. Bij de gedupeerden begint nu langzamerhand wel het besef te groeien dat met 100 km/h over de met keien bezaaide kiezel- en gravelwegen misschien toch niet zo’n goed idee was. ’s-Ochtends bij het ontbijt horen we dan ook vaker dan eerder “wij willen toch wel Cartagena halen”. Van onze richtingaanwijzer zijn de connectoren voor de richtingaanwijzer en stadslicht volledig vernield. Met een verdwaalde 3 mm zelftapper kunnen we in ieder geval de richtingaanwijzer weer laten functioneren. Met ducttape plaatsen we de unit terug en voor de zekerheid plakken we ook de rechter richtingaanwijzerunit vast aan de carrosserie. We nemen ons voor om voor zover mogelijk slechte wegen te mijden en kiezen voor een alternatieve route over asfalt en tegelijkertijd voor een 100 km extra en kennelijk zoals ons wordt verteld voor minder mooie vergezichten. Hierdoor voorkomen we echter een 50 km gravelweg, wat ons gezien de toestand van onze versnellingsbak een goede beslissing lijkt. Tijdens het aftanken in Bariloche worden we aangesproken door een 74 jarige Argentijn met kennelijk Duitse achtergrond die dolblij is dat hij weer ‘ns een paar woorden in z’n moedertaal kan wisselen. Hij spreekt ons aan naar aanleiding van de tulpenvelden op onze auto. Hij heeft zelf ook tulpen in Argentinië gekweekt maar vanwege gewasziekten is dit geen succes gebleken. Zijn ouders zijn met hem voor de Tweede Wereldoorlog vertrokken uit Leipzig om het dreigende Nationaal Socialisme te ontvluchten. Nadat wij z’n hele levensloop hebben gehoord vertrekken we richting Temuco in Chili, een rit van een kleine 600 km inclusief de beoogde omweg. Bariloche ligt aan het Lago Nahuel Huapl, een meer in de vorm van een omgekeerde T met een breedte en hoogte van beiden zo’n 50 km. Vanwege de erg harde wind staan er schuimkoppen op de hoge golven. Nog steeds erg koud maar het is half bewolkt hoewel we in de verte de bergen zien verdwijnen in een grauwe lucht die slecht weer doet vermoeden. Al snel blijkt dat dit maar gedeeltelijk waar is. Aan de Chileense kant van de Andes staat naar wat wij horen de Volcano Casablanca grote hoeveelheden as uit te stoten die met de forse westenwind in onze richting worden geblazen. De uitzichten tot vele tientallen kilometers worden hierdoor op sommige plaatsen beperkt tot hooguit een honderdvijftig meter. Overal is dit stof aanwezig, soms zie je van het sporadische verkeer alleen nog de koplampen. De hier en daar aanwezige wegwerkers staan warm gekleed tegen de ijzige wind met stofmaskers en skibrillen op hun werk te doen. Zo’n honderd km rijden we door het van aswolken vergeven landschap. De bergen en dalen zijn er door bedekt. De vulkaan doet haar naam eer aan want ook de meeste huizen zijn met een witte laag stof bedekt. Langzamerhand verbetert het uitzicht als we richting het Reserva Nacional Lanin op de grens van Argentinie en Chili rijden. We zijn er net op tijd om te zien hoe de met ijs bedekte Volcán Lanin door een grote wolkenmassa uit westelijke richting wordt bedekt. Wel zitten we ondertussen weer op een niet te vermijden stukje gravelweg van zo’n 20 km waarvan de kwaliteit echter zeer redelijk is. Geen keien, kuilen en onverwachtse gaten. Met een rustig gangetje rijden we door het schitterende landschap waar ondertussen zo nu en dan een miezerig buitje uit de lucht valt naar de grenspost toe die op zo’n 1200 meter hoogte ligt. Aan de Argentijnse kant zijn we snel klaar. Geen enkele andere Volvo of toeristenbus in zicht. Aan de Chileense kant worden we bijzonder vriendelijk toegesproken door de beambte achter de eerste van de drie loketten die we moeten passeren. Ook hier weinig tijd verloren, ondanks het feit dat voor de eerste keer een aantal tassen van ons door de scanner heen moeten. De controle van de rest van de inhoud van de overvolle auto stelt weinig voor. Nadat we het Nationale Park aan Chileense zijde hebben verlaten komen we in een compleet andere omgeving terecht. De wegen zijn zonder uitzondering goed en de natuur compleet anders dan aan Argentijnse zijde. Waarschijnlijk omdat we nu aan de andere kant van de Andes zitten. Het landschap doet denken aan Noord Frankrijk of mogelijk de Ardennen. Veel loofbomen, veel agrarische activiteit en grazige weiden waar gehooid wordt op de ons bekende wijze middels de grote in plastic verpakte balen. Ook de zwartbonte Holsteiners en roodbonte MRY koeien staan op vele plekken in het landschap. Ook bebouwing is veel meer aanwezig en ziet er aanmerkelijk minder bouwvallig uit dan wat wij in het algemeen op het platteland van Argentinië gewend waren. Langs de straten veel hortensia’s in kleuren die doen denken aan de Vreehorstweg. Na nog een paar uur sturen rijden we op zo’n 30 km ten zuiden van Temuco voor het eerst de Routa Nacional 5 op, voor ons het begin van de Routa Panamericana. Een kwartiertje later rijden we Temuco binnen, een stadje op zo’n 80 km van de kust van de Stille Oceaan. We hebben de hele dag erg rustig gereden en nauwelijks problemen gehad met onze vierde versneling. Alleen het stuk na de grens was het niet altijd mogelijk om op of terug te schakelen naar de vier. Ondanks dat wij vanmorgen bijna als laatste equipe net na tien uur, zeker drie uur nadat de eerste teams zijn vertrokken staat er om kwart over vijf bijna nog geen enkele Volvo in de parkeergarage. Later blijkt dat wij onbewust een dubbele goede keuze hebben gemaakt om te kiezen voor de omweg: vrijwel alle teams die gekozen hebben voor de kortere maar slechtere weg zijn gestuit op een wegblokkade door lokale indianen. Vele uren later, terwijl onze eigen cameraploeg erbij aanwezig is en na een verzonnen verhaal dat alle Volvo deelnemers artsen zouden zijn die kinderen komen helpen in Noord Chili, Bolivia en Peru worden de teams mondjesmaat doorgelaten. Net voor acht uur ’s-avonds passeren de laatste teams de grenspost die op dat moment ook sluit. De meesten hebben dan nog een rit van drie uur voor de boeg.
De 240 met grote problemen met de versnellingsbak is prima geholpen. De bak is niet defect maar na het verwijderen van een steentje uit het schakelgedeelte blijkt deze weer prima te functioneren. Terug redenerend stellen wij vast dat wij eigenlijk alleen maar problemen hebben met schakelen naar de vier als we een slecht stuk weg hebben. Waarschijnlijk hebben ook wij te maken met enige vervuiling in de bak. Op uitsluitend goede wegen schakelt de bak nu weer als normaal.
Tja, als je dan om 17:30 bent ingecheckt, de Wifi faciliteiten belabberd zijn en pas vanaf 20:00 uur aan het diner kan worden aangeschoven dan zit er niet veel anders op dan even een blokje om te lopen en een biertje te drinken in een lokale kroeg. Beiden hebben we last van droge en gesprongen lippen. Het lijkt wel op Herpes, waarschijnlijk opgelopen tijdens het drinken van de lokale drank in Puerto Natales uit een colafles waar iedereen uit zat te drinken. We kopen in de dichtstbijzijnde farmacia een tubetje Blistex tegen koortslippen en gebruiken dit onmiddellijk. Het werkt snel en binnen een kwartier kunnen we weer glimlachen zonder dat onze lippen pijn doen.
Het biertje in de kroeg tegenover het hotel smaakt prima, en hier maken we kennis met Juan Carlos en Richard. De laatste is van Zwitserse afkomst en is opticien in Temuco. Zijn grootvader was naar zijn zeggen eigenaar van de Omega horloge fabrieken en is rond 1920 naar Chili verhuist. Hij is al behoorlijk in de olie maar in redelijk Duits voor een derde generatie immigrant probeert hij ons duidelijk te maken wat er Chili wel en niet functioneert. Met name het beleid van de regering om indianen land terug te geven dat door de regering van niet-indiaanse inwoners wordt opgekocht zonder dat je hier bezwaar tegen kunt inbrengen is voor hem een zeer heikel punt. Enkele racistische trekjes zijn overduidelijk aanwezig. Tegen de tijd dat hij afscheid van ons neemt en wij hem voor de zoveelste keer hebben moeten bevestigen dat zijn Duits eigenlijk heel goed is vertrekt hij zwalkend uit de kroeg. Nadat wij eenvoudig afscheid hebben genomen van Juan Carlos, een Chileen van oorspronkelijk Spaanse afkomst die zich iets minder uitgesproken uitspreekt jegens ‘los indianos’ dan Richard, en voor Jesse met spijt van Kathy, de serveerster die naar Jesse’s zeggen ‘een jonger evenbeeld’ van niet nader te omschrijven dame uit het Winterswijkse lijkt te zijn, schuiven we aan bij het diner en zoeken vervolgens rond 23:00 uur onze kamer op de 7e verdieping van ons hotel ‘Frontera’ op. Een lange maar weer ontspannende dag zit erop.