Dag 18: 24-12-11 van Santiago naar Caldera

Dag 18: Zaterdag 24 december, van Santiago de Chile naar Caldera.
Vandaag een rit van ruim 900 kilometer, voornamelijk langs de kust verder in de richting van het noorden. We weten echt niet hoe het landschap vandaag voor onze neus zal gaan veranderen. In korte tijd rijden we rond 08:30 weg bij het hotel en in no-time loodsen we ons zelf en team nr. 1 Santiago de Chile uit. Het is erg rustig op de weg, het is vandaag zaterdag en vanavond kerstavond. In de stad zal het vandaag nog wel druk worden, maar daarvan hebben wij geen last.
Het landschap verandert inderdaad behoorlijk snel. Niet voor niets was Santiago gesticht op de vruchtbare plek waar het nu ligt. Zo’n 50 kilometer naar het noorden is de omgeving al direct een stuk droger, en afgezien van de bescheiden bergen lijkt de begroeing veel op de pampa’s die we in Argentinië hebben gezien. Wel wonen hier meer mensen. Kleine lage boerderijen en kennelijk ook nog wel de mogelijkheid om fruit te verbouwen. Langs de autosnelweg staat regelmatig bouwvallige hutjes waar een scala aan fruit wordt aangeboden. Wat bijna nog talrijker langs de kant van de weg staat zijn de politiecontroles. We komen er snel achter dat de kans groot is dat je wordt aangehouden als je veel ruimte voor je hebt. Van verre ziet men je aankomen en de heren hebben zo ruim de tijd om je een stopsignaal te geven. De eerste keer dat we aangehouden worden houden we ons van de domme. Nadat we uiteindelijk het woordje ‘donde’ uit de mond van de wachtmeester horen komen zeggen we maar “Holanda” en “Cartagena, Colombia. In het gezicht van deze nog jonge man zien we vertwijfeling ontstaan. Waarschijnlijk realiseert hij zich dat een pittige discussie met ons er niet in zit en zwaait ons uiteindelijk maar door. Joke bedankt voor je gezellige lessen, we hebben veel van je geleerd, maar ondertussen hebben we ook de eerste les van de praktische cursus “tener trato con agentes de policia en America del sur” gevolgd. Gewoon je mond houden, schaapachtig kijken en en vervolgens een paar loze onverstaanbare woorden mompelen. Succes verzekerd!
Geen guanaco’s of lama’s te zien. Wel een condor die met een grote spanwijdte en trage vleugelslag laag over onze auto scheert. Achter de afrastering zien we alleen enkele koeien, schapen, geiten, paarden en éénmaal een ezel met jong.
Voordat we de kust met de Pacific naderen verandert het landschap waardoor je je in Afrika op de steppes kunt wanen. Kleine boompjes met een platte kruin staan verdwaald in het gele lange gras dat door de harde wind en felle zon goudglanzend opkleurt. Het enige dat nog ontbreekt is de leeuwenkop die boven het gras uitkijkt.
Als we zicht krijgen op de stille oceaan zien we metershoge golven tot wel zo’n 6 meter op de rotsachtige kust beuken. Op een kilometer afstand kunnen we het uiteenspatten van de golven op de rotsen al waarnemen. Nauwelijks strand te zien. Zwemmers en (kite)surfers evenmin.
Vanwege gebrek aan contanten (het geld loopt er bij de talrijke tolpoortjes hard door) draaien we even van de snelweg af om even geld te pinnen. Het kleine stadje voldoet al veel meer aan het beeld dat we hebben van Zuid Amerika, bouwvallige kleine lage houten winkeltjes, aaneengeregen in een bonte schakering van kleuren aan beide zijden van de slecht onderhouden straat. ’t Ziet er allemaal aanmerkelijk sjofeler uit dan in het zuiden. Maar wel met een functionele pinautomaat. We nemen zoveel op als we denken nodig te hebben om de kerstdagen door te komen. Tenslotte zitten we beide dagen in de auto. Waarschijnlijk de laatste keer ooit dat we met kerst zoveel kilometers maken.
Het gaat nog steeds goed met onze Volvo. De motor loopt als een zonnetje over de ondertussen uit twee rijstroken bestaande routa 5, de Panamericana. De moderne snelweg heeft weer plaatsgemaakt voor een normale provinciale weg waar de maximaal toegestane snelheid 100 km/h bedraagt. Ook de versnellingsbak werkt prima mee aan ons goede gevoel. Nog geen enkele keer heeft deze de laatste en deze reisdag geweigerd om via de vier op of terug te schakelen. Ook de monteurs gaven aan dat we maar ‘gewoon’ door moesten rijden. Gewoon vertrouwen hebben en rustig rijden. Op het dashboard is een klein houten engeltje geplakt (gekregen van de familie Nienhaus onder het motto “Fahr nicht schneller als dein Engel fliegen kann..”, waarvan de beentjes bestaan uit een paar ballpointveertjes. Steeds knikkebollend staat zij ons aan te kijken. We koesteren haar. ’t Is tenslotte ook de enige vrouw bij ons aan boord.
De heiige lucht is ondertussen opgeklaard. De stevige inversielaag die boven de oceaan te zien was is verdwenen en het uitzicht is aanmerkelijk beter geworden. Vanaf zeeniveau zijn we nu weer gestegen tot een hoogte van gemiddeld zo’n 1000 meter na eerst nog een pas op zo’n 1250 meter zijn gepasseerd. Het lijkt erop dat we nu toch echt met de uitlopers van de Andes te maken krijgen. Het wordt rotsachtiger en droger terwijl de temperatuur ook steeds verder lijkt op te lopen. Vanwege het vele dalen en stijgen moet de Volvo er goed aan trekken. Met de hoge luchttemperatuur zien we dit aan de oplopende koelwatertemperatuur die deze reis, waarvan de helft er nu zo’n beetje opzit, nog niet zo hoog is geweest. Tijd om de tweede koelventilator in te schakelen die. De koelwaterthermometer reageert vrijwel direct en ook de olietemperatuur blijft zo op een zeer acceptabel niveau. Anderen hebben meer pech, wat eigenlijk op deze route niet voorzien was. Een andere, 10 jaar oudere 240 kampt voor de zoveelste keer met het probleem dat de motor steeds vaker begint te pingelen en zelfs niet meer aan de praat is te krijgen. We blijven bij hen totdat het achteropkomende technische team verholpen lijkt te hebben. Even verder staat een andere deelnemer te sleutelen aan z’n rechtervoorwielophanging die kennelijk losgetrild is. Vreemd op deze weg waarvan het wegdek over het algemeen goed te noemen is.
We rijden op met de Panamericana spoorweg waar we tot nu toe uitsluitend nog maar twee goederentreinen met ertswagons hebben gezien. Waarschijnlijk op weg naar de rijke mijnbouwvelden die ten oosten van de stad Caldera liggen waar een jaar geleden de vijftig(?) mijnwerkers na een wekenlange gedwongen opsluiting uit een mijn werden gered. Het camerateam van Veronica wil nog proberen om hier nog enkele opnames te maken.
De gemiddelde snelheid loopt nu toch wel terug. Door de snelheidsbeperking enerzijds en de beschikbaarheid van slechts 2 rijstroken hangen we regelmatig achter het nog weinig aanwezige vrachtverkeer. We verwachten eigenlijk dat dit met het oog op de kerstavond allengs minder zal gaan worden.
Van echt grootschalige agrarische activiteit is allang geen sprake meer. De afrasteringen langs de weg zijn dan ook regelmatig verdwenen en hebben plaats gemaakt voor hoofdzakelijk uit keien bestaande afscheidingen nabij de steeds sporadischer wordende boerderijtjes waar omheen op zeer kleinschalige wijze nog wat groente en fruit verbouwd lijken te worden. Op een afstand van enkel kilometers lijken ook de bergen steeds grilliger te worden. Alleen daar waar sprake is van grote vlakke gedeeltes waar we rijden staat nog afrastering. Waarvoor hebben we geen enkele idee van. We zien geen vee of andere dieren. Mogelijk hebben deze beschutting gezocht tegen de felle zon.
Ook in Chili maken we nu zeer lange rechte weggedeeltes mee. Mogelijk nog langer dan in Argentinië, en dan nu ook nog in de vorm van een autosnelweg. Best lastig om hiervan met uitgedraaide zoomlens een foto buiten de auto te maken bij een snelheid van 120 km/h. De zoomring moet ik echter met met vingers het draaien beletten, omdat de winddruk bij deze snelheid de lens weer doet inschuiven. Alles nu zeer uitgestrekt tegen de door de ondertussen avondzon verlichte contouren van het omliggende gebergte aan. Hier groeit alleen nog een klein beetje gras, ondank de hoogte van maar zo’n 600 meter boven de zeespiegel. Her en der liggen grote en kleine rotsblokken, die door een grote hand ongelijkmatig over de vlakten en berghellingen lijken te zijn verdeeld. Af- en opritten kennen deze wegen alleen met het kruisen met een grotere weg. Als je naar een pompstation of een ‘wegrestaurantje’wilt kun hier zo de parkeerplaats opdraaien. Voetgangers en fietsers kom je hier in dit desolate landschap niet meer tegen. De eerste paar honderd kilometer na Santiago was ’t soms echt oppassen met overstekende voetgangers!


Vlak voor Vallenar gaat de weg weer over in autosnelweg. ’t Lijkt er op dat dit allemaal nieuw is: het asfalt is nog zwart en de weinige bruggen en viaducten die we passeren zijn van stralend geel-grijs nieuw beton. Soms lijkt het of door een megagrote steengroeve rijden. Veel (stilstaande) vrachtwagens en ander zwaar materieel te zien. Vanwege het ontbreken van liftinstallaties lijkt in dit gebied alleen dagmijnbouw plaats te vinden. Wat hier gewonnen wordt kunnen we echter niet zien.
Vlak voor onze eindbestemming, het plaatsje Caldera aan de kust met de stille Oceaan tanken we de Volvo nog even af omdat morgen, eerste kerstdag, de meeste pompen gesloten zullen zijn in dit streng katholieke land waar kerst zeer serieu wordt gevierd. Met onze reserve van 40 liter moeten we het eindpunt morgen, in het midden van de Atacama woestijn kunnen halen zonder onderweg nog noodzakelijk te moeten tanken. Onze Garmin leidt ons zonder problemen naar het restaurantje waar we met alle deelnemers in twee shifts eten. Wij zitten om 19:00 uur in de eerste shift. De tweede shift heeft waarschijnlijk meer geluk, want tegen de tijd dat zij eten zijn de vlees en groenten waarschijnlijk wel volledig ontdooid. Doorgaans is het eten goed, maar dit was vanwege de sterk afgekoelde hap niet hetgeen wat we doorgaans gewend waren. Na het eten vertrokken naar ons eenvoudige appartementencomplex, zo’n 5 kilometer verderop, waar we met de deelnemers die daar slapen nog even proberen om de ware kerstgedachte te vinden. Lastig met mensen die je niet kent.. Even de accordeon gepakt om de kerstgedachte wat muzikale kracht bij te zetten, Met sommigen is het echt wel leuk, met anderen zullen Pasen en Pinksteren op dezelfde moeten vallen om echt een plezierig gesprek aan te knopen. We hebben een redelijke WiFi verbinding dus ik besluit de website nog maar even bij te gaan werken. Morgen zo’n 700 km de zandbak van de Atacama woestijn in, we zijn benieuwd…

Tenslotte... wij wensen jullie plezierige kerstdagen toe..