Dag 19: 25-12-11 Caldera -> San Pedro de Atacama

Dag 19: Zondag 25 december, van Caldera naar San Pedro de Atacama.
1e Kerstdag 2011, lekker uitgeslapen tot 07:30 uur. De overige deelnemers die bij ons in het appartementencomplex overnacht hebben rijden al weg voor de tocht van vandaag. Rustig ontbijten met oploskoffie, 2 plakjes geroosterd witbrood en 2 plakjes cake die we dik met jam besmeren. In de woning tegenover ons complex is net een ambulance voorgereden. Ik besteed er weinig aandacht aan maar realiseer me wel dat het 1e Kerstdag is en dat dit dingen slecht past bij kerstgevoel. Nadat de ambulance is vertrokken horen we ineens een grote consternatie vanaf de verdieping van het huis. Glasgerinkel, geschreeuw, en worden namen geroepen…. Even later komt er een vrouw van een jaar of dertig in onze richting gelopen wiens kleren helemaal onder het nog verse bloed besmeurd zijn. Ik wil onze verbandtrommel al pakken maar ze vraagt ons een sigaret. De sigaret krijgt ze en wij maken geruststellende gebaren. Verward kijkt ze ons aan en draait zich trillend om, mompelt ‘gracias’ en terwijl ze wegloopt wensen wij haar nog maar even ‘Felize Navidad..’ Een vreemde manier om de kerstdagen te beginnen.
We nemen niet de kortste weg naar de Ruta 5 die ons verder naar het Noorden moet brengen, maar rijden eerst nog even een blokje om, om nog even vanaf het strand de Stille Oceaan te bekijken. De zee is aanmerkelijk rustiger dan gisteravond, mogelijk ook omdat wij nu uitkijken op de Bahia Inglésa, die aan drie zijden door land wordt beschermd. Nog even kijken we terug op Caldera, waar keurige lage nieuwbouwhuisjes strak in het gelid aan de rand van het dorp zijn gebouwd. Cili maakt over het algemeen toch een meer welvarende indruk dan Argentinië.
Even later onderweg, nog voor we de Ruta 5 oprijden, komen we een aan de rechterkant van de weg stilstaande Chileense auto tegen, waarnaast diverse jongelui staan waarvan er één heftig is bebloed. Het is niet de buurvrouw van ons appartementencomplex waar wij overnacht hebben. Wij minderen snelheid maar op geen enkele wijze lijken ze hulp nodig te hebben of te vragen. Ook vanwege m’n net schoon aangetrokken sneeuwwitte poloshirt rijden we stapvoets langs de jongelui en vervolgen onze weg. Wij moeten toch ‘ns aan de Chilenen in ons gezelschap vragen of dit een in Chili geijkte manier is om de kerstdagen te beginnen…
Het weer ziet er grauw uit: een niet te dik wolkendek voorkomt dat de zon de temperatuur snel doet stijgen. Als we vanaf de Ruta 5 naar het Noorden kijken ziet het er niet al te best uit. Het zal ons toch niet overkomen dat wij gaan meemaken dat de 0,5 mm regen die er per jaar in de Atacama woestijn valt ons het uitzicht vandaag zal gaan belemmeren. Van enige begroeiing is nu nauwelijks sprake meer. Mogelijk dat er nog enkele konijntjes her en der verstopt zitten want een aantal zwarte gieren doet zich tegoed aan restanten welke nog het meest op die van een jong konijntje lijken. De politiecontroles zijn aanmerkelijk minder in aantal dan gisteren, slechts éénmaal worden we aangehouden en ook hier geen papiercontroles maar gezien de interesse die de poltieagent voor onze auto toont geven we hem keurig en quasi enthousiast keurig uitleg over alle details van de 240 en onze rit door Zuid Amerika.Als we van ons gebrekkig spaans via een paar woorden engels ok nederlandse woorden beginnen te gebruiken laat ook deze agent ons al snel doorrijden.
Op die plaatsen langs de kust in de buurt van Caldera waar een zandstrand aanwezig is staan vele zomerhuisjes, waar ondanks de zomervakantie geen enkele leven te bespeuren is. Geen auto’s en geen spelende kinderen. Waarschijnlijk worden de kerstdagen toch op een andere plek gevierd.
Het is ondertussen al iets meer beginnen te waaien en de golven nemen al weer voor Nederlandse begrippen ongekende proporties aan. De eerste 90 kilometers richting Chanaral leiden langs de kust, waar het zicht door de vele wolken nog steeds erg beperkt is. Een heel klein streepje blauwe lucht verdwijnt echter snel weer en wij vermoeden dat wij de kant van het slechte weer tegemoet gaan. Tenslotte is het in de gebieden in Bolivia en Peru al weken lang slecht weer met erg lage temperaturen en veel regen.
Niets is echter minder waar, zo snel wij vanaf Charanal de bergen in trekken begint het ineens op te klaren. De zon verschijnt en de temperatuur zowel buiten als binnen de auto stijgt snel. Een aantal keren moeten we wachten omdat de weg te smal is om elkaar te passeren. Soms moeten we wel een kwartier wachten voor het verkeer vanaf de andere kant van de versmalling ons is gepasseerd. Diverse deelnemers kampen weer met pech, of, zoals wij het steeds vaker gaan noemen, te verwachten reacties van auto’s die de afgelopen weken op onbeschofte wijze behandeld zijn, of van auto’s die door hun baasjes totaal niet zijn voorbereid om deze tocht. Vele auto’s rijden al zonder thermostaat omdat de watertemperatuur regelmatig in het rode duikt. Meestal een gevolg van de te hoge prestaties die van de karretjes worden gevraagd, maar soms ook omdat er geen enkele aandacht aan de vaak verouderde en deels dichtgeslibde radiatoren is besteed. We bieden regelmatig hulp aan, wetende dat dit in de meeste gevallen toch door de doorgaans stronteigenwijze eigenaars van de auto’s wordt geweigerd. Mogelijk hadden lang niet in alle gevallen adequaat kunnen helpen maar goed, ik ben blij, want met polo is nog steeds wit.
De uitzichten zijn fantastisch, het weer is opgeklaard, en de zon schijnt volop op een hoogte die soms boven de 2000 meter uitgaat. Eén-en-zeventig kilometer voor het stadje Antofagasta draaien we even van onze route af om ‘El mano de desierto’ te bezoeken. Dit bouwwerk waarvan de leeftijd door deskundigen minstens als prehistorisch wordt geschat bestaat uit een hand die kunstig uit een massief stuk rots is gehouwen en waarvan de vingers zo uit het zand van de woestijn lijken te komen. We schatten de hoogte zeker op een meter of zeven hoog. Niemand weet of dit stukje hand deel uitmaakt van een mogelijk volledig beeld. In dat geval moet het beeld misschien wel 150 meter hoog zijn. Ook de plaats midden in de woestijn, ver vanaf de bewoonde wereld lijkt een onlogische. Of heeft hier in een ver verleden een ander klimaat geheerst waarbij dit beeld onderdeel van een gemeenschap vormde? Niemand heeft hier kennelijk een verklaring voor. We zullen deze reis ongetwijfeld nog meer onverklaarbare zaken tegenkomen.
Hoe dichter we bij de kustplaats Antofagasta komen, des te meer industrie zien we in de woestijn verschijnen. Eerst denken we aan ertswinning, later blijkt dat Antofagasta bekend staat om haar cementindustrie, waarvan de grondstoffen volop in de omgeving op eenvoudige wijze te winnen zijn. de omgeving. Na Antofagasta blijven we de Ruta 5 volgen richting Calama, op zo’n 80 kilometer van de kust. Een eindeloze hoogvlakte op zo’n 1400 meter hoogte. Na zo’n 15 kilometer buiten Antofagasta een eerste peroglief op één van de berghellingen van naar schatting zo’n 100 meter lang en hoog. De afbeelding heeft duidelijke inca-kenmerken. Maar ‘ns nazoeken wat hiermee bedoeld is.
Halverwege Antofagasta en Calama maken we een ommetje door de Salitrara Chacabuco, een vervallen salpeterfabriek waarvan de restanten troosteloos in de woestijn staan. Dit gebied is in de 19e eeuw onderdeel van conflict geweest tussen Chili en Bolivia om de rijke salpetervelden, waarbij Chili uiteindelijk aan het langste eind heeft getrokken.
Het is net of het complex ooit bestaan heeft uit vele honderden arbeidershuisjes. Het complex zou prima passen in het decor van ‘Once upon a time in the west’. Alleen de muziek van Ennio Morricone ontbreekt om de volledige sfeer op te roepen.
We vervolgen onze weg. Ondertussen is het vrijwel geheel bewolkt geworden en zien we onder een wolkenpartij ten zuiden van Calama een scherm van regen neerdalen op de Atacama die hiermee haar zeldzame 0,5 mm water krijgt. Hopen dat ’t weer wat opklaart. Tussen Calama en San Pedro de Atacama, ons reisdoel voor vandaag, moeten we nog een pas over waarvan het hoogste punt volgens de Garmin ligt op 3514 meter hoogte. San Pedro ligt zo’n duizend meter lager. Tijdens de afdaling stoppen we bij onwerkelijke rotsformaties die meer lijken op een maanlandschap dan iets wat op aarde voor zou kunnen komen. Fantastische uitzichten..
San Pedro de Atacama ligt in een groene oase midden in een vallei in de Atacama. De Grmin stuurt ons via kleine steegjes en straatjes, waar ieder huisje, hostel of cafeetje bestaat uit slechts één bouwlaag met een plat of ligt hellend dak. Alles zeer pittoresk, weinig rotzooi maar er schemert ook een hoog toeristisch gehalte door. San Pedro ligt niet voor niets in dat deel van de Atacama waar erg veel te zien is, maar daarover morgen meer. Tenslotte hebben we morgen weer een rustdag, die we dit keer goed willen benutten. Na enig zoeken bereiken we ons onderdak, een complex met kleine bungalows waar het eten prima verzorgd is en dito smaakt. Op tijd naar bed, zonder alcohol wat ons geadviseerd is door de arts die ons uitgebreid heeft voorgelicht over hoogteziekte. Morgen beginnen met een medicijn (Diamox ??) om te voorkomen dat de pH-waarde van ons bloed als gevolg van verblijf op grote hoogte te veel daalt. Tenslotte komen we de komende dagen ruim boven de 4000 meter. Voorkomen schijnt ook hier beter te zijn dan te genezen. Ook zal er zuurstof beschikbaar worden gesteld. E.e.a. lijkt me logisch omdat we vroeger met zweefvluchten boven de 3000 meter ook al verplicht waren om zuurstof mee te nemen én te gebruiken.