Dag 20: 26-12-11 San Pedro en omgeving

Dag 20: Maandag 26 december, San Pedro de Atacama en omgeving.
Tweede Kerstdag, uitgeslapen tot een uur of acht en rustig aanstalten gemaakt om te gaan ontbijten. Een mooi resort waar we zitten, eigenlijk zeer onverwacht als je het dorpje San Pedro de Atacama binnenrijdt. Een royaal zwembad waar mondjesmaat van gebruik wordt gemaakt. Veel deelnemers staan na het ontbijt bij hun wagens om noodzakelijke reparaties uit te voeren. Ook de serviceploeg is al volop aanwezig en maakt aanstalten om die reparaties uit te voeren waar de kennis van het individu te kort schiet.
Wij maken plannen om de dag zo goed mogelijk door te komen. Het weer is absoluut tegengesteld aan gisteravond: De zon straalt volop en we hopen dat dit zo blijft tot na de geplande excursie vanavond naar de Vallei van de Maan, waar we met sterrenkijkers de hemel willen gaan bekijken.
Eerst een bezoek gaan brengen aan de zoutvlakte in de Atacama woestijn op zo’n 45 kilometer van San Pedro. We tanken en maken ons op voor de het ritje over onverharde wegen. Met de herinnering aan de onverharde wegen in Argentinië en het zuiden van Chili verwachten we weer erg voorzichtig te moeten gaan rijden. Het dorpje uit gaat over bobbels en door kuilen via een quasi douanepost waar toeristen uit een aantal grote bussen kennelijk op de één of andere manier door een bureaucratische molen moeten. Wij hebben hier geen zin in, en rijden langzaam onder de geopende slagboom door waar niemand bijstaat. Tenslotte is het ook geen grensovergang en blijven we gewoon in Chili. Er gaan geen alarmbellen rinkelen en een achtervolging door de Chileense carabinieri blijft ons bespaard. De weg is echter wel degelijk verhard en is van sublieme kwaliteit. Via een kort contact met geiten, levende en dooie lama’s rijden we door het dorpje Tocanao, oostelijk van de zoutvlakte, waar de beschaving lijkt te hebben stil gestaan, afgezien van de aanwezigheid van enkele satellietschotels en shabby pick-upjes. De weg gaat na het gehucht over in onverharde weg, die echter bijzonder vlak is. Wij verwachten ieder moment een spierwitte zoutvlakte in het oog te krijgen maar niets is minder waar. We rijden in de richting van Laguna Chasa in het noordoostelijke deel van de zoutvlakte. Links en rechts van ons pad lijkt de omgeving veranderd in een maanlandschap. Het brokkelig en grillig gevormd materiaal dat hier ligt blijkt bij nader inzien al het zout van deze zoutwoestijn te zijn. Heel anders dan we in eerste instantie hadden verwacht. De weg leidt ons naar een zoutmeertje waar een aantal flamingo’s hun kostje opscharrelen in het ongetwijfeld met zout verzadigde water. Mooie foto’s kunnen maken, ook van de met sneeuw bedekte vulkanen in grensgebied tussen Bolivia en Chili.
Omdat de ‘onverharde’ wegen hier in prima toestand zijn besluiten we ca. 70 km van San Pedro gelegen geijsers te bezoeken. Het mooiste moment schijnt ’s ochtends bij zondopgang te zijn, maar daarvoor hadden we om 03:30 uur in de bus moeten instappen. Het eerste deel van deze trip gaar voorspoedig en de uitzichten worden steeds mooier, ook op de ondertussen achter ons liggende Atacama woestijn. We komen hoger en hoger en uiteindelijk passeren we de 4400 meter. We hebben zeer steile weggedeelten achter de rug die alleen in de eerste versnelling genomen konden worden. De weg die in het eerste gedeelte van goede kwaliteit was begint echter snel slechter te worden. Jesse krijgt daarbij ook nog problemen met de hoogte. Hij vertoont verschijnselen die bij hem na 25 bier ook te verwachten zijn. Ik maak me zorgen dat ook ik hiervan last krijg. Als we op het hoogste punt uit auto stappen merk ook ik dat de hoogte mij parten begint te spelen. Iedere lichamelijke inspanning van 10 meter even een heuveltje oplopen lijkt op 150 meter de heuvel oplopen met een volle golftas op de rug. Heel rustig aandoen is het motto. Zo snel ik weer in de auto zit voel ik me echter weer okay, maar het risico dat ook ik of de auto op deze godverlaten plaats met problemen krijgt te maken doen mij besluiten om om te keren naar lagere hoogte. Eerst maar ‘ns goed voorbereiden met cocathee en medicijnen alvorens nog een keer op deze hoogte te gaan rijden. Met Jesse kan ik niet redelijk overleggen omdat hij ondertussen in een soort van trance terecht is gekomen die prima bij een comazuiper zou passen. De terugweg gaat voorzichtig. Een voorganger heeft helaas waarschijnlijk z’n concentratie niet kunnen vasthouden en is van de weg geschoten en over de kop gegaan. Wij komen heelhuids en zonder stress weer in San Pedro aan. Jesse wordt wakker na mijn aankondiging dat er wat leuks langs de rand van de straat staat en voelt zich eigenlijk weer direct de oude. Toch overduidelijke verschijnselen van hoogteziekte. Van Margriet krijgen we een doosje cocathee, met het advies om deze zo snel mogelijk te gaan drinken én de voorgeschreven medicijnen te gaan gebruiken.
Het sterrenkijken lijkt in het water te vallen, of in ieder geval dreigt er water te gaan vallen. In Ushuaia hebben we de warmste dag van de eeuw al meegemaakt (28oC) en hier in San Pedro worden wij al beschouwd als de ‘Rain-birds’. Nog nooit hebben de inwoners in hun leven meegemaakt dat er op twee achtereenvolgende dagen regen is gevallen.
Terwijl wij op het terras van de bar van ons complex samen met een aantal andere deelnemers een frisje drinken en ik bezig ben met onze website, schuift Isja van het Veronicateam bij ons aan met een stapeltje papieren. Het blijken overeenkomsten te zijn waarin een aantal zaken wordt geregeld met betrekking tot de rechten van opnames waarin Jesse en ik voorkomen. Isja vraagt vriendelijk of wij deze willen doornemen en getekend willen teruggeven. Op dat moment merken wij dat de oren van de andere deelnemers die niet in het Veronicaverhaal voorkomen zich spitsen. Hun onderling gesprek gaar ineens op een zachtere en onsamenhangende manier verder. Jesse en ik kijken elkaar veel betekenend aan: Tijd voor de grote ‘hou me voor de gek-show’. Ik begin: “Isja, waarom val je me hiermee lastig, je zou dit toch via onze advocaat spelen?”. Jesse tikt Isja onder tafel even aan en hoera, zij begrijpt ’t spelletje en speelt ’t voortreffelijk mee. “Henk, het contract moest op een aantal onderdelen aangepast worden en er is eigenlijk geen tijd om dit anders te doen dan rechtstreeks..”. Ik vraag of zij het contract niet als .pdf beschikbaar heeft waar ze bevestigend op antwoord. “Ach laat maar”zegt Jesse die de papieren aanneemt en vlot doorkijkt. “Hé” zegt Jesse, “de vergoeding is hoger dan afgesproken, is hier een reden voor?”. Isja blijft volledig in control en terwijl de gespitste oren met afgewend hoofd volop meeluisteren meldt zij dat er inhoudelijk ook meer van ons gevraagd wordt. Op mijn vraag of onze onkostenregeling hiernaast blijft bestaan antwoord ze ook bevestigend. Jesse sluit af met de melding dat we de papieren zullen doornemen. Isja vertrekt en terwijl er enig geroezemoes en consternatie aan het uiteinde van de tafel ontstaat staan Jesse en ik op en gaan richting ons appartementje. Morgen zullen we misschien wel iets gaan merken van de ‘hou me voor de gek show’ deel 2.
Het sterrenkijken is vanwege de toch behoorlijke bewolking gecanceld en ’s-avonds gaan we in San Pedro samen met een stel andere Volvo rijders (er zijn ook normale) in één van de restaurantjes eten. Kwaliteit prima, leuke entourage en dito sfeer. Ook weer een hoog ‘Wilde-Westen’gehalte. Houten tafels en banken, eten van een houten plank. Een groot vuur in het midden van de kleine patio van het restaurant. In de vrije hemel zijn Jupiter en een aantal sterren te zien die net achter de bewolking tevoorschijn komen. Misschien had het sterrenkijken toch doorgang kunnen vinden.
Morgen weer meer dan 700 kilometer naar het noorden in de richting van de kust. Veronica rijdt morgen met ons mee dus wij weer in 100% Winterswijk outfit. Je moet ook overal rekening mee houden. Nog één dag op normaal niveau en dan de naar het hooggelegen Bolivia. Dus op aandrang van ons artsenteam alvast beginnen met de Diamox. Tandenpoetsen en slapen!