Dag 25: 31-12-2011 Cuzco / Machupicchu

Dag 25: Zaterdag 31 december, Cuzco / Machupicchu
Oudejaarsdag 2011, geen kilometers in onze Volvo te maken maar een excursie naar Machupicchu. Opstaan om 06:15 uur, douchen, ontbijten en om 07:40 uur klaarstaan voor vertrek naar Machupicchu. Toch lastig met een groep van zo’n 200 man. Altijd zijn er weer kennelijk goede argumenten om te laat te komen. Ook de lokale organisatie heeft een steekje laten vallen door één bus te weinig te laten voorbereiden. Dus eerst wachten op de extra bus. Uiteindelijk instappen om 08:30 waarna de reis naar het treinstation kan beginnen. Zoals gisteravond gemeld dient iedereen zijn/haar paspoort mee te nemen omdat iedere bezoeker aan Machupicchu middels paspoort wordt geregistreerd. Normaliter vergeet 0,5% van de deelnemers zijn/haar paspoort, dus nu ook weer het geval. Dus nog ‘ns 10 minuten wachten alvorens we definitief vertrekken. Mogelijk halen we de trein nog.
De weersverwachting is belabberd; naast de temperatuur van 19 oC die wordt voorspeld en die best aangenaam is wordt er veel regen voorspeld. Tenslotte komen we hier ook in het regenseizoen dat loopt van november tot en met maart. Vooralsnog begint de reis droog en zo komen we ook aan op het station van Ollantaytambo. Hier een drukte van belang door de vele –meest vrouwelijke- souvenirverkopers en toeristen, maar de organisatie heft haar werk goed gedaan en na een kwartiertje kunnen we in 3 speciaal voor ons gereserveerde rijtuigen van de trein stappen die ons naar het plaatsje Machupicchu dat aan de voet van de berg ligt waarop ‘de verloren stad van de Inca’s’ ligt. De heilige plaats voor de Inca’s, naast de grote tempels ligt op zo’n 2453 meter boven zeeniveau. Vanuit Ollantaytambo, het dorpje dat aan de rivier de Urubamba ligt, die samen met veel andere riviertjes het begin van de Amazone vormt, gaat het landschap langzaam over van het ons inmiddels vertrouwde typische Andeslandschap zoals we dat in Chili en Bolivia kennen in een landschap dat wordt getypeerd als een hoogland jungle. Veel groen, en de berghellingen die steeds steiler worden zijn ook volledig bedekt met loofbomen , varens en weelderig roeiende grassoorten.
De rotsformaties zijn circa 250 miljoen jaar oud en bestaat voornamelijk uit een relatief eenvoudig bewerkbare grijswitte granietsoort welke veel kwarts, mica en veldspaat bevat. De steensoort was derhalve een prima bouwmateriaal voor de steenhouwers hier in de Andes.
Als we na een treinreis van circa 1 ½ uurlangs de op de meeste plaatsen worst kolkende Urubamba rivier in het plaatsje Machupicchu aankomen staan ook hier de souvenirverkopers weer klaar. Sterker nog, om van het treinstation naar de opstelplaats van de bussen te komen die ons de berg op naar de oude Incastad te brengen , moeten we eerst door een soort van Turkse bazaar, volgepakt met kleine winkeltjes waar vele niet al te actieve verkopers verveeld voor zich uit staan te kijken, en geen enkele poging doen om hun waar te slijten. Heel anders dan bij de diverse straathandelaren die je al volhangen met kleding, shawls en andere meuk die ze graag kwijt willen.
We kunnen meteen de bussen in en vertrekken voor een ritje van een half uur langs de zeer steile hellingen met onverharde wegen waar de 30-persoonsbussen elkaar lang niet overal kunnen passeren. Gelukkig is de weg droog waardoor de bus redelijk grip heeft en ondanks een aantal lastige passeermanoeuvres en het ontbreken van vangrails hebben we het gevoel dat we redelijk veilig boven komen. Tenslotte hebben we deze weken al voor vele hete vuren gestaan en langs menig steile –onbeveiligde- afgrond gereden.
Bij de entree van de heilige stad, ook wel ‘de oude berg’ de letterlijke vertaling van Machu Picchu genoemd, worden we verdeeld in verschillende groepen en kunnen we door de paspoortcontrole. De freaks onder ons maken misbruik van het staatseigendom en laten nog een speciaal ‘Machu Picchu’-stempel in hun paspoort laten zetten.
Onze gids heeft gekozen voor de lange route waardoor we straks wel het alom bekende zicht op de oude Inca-stad krijgen. Een wandeling van zo’n 150 meter omhoog over ongelijke stenen trappen en bospaden. Menigeen, waaronder ik zelf, moet onderweg een paar keer op adem komen door toch een beetje conditiegebrek en de grote hoogte.
Onze Peruaanse vrouwelijke gids verteld honderduit in goed en begrijpelijk Engels. De heilige stad van de Inca’s is altijd voor de Spaanse overheersers verborgen gebleven. Misschien ook omdat de stad naar zeggen vanaf het midden van de 15e eeuw slechts 60 jaar door de Inca’s gebouwd én bewoond is geweest. Door de eeuwen heen is de stad vrijwel geheel door het oerwoud overwoekerd en pas in 1911 ontdekte een Noord-Amerikaanse professor Hiram Bingham, het tempelcomplex na een tip van een boer (Melchor Arteaga) dat er boven op de ‘oude berg’ enkele ruïnes aanwezig waren. In de jaren daarna namen werd de oude stad Machupicchu vrijgemaakt van de overwoekeringen en werden opgravingen gedaan. In de bloeitijd van deze stad werden op de vele terrassen gewassen, meest aardappels en mais gekweekt in vele varianten in een –afhankelijk van het gebruikte terras- microklimaat dat vergelijkbaar was met de vele gebieden rondom Machupicchu.
De best gedijende soorten werden dan daar naar toe verplaatst. Een soort van gewasveredeling.
Ook een aantal tempels bezoeken wij, waaronder de tempel van de zon, waar twee keer per jaar de zon bepaalde lichtbundels vormt, een fenomeen dat we overal over de wereld tegenkomen. De kolossale stenen die vaak het fundament van de meer rommelige opbouw vormen, die nog steeds zichtbaar is in de huisjes die we overal op het platteland tegenkomen, stellen ons voor een raadsel. Milimeterprecies passen deze in elkaar, niet alleen met volledig vlakke vlakken, maar ook geknikte vlakken. Jhonny Slotboom gaf aan dat dit soort bewerkingen hedentendage met de meest moderne bewerkingsapparatuur niet mogelijk is. Opvallend is wel dat deze delen van het bouwwerk altijd op zich staan. Op geen enkele plek komen we de minder zorgvuldige, ik noem het maar oud-Peruaanse bouwstijl, onder deze zeer kunstige steenformaties tegen. Van deze laatsten mag dan ook verondersteld worden dat deze ouder zijn. Je zou bijna veronderstellen dat de bouwwijze met de precies in elkaar passende stenen van een andere cultuur is dan van de Inca’s omdat je deze nergens anders in de omgeving tegenkomt, buiten enkele tempelcomplexen, bijvoorbeeld de Zonnepoort ten zuiden van het Titicacameer. Zou deze bouw- en constructiewijze verloren zijn gegaan in tegenstelling tot de ‘rommelige’ bouwstijl die je overal in de omgeving tegenkomt? Toch nog maar ‘ns wat literatuuronderzoek doen.
De terugreis loopt voorspoedig maar is ook weer lang. Bus, trein, bus, hotel. In de trein onder een half bedekte hemel is het 18:00 uur geworden, dus jaarwisseling in Nederland. Gelukkig nieuwjaar!
Jesse maakt snel contact met de gasten van een bruiloft die op deze oudejaarsavond ook in dit hotel wordt gevierd. Door het bruidspaar wordt hij uitgenodigd om ook bij dat feestje aanwezig te zijn. Hij hopt heen en weer van ’t onze naar ’t andere feestje.
Voor ons duurt de jaarwisseling nog even. Om 22:30 begint ons oudejaarsetentje. Een uurtje later worden we verblijd met muziek en dans waar velen van ons bij worden betrokken. Dit gaat door tot tijdens de jaarwisseling. Het vuurwerk in ons resort is kort maar hevig en niet representatief voor de rest van het dorpje. We horen van die kant wel wat knalwerk, maar Dahliastraattaferelen blijven uit. Het vertrouwde vieren van de jaarwisseling met familie en vrienden om me heen en natuurlijk ook de oliebollen mis ik toch wel een beetje. Met een biertje bij de hand probeer ik de laatste regels van 2011 aan het verslag toe te voegen.
Proost!
Veel gezondheid en voorspoed!