Dag 27: 02-01-2012 van Cusco -> Nasca

Dag 27: Maandag 2 januari 2012, van Cuzco naar Nazca
Het is gelukt! Om 04:00 uur al wakker geworden van de onverlaten die vinden dat als zij om 05:00 uur gaan rijden dit duidelijk kenbaar willen maken door tijdens het douchen luidkeels te zingen in ons mooie doch gehorige hotel met houten vloeren. Weer in slaap gesukkeld, maar een half uur later weer wakker door –waarschijnlijk dezelfde idioten die hun koffers op wieltjes zo de trap af trekken waardoor bij iedere trede een luide klap mij van het onderbewuste in het bewuste doet komen. Vergeef hen, ze weten niet beter, het zijn tenslotte Volvo-rijders met een ingenomenheid die ze kennelijk willen openbaren aan de rest van de wereld. Kennelijk andere fatsoensnormen dan de onze, hoewel menigeen ook wel opmerkingen zal willen maken over onze handel en wandel. M’n eigen wekker loopt af om 05:30 uur: (een beetje chagrijnig) douchen, ontbijten, olie, water en bandenspanning gecontroleerd, hotelrekening betalen en om 06:50 uur rijden wij. Vanuit ons hotel in Uruhbamba eerst weer richting Cuzco, zo’n ritje van bijna een uur. Voordat we Cuzco bereiken slaan we rechtsaf in westelijke richting. Voor het eerst sinds Ushuaia zal ons eindpunt zuidelijker liggen dan ons vertrekpunt. We gaan dan ook zuid-westelijk richting de kust. Het weer is vooralsnog zeer matig. De fraaie uitzichten die we gisteren hadden kunnen we nu op onze buik schrijven. Het is een kleine wereld. Veel bewolking en de bergen van de Andes die gisteren nog een mooi decor vormden voor het nabijgelegen landschap zijn gehuld in een grauwe wolkensluier. Gisteravond en vanmorgen nog een lichte dosering Diamox tegen hoogteziekte ingenomen. Geen luxe voor vandaag want we passeren vier passen op een hoogte van ver boven de 4000 meter, terwijl we het grootse gedeelte van de dag boven de 3000 meter hoogte zullen rijden. Het landschap is een mix van wat we al vaak gezien hebben. Na zo’n twee uur rijden, nog voordat we vanaf Cuzco echt de hoogte in gaan, klaart het al weer op. Nu ineens ook een ander landschap. Het is net of de tropische en subtropische elementen sterker worden. Palmen, die we sinds oostkust niet meer hadden gezien komen weer in beeld, de Aloë Vera plant (hoe heet ie ook al weer?) komt in steeds groter getale voor. Ook in bloeiende vorm waarbij de bloemsteel tot wel zo’n 5 meter lag wordt. Vaak hangen ze, afhankelijk van de windrichting, over de weg heen.
Bij de eerste pas lijkt het wel al bijltjesdag voor menige Volvo. Bij de eerste steile klim (zo’n 18 %) tot een hoogte van 4500 meter blijkt menige auto ademhalingsproblemen te hebben. Er staan er zo’n 20 lang de kant van de weg. Veelal is het commentaar “hij trekt ’t niet…, ik probeer ’t straks nog wel een keer.” Ook blijkt dat in een te hoge versnelling naar beneden rijden z’n tol eist. Hiervan hebben met name de automaten last en degenen die het leuk vinden (of niet beter weten) om met de poot op de rem zo’n 2000 meter af te dalen. Remvloeistof voldoende maar vanwege de extreem hoge temperaturen van de remschijven en trommels komt de olie aan de kook en ontstaan gasbellen in de remvloeistof. Levensgevaarlijk, want remmen lukt niet meer. Enige remedie is het afkoelen van de wielen met water, waardoor de dampbellen in de remvloeistof verdwijnen.
We parkeren onze 240 bij één van de andere deelnemers in een schitterende kloof, bij een , wat het lijkt, oude buiten gebruik genomen primitieve hoogoven. De slakken van het erts liggen her en der verspreid. We kunnen niet vaststellen welk metaal hier uit het erts is gehaald. We komen aan de klets met een Mexicaans stel die in zo’n 4 maanden op een Harley Davidson door Zuid Amerika trekken en de route die Che Quevara op 23 jarige leeftijd deed in omgekeerd volgorde rijden. We wisselen wederzijds ervaringen uit over de delen die wij nog niet hebben gereden en krijgen tegelijkertijd een uitnodiging om in Mexico bij hun te komen logeren. (Moeten we volgend jaar de Panamericana maar ‘ns doorrijden van Colombia naar Mexico…) .
We horen en zien de eerste papagaaien, een kleine soort die in de stilte boven ons tegen de rotswand hun ongenoegen lijken kenbaar te maken over onze aanwezigheid. Ook zien we een ongelofelijk grote Tarantula, zo’n 12-15 cm in doorsnede, met grote, met haren bedekte poten. Helaas zat deze op de weg en reden wij er met een snelheid van zo’n 60 km/h overheen (..ging midden onder de auto door..). Op grotere hoogte weer het landschap zoals we dat ook al gezien hadden op de grens van Chile en Bolivia, maar misschien nu nog imposanter. Misschien ook omdat hier nauwelijks verkeer is, waardoor je je meer met de natuur verbonden voelt. Duizenden lama’s en Alpaca’s gezien, waarvan we ons afvragen of ze van iemand zijn, en zo ja, of deze dieren ook bestemd zijn voor wol- en af vleesproductie. We hebben ondertussen ons eerste stukje lamavlees geproefd, dicht van structuur, behoorlijk licht van kleur, mals als een goede biefstuk en een smaak die hier ook op lijkt. Misschien iets voor Jeroen, om dit tijdens een Zuid-Amerika avond ‘ns aan te bieden.
De rit duurt lang, erg lang. Uiteindelijk blijkt deze geen 650 kilometer te zijn maar zo’n 740 kilometer. Het aantal haarspeldbochten is ontelbaar, bij 2000 zijn we gestopt te tellen. Tussen de derde en vierde pas kunnen we goed snelheid maken, met snelheden tot zo’n 130 km/h rijden we over de zeer rustige en goed overzichtelijke tweebaansweg. Alleen is het donders opletten of er geen lama’s, ezels, honden, koeien of mensen op de rijbaan lopen, of er op dreigen te komen. Op de vierde pas op zo’n 4200 meter beginnen de wolken de bergtoppen waarop wij rijden te bedekken. Ineens hebben we nog maar zo’n 50 meter zicht. Gelukkig worden meeste bochten wel tijdig aangegeven als haaks, schuin haaks of U-bocht. Dubbel opletten dus. Ondertussen zitten we al bijna 12 uur in de auto en afgezien van een korte lunchpauze van zo’n 20 minuten waar we voor ongerekend zo’n € 10,-- een prima stukje rundvlees, friet, rijst, salades en wat fris hebben gehad, zijn we vrijwel continu doorgereden, op een enkele fotostop na. Het is donker geworden en we moeten nog zo’n 2000 meter dalen tot het niveau waarop Nazca ligt. Voor ons rijdt een andere 240 die ook met prima snelheid de bochten neemt, tijdig terugschakeld en waarnodig afremt. Ideaal om achter aan te rijden. Wat de Peruanen hier in ieder geval goed voor elkaar hebben zijn de reflectoren voor, in en na de bochten die beide zijkanten en het midden van de weg markeren. Het lijkt wel of we continu op de landingsbaan van een vliegveld rijden die elke 200 meter van richting veranderd. Om 20:15, na zo’n 13 ½ uur reizen komen we bij ons eindpunt aan, wederom een schitterend resort, waarvan het jammer is dat we hier alleen overnachten om morgen verder te gaan richting Lima, de huidige hoofdstad van Peru.