Dag 28: 03-01-2011 Nasca -> Lima +bezoek Lineas

Dag 27: Dinsdag 3 januari 2012, van Nazca naar Lima en bezoek aan Nazca Lines
Ons hotel is weer uit een soort van resort, volledig ommuurd en bewaking die gewapend het terrein en de toegang bewaakt. Waarvoor weten we niet, want de contacten die we tot nu toe met Peruanen hebben gehad zijn bovenal vriendelijk van aard. Op het complex zelf lopen lama’s rond. Als ik onder de douche wegkom en Jese nog slaapt, probeer ik een lama de hotelkamer binnen te krijgen die aan de tuin grenst om Jesse ‘ns lekker wakker te likken. Voor hem een ongekende ervaring en voor ons natuurkijk een goede grap. Helaas weigert de lama mee te werken; mogelijk dat de Deet waarmee wij ons tegen de muggen beschermen hieraan debet is.
Nazca aan doen en niet de Lineas de Nazca bezoeken is een doodzonde. Ook de Veronica crew is deze mening toegedaan en vanmorgen om 07:40 vertrekken wij richting het vliegveldje van Nazca om de lijnen van bovenaf vanuit een 6 persoons Cessna te bekijken. Formaliteiten vervullen: paspoortcontrole, door de poortjes, alsof hier een groot risico op hyjacking bestaat en vervolgens plaatsnemen met Jesse, Saar en cameraman in de Cessna. Op speciaal verzoek van Chris nog een paar foto’s van Saar. Mogelijk wil Saar nog meewerken aan een speciale fotoshoot voor Chris. Ik zal haar ‘ns polsen. Na het maken van een quasi kotsende passagiersfoto’s gaan we omhoog. De vlieghoogte varieert van zo’n 100 tot 400 meter. Zo krijgen we in een vlucht van zo’n 30 minuten een beeld van de lijnen en figuren die dooronbekende makers met onbekend doel zijn gemaakt. Op internet deze figuren al vaak bekeken, maar nu uit de lucht krijgt e.e.a. tot een nieuwe dimensie. Het oppervlak is veel geonduleerder dan ik had verwacht. Vele heuvels en kleine bergen maken het nog onbegrijpelijker hoe het ooit mogelijk is geweest om de duizenden lijnen kaarsrecht door dit woestijnachtig gebied te trekken. Zouden Erich von Däniken (Waren de goden astronauten) en Graham Hancock (Fingerprints of the Gods) dan toch een vingerwijzing in de goed richting hebben gegeven? Vooralsnog roept het meer vragen op dan dat er antwoorden te geven zijn. Indrukwekkend om stil van te worden…
Terug bij het hotel nog even een zekering vervangen om onze sterke werklampen op het dak van de 240 te laten functioneren. Het blijkt dat de zekering houder gebarsten is. Met een stukje ducttape kan deze zijn functie echter weer prima vervullen. Mochten we weer in het donker moeten rijden dan beschikken we in ieder geval over een stevige breedstralende lichtbundel. Op het moment dat we wegrijden zien we ook de eerste kolibri tijdens deze reis. Een voorproefje van de veranderende fauna tijdens de reis richting de evenaar?
Via het Gran Tablazo de Ica, waar de temperatuur tot boven de 40 oC oploopt, rijden we naar ’t noordwesten, in de richting van de kust van de Stille Oceaan. Eerst nog passeren we op de grond de lijnen van Nazca, welke vanuit onze positie niet te zien zijn. Logisch dat pas bij één van de eerste vluchten boven dit gebied, zo’n 80 jaar geleden de lijnen en figuren werden opgemerkt.Des te opmerkelijker dat deze überhaupt met meetkundige precisie konden worden aangebracht.
Tijd voor verder uitsapjes hebben we niet als we voor donker in Lima willen zijn. Een behoorlijk aantal archeologische plaatsen moeten we dan ook rechts dan wel links laten liggen. In het noorden van het Gran Tablazo de Ica wanen we ons in de Sahara. Grote zandduinen en heuvels zover je maar kunt zien. Weer en nieuwe ervaring die we nog niet hadden opgedaan. Ineens, vlak voor de plaats Paracas is het net alsof er een scherpe scheiding is aangebracht in hetn landschap. Vanuit de woestijnachtige omgeving rijden we ineens een groen gebied binnen. Veel fruit, druiven, maar ook katoen en rozenteelt. Mooie bomen met een overdaad aan rode bloemen sieren de Ruta 1, de Panamericana. Na Parcas veranderd de Panamericana in een autosnelweg met 2x2 rijstroken die zo’n 10 km voor Lima overgaat in 2x3 rijstroken. Het verkeer wordt steeds drukker en ook de chaos die daarmee gepaard gaat. Fietsers op de rijbaan, plotseling overstekende voetgangers, alles maak je hier mee. Een gekantelde vrachtauto met daarvoor duizenden kolen aan boord zorgt voor consternatie en vertraging. De verzamelplaat voor de Panamericana-deelnemers missen we met een snelheid van zo’n 90 km/h. Het bordje ‘Volvo’ staat 50 meter voor de plek waarvoor we geacht worden om ons op te stellen om onder politie-escorte de stad door te rijden. Alleen een noodstop zou dit nog mogelijk maken, maar gezien de drukte lijkt ons dit minder geschikt. Via de Garmin zoeken we via een alternatieve route de weg naar ons hotel. Minder chaos dan in La-Paz en Jesse loodst de 240 binnen een half uur door het chaotische verkeer naar het hotel. Morgen een ‘vrije dag’, we gaan Lima verkennen, met name de oude binnenstad. Morgen meer!