Dag 30: 05-01-2012 van Lima naar Chiclayo

Dag 30: Donderdag 5 januari 2012, van Lima naar Chiclayo
Een lange rit voor de boeg, geschat een kleine 700 kilometer door de kuststrook naar het noorden van Lima, naar de stad Chiclayo, waar de laatste keer in Peru zullen overnachten.
Wij slapen een klein beetje uit tot 05:30 uur. Als wij wakker worden is het grootste deel van de rijders al onderweg om door de politie van Lima uit de stad geloodst te worden. Wij laten deze begeleiding aan ons voorbij gaan en vetrekken ruim een uur later. Binnen een kwartier zitten we weer op de Panamericana, die ons binnen een uur na vertrek uit het hotel weer een blik gunt op het oneindige landschap. Eigenlijk meteen weer woestijnomgeving met daarin de Panamericana, waarop het niet te druk is nu we ruim buiten Lima zitten. De enige activiteit die we hier zien zijn de mega kippenschuren waarvan we verspreid over zo’n vijftig kilometer er meerdere honderden tegenkomen. Waarschijnlijk is kip het meest gegeten vlees in Peru, en misschien ook wel in andere Zuid-Amerikaanse landen. Alleen de witte zeildaken van deze fokschuren geven de dieren nog iets van beschutting. Wakker Dier slaapt hier waarschijnlijk nog. De mensen hebben hier andere prioriteiten, die aanmerkelijk hoger in de piramide van Maslov staan. De weg is goed, regelmatig moeten we hiervoor ook tol betalen, zo’n 10 Soles (ca. € 3,--) per 70 – 100 km. Maar goed we zijn nog maar een paar uur onderweg. Het wordt een deprimerende dag. De verwachting dat naar het noorden toe Peru steeds mooier en mooier zou worden wordt stevig gelogenstraft. We rijden nog steeds door eindeloze woestijnvlaktes met hier en daar enorme zandduinen. De huizen gaan van armoedig over in krotten en de rotzooi langs de straat wordt erger en erger. Mistroostig is zwak uitgedrukt en deprimerend misschien iets té, maar we hebben leukere routes gehad. Soms heb je het gevoel dat je op een weg over een vuilnisbelt heen rijdt. We zien ook automobilisten afval uit de auto dumpen alsof het de meest normale gang van zaken is, terwijl de overheid middels borden vraagt de natuur, de flora en fauna te ontzien. Kennelijk geldt dit niet voor de bermen van de wegen.
Later in de richting van Chiclayo, waar ’t klimaat wat milder wordt en de omgeving wat groener wordt neemt de agrarische activiteit toe, met name mais, maar ook veel fruit. Duizenden arbeiders werken hier op ’t land. Met busladingen worden ze aan het eind van de middag afgevoerd richting Chiclayo. Wat wel opvalt is dat ze vaak met opgewekte gezichten van het land afkomen.
Het verkeer wordt ook steeds chaotischer. Alles rijdt door elkaar en met grote risico’s. Mensen worden vervoerd boven op vrachtauto’s en pick-ups, waar ze los opzitten en zich met snelheden tot zo’n 100 km/h maar moeten zien dat ze zich ergens aan vasthouden. Ook wagens beladen met de maisstengels, die met een hoogte tot zo’n 5 meter en breedte van 4 meter overbeladen over de weg heen slakkeren. Dan hebben we, zeker in de dorpen en steden, nog de bromtaxi’s die van alle kanten lijken te komen. Buiten het respecteren van een rood verkeerslicht heb je hier kennelijk geen verkeersregels nodig: Wie ’t eerst komt, wie ’t eerst maalt. Alleen is er ontzag voor de grote bussen en cargo-liners. Dat deze chaos ook leidt tot veel ongelukken mag duidelijk zijn. We hebben er ondertussen veel gezien, maar gelukkig zelf niet bij betrokken. Regelmatig moeten we echter naar de berm of vluchtstrook vluchten om de inhalende tegenligger die blind, slechtziend, achterlijk of gewoon idioot is de gelegenheid te bieden om zonder frontale botsing met ons de weg te vervolgen. Ook op je eigen weghelft heb je kennelijk geen rechten. Ook is het in stedelijke omgeving een sport om met vier voertuigen over twee rijstroken te rijden. Misschien ook een optie voor Nederland, zo kunnen we 2x zoveel auto’s op ’t asfalt kwijt.
Dichter bij Chiclayo komen we ook de eerste rijstvelden tegen. Toch een beetje vreemd om deze zo in een woestijnlandschap op te zien duiken. De vele rivieren die uit de Andes richting Stille Oceaan stromen maken dit mogelijk. Vlak voor Chiclayo hebben we ook nog mooi zicht op de uitlopers van de Andes die door de avondzon beschenen worden.
Wat ook opvalt zijn de kleinere agrarische dorpjes waar we doorrijden. Hier is alles keurig schoon en netjes. Zeker ook met het veranderende klimaat waan je je hier soms in de dessa’s op Java, zeker met de rijstvelden op de achtergrond. Als je echter het dorpje weet uit bent, kom je kennelijk weer in niemandsland waar het afval wijd verspreid ligt.
Na zo’n 800 kilometer, een erg lange reisdag waarbij niet alle indrukken pasten bij het beeld dat wij hadden van Zuid-Amerika, komen we aan in Chiclaya, hoofdstad van de regio Lambayeque. De stad zelf heeft zo’n 500.000 inwoners en staat bekend om de archeologische vondsten die hier sinds 1987 zijn gedaan. Daarover morgen meer.
’s Avonds lopen we nog even een rondje waarbij de politie voor ons hotel ons nog vraagt of wij hopelijk geen waardevolle zaken bij ons hebben. Ze adviseren een taxi. Lekker als je zo je stad onder controle hebt.