Dag 31: 06-01-2012 van Chiclayo naar Lajo (Equador

Dag 31: vrijdag 6 januari 2012, van Chiclayo naar Lajo (Equador)
Vandaag staat de rit gepland naar Equador, een rit met een lengte van zo’n 600 kilometer. Maud en Gerard vragen ons of wij zin hebben om ook mee te gaan naar een museum dat ten noorden van Chiclayo ligt. Het museum ligt vrijwel aan de route en omvat de vondsten van de opgravingen die in de buurt van Chiclayo in de afgelopen 20 jaar zijn gedaan. We hebben hier wel zin in omdat de laatste dagen, en waarschijnlijk ook de komende dagen vrijwel alleen gereden gaat worden en er geen vrije dagen gepland zijn. Ook omdat gisteren nogal deprimerend verliep kiezen wij volledig voor de ze optie. Zo’n 10 kilometer ten noorden van Chiclayo ligt dit schitterende nieuwe museum, waar helaas geen foto’s gemaakt mogen worden. Strenge controle op camera’s, handy’s etc. Alles gezamenlijk in één tas van Maud bij de receptie in bewaring geven. De rest van onze spullen in de afgesloten fotorugzak welke met kettingslot in de auto die op de beveiligde parkeerplaats is bevestigd. We zijn van de schade en schande van anderen wijs geworden. Ondertussen hebben er diverse auto-inbraken plaatsgevonden waarbij de kostbare goederen zo in het zicht lagen. Dom en vervelend voor de organisatie die al voor de zoveelste keer noodpaspoorten bij de verschillende ambassades kon aanvragen.
De heer van Sipan duidt op een persoon die is aangetroffen in een soort van grafkamer in één van de piramides nabij Chiclayo. Deze piramides zijn ruim 2000 jaar oud en gemaakt van mudstone, dus eigenlijk een soort slappe klei die aan de zon gedroogd is. Erg duurzaam is het niet gezien de erosie die met name ten gevolge van regen (verticale groeven) heeft plaatsgevonden. De drie tombes die tot dusver zijn blootgelegd (de derde staat bekend als de tombe van de priester), geven een inzicht in de levensstijl van het Moche-volk. Deze vooral agrarische samenleving ontwikkelde zich langs de noordgrens van Peru tussen 100 en 700 n.Chr. De beschaving genoot al bekendheid door haar aardewerk: taferelen geschilderd op vazen of realistisch uitgebeeld door statuettes (waarvan sommige duidelijk erotisch getint) gaven een beeld van de Moche en de manier waarop ze leefden. De tombes leveren informatie over het sociale leven van de Moche-beschaving. Naast de houten kist die de overblijfselen van de oude heer van Sipán bevat, lagen de skeletten van drie vrouwen (mogelijk zijn concubines) en vier mannen, die hun heer in de dood moesten volgen. De linkervoet van een vrouw en een man ontbreken, van twee andere mannen missen beide voeten (mogelijk de bewakers), om symbolisch hun ontvluchting te verhinderen. Daarnaast heeft men de beenderen gevonden van een kind van ongeveer 10 jaar, een hond en twee lama’s. Omdat er geen geschreven bronnen geraadpleegd kunnen worden, kan er naar de identiteit van de heer en zijn positie in het leven slechts geraden worden. De tot nu toe ontdekte voorwerpen hebben echter onomstotelijk bewezen dat de Moche stellig geloofden in een leven na de dood: in de tombe van de oude heer van Sipán lagen ook vaten met voedsel dat duidelijk bedoeld was als proviand voor de overledene. De kleding van deze vermoedelijke strijder en heerser suggereren dat hij ongeveer 1.67 m hoog was. Zijn sieraden en ornamenten geven dat hij belangrijk was en omvatten kettingen, neusringen, oorringen, helmen, heupplaten en armbanden. De meesten waren gemaakt van goud, zilver, koper, verguld koper en halfedelstenen. In zijn graf werden meer dan 400 juwelen gevonden. De Heer van Sipán droeg een kostbare ketting met kralen van goud en zilver in de vorm van Mani (pinda's) vertegenwoordigen de tierra (aarde). De pinda's symboliseerden dat mannen uit het land kwamen, en dat wanneer ze sterven, ze terugkeren naar de aarde.
De vergelijking met de vondst van het graf van Toetanchamon gaat misschien een beetje mank vanwege de latere leeftijd én de mindere hoeveelheid schatten die er gevonden zijn, maar alles ziet er indrukwekkend uit. Vanwege het fotoverbod én omdat dit een interessant onderwerp is toch maar een boek in de museumwinkel gekocht.

Rond 11:00 uur gaan we rijden met zo’n 600 kilometer voor de boeg. De omgeving is armoedig en staat in schril contrast met de hogere levensstandaard in Lima en Chiclayo. We worstelen ons met zeer gematigde snelheid door de diverse kleine plaatsjes heen. We worden drie keer aangehouden door politie. De eerste keer door twee jongere agenten die het kennelijk wel interessant vinden om eens in al onze papieren te neuzen. De andere twee controles bij roadblocks waren aanmerkelijk onvriendelijker. Kennelijk zijn wij de enigen die nog in staat zijn om op tijd te stoppen bij zo’n controle, want vele anderen zijn kennelijk met hoge snelheid gepasseerd. Vanwege ons late vertrek en lage tempo worden wij beide keren aangesproken op het rijgedrag van zo’n 25 andere Volvo rijders, welke met kennelijk vreselijk hoge snelheden door de diverse zonas urbanas waren geraced. Impertinente en insolente kwamen vaak voor in de gebezigde termen. Of er nog meer na ons komen, werd er gevraagd. Nee, wij zijn waarschijnlijk de laatsten. Of wij een deelnemerslijst met kentekens en wagennummers hebben?. Hierop hebben wij maar negatief gereageerd. No conoco… Wij hebben de hoon en verachting voor deze rijders in gelatenheid over ons heen laten gaan en na enkele ambtelijke afwikkelingen konden wij onze reis vervolgen richting de grens met Ecuador. Een illusie armer, een ervaring rijker.

Het passeren van de grens gaat vlot, iedereen is al gepasseerd, alleen Maud en Gerard en een servicewagen staan al te wachten. We kunnen Ecuador in. Wij slaan bij het eerste plaatsje rechtsaf op zoek naar een geldautomaat. Na wat omzwervingen door het centrum en wat vragen komen we via een soort van avondwake waar we plotseling in verzeild raken, uit bij een geldautomaat. Hartstikke leuk, we pinnen voor $100,-- en verwachten Ecuadoriaans geld. Nee dus, het apparaat geeft gewone US-dollars. We komen er achter dat de US-dollar hier gemeengoed is en algemeen wordt gebruikt als betaalmiddel. OK, dan nu op zoek naar een pompstation. Volgens het routeboek is tanken in Ecuador geen probleem. Pompstations voldoende dus vooruit met de geit. Maar alsof Murphy meerijdt: Als je geen pomp nodig hebt zie je ze overal, staat je meter ver in het rode dan kom je er geen tegen. Uiteindelijk komen we in het donker bij een pompstation waar licht brandt én waar een grote tankauto staat. Bingo, denken we, maar helaas, kennelijk storing of iets dergelijks, want met een ‘manana’ en de verwijzing naar het volgende station moeten we het doen. Het volgende station zit echter dicht en we besluiten om onze laatste reserve van 20 liter op het dak maar te gebruiken. In het donker schenken we de jerrycan leeg in de trechter.
Ok, de resterende 100 kilometer moeten we nu vlot kunnen afwerken. Echter het wordt mistiger en mistiger en het zicht zakt terug tot zo’n 15-20 meter. Niet echt ideaal op bergweggetjes op zo’n 2000 meter hoogte waar de belijning vrijwel ontbreekt en reflectoren slechts spaarzaam zijn geplaatst. Een zoekplaatje, zeker als je je realiseert dat nu, in het donker én dikke mist, nog auto’s rondrijden zonder verlichting. Laat staan als je een koe of ezel op de weg tegenkomt.
Na enkele minuten keert echter het geluk. We worden aangehouden door de Ecuadoriaanse politie die het niet verantwoord vindt om ons alleen verder te laten rijden. Of dit alleen is vanwege de weersomstandigheden weten we niet, maar we krijgen de indruk dat het overal niet veilig is. We krijgen een escorte in de richting van Loja door de dikke mist. We moeten hiervoor nog even op versterking wachten, want de politie wil de gehele weg door de bergen gaan afsluiten, in verband met het gevaar. Tijdens dit wachten vraagt de Ecuadoriaanse politie nog wat er allemaal was voorgevallen in Peru, want ze hadden een paar waarschuwende telefoontjes gehad van hun collegae aan Peruaanse kant. Wij zeggen maar dat wij nergens iets vanaf weten.
Als we mogen rijden wil de politie aanvankelijk dat wij voorrijden, maar daar schieten wij weinig mee op. Eén politiewagen passeert ons en met blauw-blauw en toeters en bellen rijden wij verder over de kleine weggetjes, waarvan het wegdek ook hier en daar nog diepe gaten vertoond. Zo’n 50 kilometer begeleiden ze ons door de bergen, waarbij in dikke mist en tussen haarspeldbochten onmogelijke inhaalmanoeuvres worden uitgehaald en wij samen met de politie diverse auto’s passeren die helemaal geen licht hebben. Uiteindelijk wordt de weg en het zicht beter en nemen wij afscheid. We bedanken ze met een gevulde handdruk. Wij zijn hartstikke blij dat we dit stukje achter de rug hebben. Zonder politie hadden we de auto waarschijnlijk op een veilige plek gezet en hadden de nieuwe dag hier afgewacht. Toch nog redelijk op tijd, tegen 21:00 uur komen we bij ons hotel in Loja aan, waar we nog kunnen eten en tenslotte op de stoep van het hotel gezellig een paar biertjes drinken. Met een trui aan is ’t prima uit te houden.