Dag 33: 08-01-2012 van Cuenca naar Quito

Dag 33: zondag 8 januari 2012, van Cuenca naar Quito
Gisteren is het stevig gaan regenen, tot diep in de nacht heftig onweer met veel neerslag. Dit type weer past prima bij het ‘diner’ dat we voorgeschoteld krijgen. Het is voedzaam, maar daar is dan ook alles mee gezegd. De kok is in staat geweest om alle ingrediënten te voorzien van een of andere kruidige olie, waardoor de ingrediënten alleen nog op vorm en kleur herkenbaar zijn. Zelfs het vlees smaakt niet meer naar vlees. Alleen Richard van het technische team die normaal in de offshore op een sleepboot werkt eet z’n bord leeg. Mogelijk is hij buitengaats nog slechter gewend. Jesse eet vervolgens de minibar leeg en ik ga met een sluimerende bijholteontsteking waar ik maar niet afkom op tijd naar bed, voorzien van de nodige homeopathische middelen die ik op aandrang van Marjo in de bagage heb gestopt. Ik hoop dat ik het er mee red, anders de medici maar ‘ns om een zwaarder middel vragen.
Vanmorgen om 6 uur, als de eerste rijders vertrekken is het droog, maar overal zien we wolken. Een slecht vooruitzicht, net als het weerbericht dat vandaag voor zowel Cuenca als Quito veel regen voorspelt bij temperaturen tussen de 12 en 19 oC. Niet het vakantieweer waar we op hopen en waar we al weken lang mee verwend worden. We zitten op zo’n kleine 3000 meter, en een aantal deelnemers heeft weer klachten van hoogteziekte en krijgen extra zuurstof toegediend. Geen luxe, want ook vandaag gaat het nog hoger richting de 3600 meter. Het begin van de rit verloopt nog droog en zelfs ’t zonnetje laat zich een paar keer zien. Ecuador onderscheidt zich duidelijk van de overige landen in de Andes. Het is net of de bevolking veel meer verspreid is over het hele land en er derhalve veel meer huisjes en huizen op het platteland en ook de landbouw is veel intensiever. Hier heeft toch wat meer natuur voor landbouw moeten wijken. Heel veel kleine akkertjes die tot hoog in de bergen als een lappendeken over de toppen is gelegd.
Het verkeer is op deze zondagochtend nog vrij rustig, maar wat ons verbaast is de hoeveelheid vrachtverkeer en aantallen werkende mensen op deze zondag in dit toch ook zwaar katholieke land, zowel op het land als in de dorpen en steden. Daarnaast zien we in de ochtend ook veel mensen langs de weg die in authentieke kleding, en nu in tegenstelling tot gisteren echt netjes langs de weg staan. Mogelijk staan ze op een lift te wachten om naar de kerk te gaan. Eénmaal worden we nog aangehouden door de verkeerspolitie, die echter alleen belangstelling heeft voor het waarom van al die oude Volvo’s op hun wegen. Ook ervaren we weer hoe een aantal Panamericanarijders op ongelofelijke wijze inhalen. In een voor ons Achterhoekse jongens absoluut onoverzichtelijk bocht naar rechts worden wij én het vrachtwagentje voor ons ingehaald door een witte Volvo. Waarschijnlijk is de échte Volvorijder een soort van helderziende die om een hoek of dwars door bergen kan kijken. Het zoveelste staaltje van in onze ogen Russische roulette waar we de afgelopen dagen steeds meer voorbeelden van zien langskomen. Wij laten het spelletje aan ons voorbijgaan. Indien wenselijk zullen wij onze handtekening plaatsen in het condoleanceregister onder het motto van ‘Lieve Heer, ze wisten niet beter…’. We pakken beiden even een kop soep in een kennelijk favoriet restaurant vlakbij Ambato. Het zit er stampvol en wij zijn kennelijk vreemde eenden in de bijt want van vele kanten vallen de blikken op ons. Maar de grote mokken soep volgens oma Maria’s recept smaken prima. Uiteindelijke rekenen we nog geen US$ 10,-- af voor de soep en koffie voor ons beiden.
De buitenwijken van een aantal grotere steden die we passeren, zoals Rio Bamba en Ambato zijn armoedig en ook vervuild, maar lang niet zo erg als in Peru en Bolivia. Ecuador maakt een in het algemeen nettere indruk, ook de hoeveelheid vuilnis langs de wegen is aanmerkelijk minder. Vanaf de Panamericana in Latacunga zien we richting Quito de met sneeuw bedekte top van de Cotopaxi, met een hoogte van bijna 5900 meter, die zo nu en dan tussen de wolken door te zien is.
De Panamericana bestaat nu ineens uit 2x3 rijstroken, gescheiden door een brede middenberm, een heerlijk gevoel na alle kasseien en grote gaten in het wegdek die we in de buitenwijken van Latacunga moesten zien te ontwijken. Maar zo snel als ‘t begint eindigt dit ook weer: verkeerslichten, zwaaiende politieagenten en hup, we ziten weer op een tweebaansweg. Steeds weer borden met ‘Via en construcion’, een beeld dat kenmerkend is voor 80% van de wegen waarop wij hebben gereden. Na meer dan 15000 km in Zuid Amerika blijft de Volvo het goed doen, hoewel bij het optrekken (zeker als Jesse rijdt ;-)) in de eerste versnelling een onheilspellend geluid onder de auto weg komt. Mogelijk is de opdonder die de auto gisteren op de oude Panamericana heeft gekregen toen we door een knipgat gingen hieraan debet. Dit geluid is echter meteen verdwenen als de auto ook maar iets op gang is. Vanavond maar weer ‘ns een aspirientje onder de motorkap gooien en ons engeltje koesteren. Vooralsnog maken we ons nog geen zorgen, ook omdat we tijdens het rijden niets ongewoons opmerken.
Bij binnenkomst in Quito worden we weer ‘ns door de politie van de weg gehaald. Nu niet voor een controle, maar om 2 studenten van de School voor Toerisme in Quito in te laten stappen die ons als gids naar het hotel leiden. Na ruim een half uur zonder al te veel omzwervingen komen we in hotel Quito aan, waar Jesse zich nog even laat vereeuwigen met het vrouwelijk schoon van de opleiding.
Het hotel met veel sterren ligt onder de aanvliegroute van het vliegveld van Quito. Nogal gehorig als je op het balkon met Nederland staat te skypen. Dus maar even naar binnen, waar echter blijkt dat in de naastgelegen kamer de technische met een boorhamer bezig is. Weer een lekker begin in een *****hotel. Het eten is echter prima, waarbij een tweetal bejaarde gitaristen en een toetsenist op een Yamaha keyboard ons middels stevige versterking met kennelijke authentieke muziek de tent uit proberen te werken. De muziek swingt wel lekker maar een gesprek is nauwelijks mogelijk. Met gepaste beleefdheid toch zo snel mogelijk naar buien op zoek naar een afzakkertje in hotel of kroeg in de buurt. Dit wordt ‘m echter niet: de overheid in Ecuador heeft per wet vastgelegd dat zondags na 16:00 uur geen alcohol meer geschonken mag worden. Voor veel werkgevers op maandagmorgen waarschijnlijk plezierig, voor de horecabazen en toeristen echter iets minder. Morgen in absolute nuchtere toestand Quito verkennen!